του Παντελή Μπουκάλα
"Δεν αρκεί να χάσει τις εκλογές η Μαρίν Λεπέν. Πρέπει να υποστεί βαριά ήττα", έγραφε ο Γάλλος φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ λίγο πριν από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην πατρίδα του. Η Λεπέν ηττήθηκε, όμως δεν συνετρίβη. Δεν υπέστη τη βαριά ήττα, που θα έπειθε ότι το ρεύμα της δημοκρατίας τσάκισε το αυγό του φιδιού. Και όταν αυτό συμβαίνει σε μια χώρα ιδιαίτερης συμβολικής αξίας για την Ευρώπη, ο πολύς ενθουσιασμός είναι παραπλανητικός και βλαπτικός.
Ο Εμανουέλ Μακρόν συγκέντρωσε σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από την ακροδεξιά αντίπαλό του, 66,1% έναντι 33,9%, αποσπώντας την προσωρινή έστω, και υπό όρους, συναίνεση της πλειοψηφίας των δημοκρατών ψηφοφόρων, που τον ανέδειξαν πρόεδρο βασισμένοι σε αμυντικό σκεπτικό. Παραμένει ωστόσο δυσοίωνα υψηλό το ποσοστό της Λεπέν, η οποία, για να σκεπάσει πρόχειρα τις νεοφασιστικές ρίζες του κόμματός της, ανακάλυψε ακόμα και τον φεμινισμό λίγο πριν από την κάλπη· αυτή, που ουδέποτε υπερψήφισε νόμο ενίσχυσης των δικαιωμάτων των γυναικών.
Το 2002, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν δεν είχε καταφέρει να προσθέσει ούτε μία ποσοστιαία μονάδα στο ποσοστό του της πρώτης Κυριακής. Παρέμεινε καθηλωμένος στο 17,8%. Αντιθέτως, στις προχθεσινές επαναληπτικές εκλογές η κόρη του προικοδοτήθηκε με τέσσερα εκατομμύρια επιπλέον ψήφους, διπλασιάζοντας το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου σε σύγκριση με τις προεδρικές εκλογές του 2012. Ανταμείφθηκε έτσι για την ωμότητά της, για τα ολοφάνερα ψεύδη της, τον κάλπικο αντισυστημισμό της και τον ακόμα πιο κάλπικο αντιελιτισμό της. Επιβραβεύτηκε για τη ρητορική μίσους, που με φανατισμό διακονεί. Και πρωτίστως για το δόγμα της πως «η Γαλλία είναι χώρα Λευκών-Χριστιανών και τέτοια πρέπει να παραμείνει»· ένα δόγμα που, πρόχειρα προσαρμοσμένο, πλην πάντοτε καπηλικό, το συναντούμε σε ολοένα και περισσότερες χώρες, παντού όπου τη μηχανή της Ιστορίας αναλαμβάνουν να τη δουλέψουν από κοινού (δηλαδή να την ακινητοποιήσουν) ο απομονωτισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός, σαν νοσταλγοί μιας μυθικής καθαρότητας.
Ενα ανάχωμα που στήνεται κάθε φορά και πιο πρόχειρα και πιο βαρύθυμα, δεν θ’ αντέξει εσαεί. Αν η γαλλική δημοκρατία συνεχίσει να αντιμετωπίζει σπασμωδικά τον λεπενισμό, καλώντας απλώς σε συναγερμό μιας εβδομάδας κάθε πέντε χρόνια και ποντάροντας την επιβίωσή της σε διλήμματα ηθικοπολιτικού χαρακτήρα, κάποια Κυριακή θα βρεθεί με Λεπέν ή λεπενιστή στο ύπατο αξίωμα. Η σταδιακή εξοικείωση με αυτό το ενδεχόμενο είναι μιθριδατισμός καταστροφικός, όχι προστατευτικός.
καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου