Εκλογικό άλλοθι

"Μια ματιά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας δείχνει ότι όταν προηγηθεί η κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση, η κοινή γνώμη αποδέχεται επιλογές με βαρύ κόστος, όπως η αναγνώριση των μεταπολεμικών συνόρων της χώρας προς Ανατολάς από τον Μπραντ στις αρχές της δεκαετίας του '70 ή το κόστος της fast track ενσωμάτωσης της Αν. Γερμανίας από τον Κολ μετά την πτώση του τείχους."

του Γιώργου Καπόπουλου

Η προεκλογική περίοδος γίνεται για πολλοστή φορά το άλλοθι της ακινησίας του Βερολίνου, είτε πρόκειται για το ελληνικό χρέος, είτε πρόκειται για τις προτάσεις Μακρόν για μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης. Αν στις εθνικές εκλογές προστεθούν οι εκλογές στα δεκαέξι ομόσπονδα κρατίδια, τότε η Γερμανία δίχως υπερβολή βρίσκεται σε μόνιμη προεκλογική περίοδο... Η επιχειρηματολογία της γερμανικής πλευράς, ότι δηλαδή οποιαδήποτε χαλάρωση της πολιτικής της στην Ευρωζώνη θα είχε βαρύ εκλογικό κόστος, αμφισβητείται τόσο από την απόλυτη κυριαρχία που δίνουν στη Χριστιανοδημοκρατία οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, 39% χθες έναντι 25% των Σοσιαλδημοκρατών, όσο και ο χειρισμός του Προσφυγικού.

Με άλλα λόγια, αν η καγκελάριος απορρόφησε το όποιο κόστος του Προσφυγικού, οι επιπτώσεις του οποίου στην καθημερινότητα των συμπολιτών της ήταν χειροπιαστές και όχι η αόριστη ανασφάλεια και ο φόβος που υποτίθεται ότι προκαλεί η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη, τίθεται ευθέως το ερώτημα αν οι Μέρκελ-Σόιμπλε επικαλούνται το πολιτικό κόστος όχι γιατί είναι πραγματικό πρόβλημα, αλλά χρήσιμο άλλοθι νομιμοποίησης στην πολιτική διαφύλαξης του σημερινού στάτους κβο που ευνοεί τη Γερμανία.

Δίπλα στην επίκληση του εκλογικού κόστους υπάρχει και άλλο επιχείρημα, το όποιο προβάλλεται κάθε φορά που η Γαλλία θέτει θέμα πολιτικής ολοκλήρωσης της ημιτελούς Ευρωζώνης: Για το Βερολίνο, κάθε αλλαγή απαιτεί ομοφωνία των 27 για την τροποποίηση των Συνθηκών, μια προϋπόθεση εξωπραγματική με τα σημερινά δεδομένα, ακόμη ένα άλλοθι καθώς όλοι γνωρίζουν ότι η φόρμουλα των ενισχυμένων συνεργασιών που υπάρχει στη Συνθήκη της Λισαβόνας δίνει τη ζητούμενη λύση.

Μια ματιά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας δείχνει ότι όταν προηγηθεί η κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση, η κοινή γνώμη αποδέχεται επιλογές με βαρύ κόστος, όπως η αναγνώριση των μεταπολεμικών συνόρων της χώρας προς Ανατολάς από τον Μπραντ στις αρχές της δεκαετίας του '70 ή το κόστος της fast track ενσωμάτωσης της Αν. Γερμανίας από τον Κολ μετά την πτώση του τείχους.

έθνος