Το ύπουλο πολιτικό πόκερ του Σόιμπλε

της Νικόλ Λειβαδάρη

 Το πρώτο... ημίχρονο της μάχης για το ελληνικό χρέος έληξε χωρίς συμφωνία, η τελική αναμέτρηση παραπέμπεται στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου και η - καθαρά πολιτική - μάχη των επόμενων 20 ημερών θα κρίνει την επιτυχία ή μη των ελληνικών σχεδιασμών.

Ο δε βαθμός δυσκολίας αυτής της μάχης καταδεικνύεται από το παρασκήνιο του χθεσινού Eurogroup, όπου ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιχείρησε, για μια ακόμη φορά, την ντρίπλα της τελευταίας στιγμής: Με το σχέδιο συμβιβασμού που μπήκε στο τραπέζι, ο χαμένος θα ήταν και πάλι η Ελλάδα καθώς, στην πράξη το θέμα του χρέους παραπεμπόταν συνολικά μετά τη λήξη του προγράμματος, συνδεόταν με ρήτρες αιρεσιμότητας και - κυρίως - δέσμευε τη χώρα σε νέο πρόγραμμα με το ΔΝΤ μετά τη λήξη του τρίτου Μνημονίου.

Το σχέδιο απερρίφθη με... συνοπτικές διαδικασίες όχι μόνον από τον έλληνα υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, αλλά και από τους ομολόγους του της Γαλλίας και της Ιταλίας. Και τούτο διότι αφ' ενός δέσμευε τη χώρα σε ένα, ουσιαστικά, νέο πρόγραμμα σκληρής επιτήρησης μετά το 2018 και αφ΄ετέρου δεν έδινε τον λεγόμενο «καθαρό διάδρομο» στο ζήτημα του χρέους.

Οι πολιτικές σκοπιμότητες του Σόιμπλε

«Η λύση που προτάθηκε ήταν ασαφής και. όπως εκτίμησαν και άλλες χώρες, δεν οδηγεί σε λύση μέσα στο καλοκαίρι αλλά ούτε και στις δεσμεύσεις των εταίρων», ήταν το χαρακτηριστικό σχόλιο του κυβερνητικού εκπροσώπου Δημήτρη Τζανακόπουλου.

Επιπροσθέτως, και παρ΄ότι τούτο δεν συζητείται ευθέως από τους κυβερνητικούς επιτελείς, το θολό αυτό σχέδιο αφαιρούσε κάθε δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών από τον Αλέξη Τσίπρα καθώς ναρκοθετούσε πλήρως τον «πολιτικό διάδρομο» του 2018 και 2019 - έναν διάδρομο που, κατά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, συγκεντρώνει ισχυρές πιθανότητες για εκλογές.

Στην πραγματικότητα, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έδειξε χθες, για μια ακόμη φορά, ότι θέλει να κρατήσει κατά το δυνατόν αλώβητο το δόγμα της αυστηρότητας έναντι της Ελλάδας εν όψει των γερμανικών εκλογών. Κι έδειξε, κυρίως, ότι θα πουλήσει ακριβά και θα παζαρέψει μέχρι την τελευταία στιγμή, την οποιαδήποτε συμφωνία - εάν αυτή τελικά προκύψει στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου.

Οι πολιτικές αυτές σκοπιμότητες , δε, κρύβονται - και θα συνεχίσουν να κρύβονται για τις επόμενες τρεις εβδομάδες - πίσω από το παιχνίδι των αριθμών και της... επιστημονικής σχιζοφρένειας.

Διότι μόνον σε «επιστημονική και μακροοικονομική σχιζοφρένεια», όπως λέει χαρακτηριστικά υψηψλόβαθμη πηγή της διαπραγματευτικής ομάδας, παραπέμπει το πόκερ μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ για το ένα η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διατηρεί πλεονάσματα είτε 2%, είτε 2,2%, η 2,6% για τα... επόμενα 43 χρόνια.

«Η μακροοικονομία έχει τα όριά της, ο πολιτικός δογματισμός όμως όχι», λέει χαρακτηριστικά η ίδια πηγή, καταδεικνύοντας και το πολιτικό θέατρο του παραλόγου που παίζεται μεταξύ Βερολίνου και ΔΝΤ.

Οι επόμενες θερμές 20 ημέρες

Με δεδομένο, ωστόσο, ότι το εν λόγω... παράλογο τελεί σε πλήρη γνώση όλων των εμπλεοκομένων πλευρών, το επικρατέστερο σενάριο για την κυβέρνηση παραμένει εκείνο που θέλει έστω στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου να επέρχεται ο συμβιβασμός με ένα βήμα πίσω και από τις δύο πλευρές.

Ο Πολ Τόμσεν έδειξε ήδη σήμερα το βήμα υπαναχώρησης που είναι διατεθειμένο να κάνει το ΔΝΤ λέγοντας ότι το Ταμείο αποδέχεται τις βασικές παραδοχές της συμφωνίας του Μαΐου του 2016, ότι δηλαδή τα μέτρα για το χρέος δεν χρειάζεται να «κλειδώσουν» στην τελευταία λεπτομέρεια πριν το τέλος του προγράμματος.

Μένει να φανεί ποιες αντίστοιχες υπαναχωρήσεις είναι διατεθειμένος (;) να κάνει και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο οποίος σήμερα εμφανίζεται από τον γερμανικό Τύπο ως ο μοναδικός που αντιστέκεται στη λύση για το χρέος.
Ο ίδιος απέκρουσε το πρωί τις εν λόγω κατηγορίες, είπε ότι η Γερμανία «δεν μπλοκάρει τίποτα, αλλά επιμένει στην τήρηση των κανόνων», και είπε ότι «εάν όλα πάνε καλά, θα έχουμε συμφωνία εντός τριών εβδομάδων».

Οι πολιτικές πρωτοβουλίες Τσίπρα και η Μέρκελ

Καθ ότι όμως το «καλό» για τον Σόιμπλε δεν έχει αποδειχθεί - ιστορικά - απαραιτήτως «καλό» και για την Ελλάδα, η κυβέρνηση ετοιμάζεται ήδη για σκληρή μάχη παρασκηνίου το επόμενο 20ήμερο και κινητοποιεί ξανά τους πολιτικούς διαύλους στην Ευρώπη.

Κατά τους κυβερνητικούς επιτελείς βασικά όπλα σε αυτή τη μάχη θεωρούνται η ευθεία και ανοιχτή στήριξη του νέου γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν όπως αυτή εκφράστηκε τόσο στη χθεσινή του επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα όσο και με την στάση του γάλλου υπουργού Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ στο Eurogroup, η επαναβεβαίωση της συμμαχίας με την Ιταλία, αλλά και η ανοιχτή και σταθερή πίεση της Κομισιόν προς το Βερολίνο.
Με αυτά τα δεδομένα, προαναγγέλλονται νέες πολιτικές πρωτοβουλίες και επικοινωνίες του πρωθυπουργού το επόμενο διάστημα τόσο με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, όσο και με τον πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι.

Στο τέλος του δρόμου όμως, όπως επισημαίνει με νόημα κυβερνητική πηγή, τα πολιτικά διλήμματα θα φθάσουν ξανά στην Ανγκελα Μέρκελ. Η οποία, θα κληθεί να δείξει εάν όντως ο Σόιμπλε δεν αποφασίζει μόνος του - όπως είπε πρόσφατα στον έλληνα πρωθυπουργό - ή εάν τον αξιοποιεί απλώς ως χρήσιμο άλλοθι. Κι εάν η ίδια είναι διατεθειμένη να φορτώσει την τελευταία θητεία της στην καγκελαρία με μια ελληνική και ευρωπαϊκή αποτυχία...

tvxs