Θιασώτες της παλιάς αστικής σχολής του λειτουργισμού, εκείνης που θεμελιώνει θεωρητικά τον καπιταλισμό, στην πραγματικότητα, υπερασπίζονται μια κοινωνία στα πρότυπα της φύσης.
της Κατέ Καζάντη
«… ο μαρξισμός καθαγίασε το κοινωνικό μίσος…»: η σωρεία των οργανικών διανοουμένων της δεξιάς, αυτής που σήμερα ονομάζεται και «ακραίο κέντρο», ουδέν νεότερο κομίζει –παρ’ ότι αυτάρεσκα φληναφεί περί του αντιθέτου- στην κουβέντα για τις ιδέες, την πολιτική ή το μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Θιασώτες της παλιάς αστικής σχολής του λειτουργισμού, εκείνης που θεμελιώνει θεωρητικά τον καπιταλισμό, στην πραγματικότητα, υπερασπίζονται μια κοινωνία στα πρότυπα της φύσης. Εκεί, λοιπόν, οτιδήποτε εντάσσεται στο κοινωνικό όλον, καλύπτει… πάγιες και διαρκείς ανάγκες της κοινωνίας: η φτώχεια, οπότε, οι ανισότητες, οι αδικίες και τα συμπαρομαρτούντα υπηρετούν τον ύψιστο στόχο της ευταξίας και της εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος. Περιττό, βέβαια, να σημειωθεί, ότι ατομικισμός, ανταγωνισμός κ.ο.κ. θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ.
Επιπλέον, ο κοινωνικός μετασχηματισμός ως πολιτικό πρόταγμα, αποτελεί πράγμα άχρηστο, αχρείαστο: το σύστημα βρίσκει ξανά και ξανά τις ισορροπίες του μοναχό του, δίχως πολλές πολλές παρεμβάσεις από τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους, αρκεί να αφεθεί ο άνθρωπος ελεύθερος στη φύση του. Η οποία, παρεμπιπτόντως, τυγχάνει ομοούσια με τη φύση του ζώου.
Κοντολογίς, για τους κάθε λογής και όπου γης απολογητές – υπερασπιστές του καπιταλισμού αυτή τη θεωρία, και οι παραφυάδες της, αποτελεί το ιδεολογικό οπλοστάσιό τους.
Όσο για τις κοινωνικές συγκρούσεις; Μα, τούτες δεν είναι παρά κραδασμοί που απορροφούνται αφού η διαχείρισή τους από το μεθοδολογικά αρτιότερο οικονομικοπολιτικό μοντέλο, τον καπιταλισμό, τις εξουδετερώνει.
Έτσι, γίνεται παραπάνω από προφανές πως, αφού μελέτησαν τον μαρξισμό –ή και όχι- στα άγουρα νιάτα τους, στη διανοητική τους ωριμότητα τον απέρριψαν. Ποια πάλη των τάξεων, λοιπόν, ποια άρχουσα τάξη, ποιοι καταπιεσμένοι; Ποια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Και, εν κατακλείδι, ποια μάχη, ποια αντι-δράση των καταπιεσμένων; «Αυτοί οι εργάτες, που είναι υποχρεωμένοι να πωλούνται με το λεπτό και είναι εμπόρευμα όπως κάθε άλλο εμπορεύσιμο είδος»*, δεν είναι παρά το απαραίτητο γρανάζι για να κινείται το σύστημα, το οποίο και χρησιμεύει όσο δουλεύει υπέρ του δόγματος της τάξης.
Για την ιστορικό, όπως δηλώνει, και συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου, η φράση "Όλη η καταγεγραμμένη ιστορία της υπάρχουσας κοινωνίας είναι η ιστορία της ταξικής πάλης" **δεν είναι μοναχά, απ' ό,τι φαίνεται, λανθασμένη μεθοδολογικά. Έχει και βαρυσήμαντες ηθικές –ή μάλλον ανήθικες- προεκτάσεις: να αντιδράς –ναι, ενίοτε βίαια- στον δυνάστη καθαγιάζει το κοινωνικό μίσος, το οποίο και καλλιεργείται «ως κοινωνική αρετή» (εφ. Τα Νέα, 13/5/17). Όσο δε για το δικαίωμα να αντιστέκεται και να εξεγείρεται κανείς απέναντι σε όποιον υποδουλώνει τμήμα του κοινωνικού σώματος, μάλλον η χάρτα αστικών δικαιωμάτων δεν το συμπεριλαμβάνει. Εξάλλου, ίσως και να μην υπάρχει κοινωνία ή κοινωνικές τάξεις, παρά, κατά το θατσερικόν, μοναχά άτομα.
Τοιουτοτρόπως, λοιπόν, ως διασπορείς του μίσους, κατανόησε η κ. Τριανταφύλλου τους Μαρξ –Ενγκελς, τοιουτοτρόπως και τους μεταμαρξιστές διανοητές. Αλλά έτσι, και χειρότερα, κατανοεί και το βάρβαρο, με την «πολεμοχαρή και φθονερή φύση» του Ισλάμ, έτσι, δίχως διαχωρισμούς, και τους ισλαμιστές. Είναι κι αυτό μια άποψη, που δικαιούται να έχει και να γράφει.
Αλλά η εύρυθμη κοινωνία των πεφωτισμένων αστών προβλέπει όποιος θεωρεί εαυτόν θιγόμενο να μπορεί να την τρέχει στα δικαστήρια. Τι να κάνουμε, τα ‘χει κι αυτά ο καπιταλισμός…
*,**Κομμουνιστικό Μανιφέστο
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου