Η δικιά μου πατρίδα

Ποιο είναι το αυτονόητο;

της Ευαγγελίας Μανιτσούδη

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μια αγωνιώδη προσπάθεια από την αντιπολίτευση και την πλειονότητα των ΜΜΕ που στηρίζουν το παλιό πολιτικό καθεστώς να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι όλοι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπερπατριώτες και όχι απλά πατριώτες. Δεν θα αναφέρω τους χαρακτηρισμούς που αναπαράγουν για να πείσουν για τον στόχο τους. Δεν με αφορούν, και πολλούς ακόμα πολίτες που δεν νιώθουμε την ανάγκη να κραυγάζουμε για το αυτονόητο ποντάροντας στα πατριωτικά αισθήματα των συμπολιτών μας.

Ποιο είναι το αυτονόητο; Η έννοια Πατρίδα, που κακοποιείται από τους πατριδοκάπηλους, τους δήθεν πατριώτες, που αμφιβάλλω αν έχουν μια στάλα αληθινής αγάπης για την πατρίδα τους.

Γιατί Πατρίδα είμαστε όλες και όλοι εμείς που ζούμε σε αυτή τη χώρα, είναι οι παραδόσεις και η ιστορία του τόπου μας που μας γεμίζουν υπερηφάνεια, είναι να θέλεις και να πασχίζεις για την πρόοδο και την ευημερία του τόπου σου. Πατρίδα συγχρόνως είναι να νιώθεις αγάπη και αλληλεγγύη, να συνεργάζεσαι με τους γείτονές σου, να μην είσαι φοβικός και αναγκαστικά εχθρικός.

Τελικά, Πατρίδα μου είναι ο αέρας, ο ήλιος και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, που στο βάθος βλέπω τα μικρασιατικά παράλια. Με αυτές τις εικόνες στα μάτια μου μεγάλωσα και αυτά αποτελούν τη πατρίδα μου. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με τις εικόνες ανθρώπων που παραπέμπουν στον Μεσαίωνα, στον φόβο, σε κάτι άλλο που μου άγνωστο.

Σκέπτομαι αν είναι αλήθεια αυτά που ακούω και βλέπω, ακόμα και από φαινομενικά σοβαρούς και μορφωμένους ανθρώπους, και πιστεύω ότι αυτό το αντιλαμβάνεται η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Προσπαθούν, βέβαια, αντιπολίτευση και ΜΜΕ να μας παρουσιάσουν ότι υπάρχει λαϊκή αγανάκτηση, αλλά συνήθως από τα δεδομένα η αγανάκτηση προέρχεται από 10 το πολύ ακροδεξιούς ή λούμπεν που βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους.

Αυτά βλέπουμε κάθε μέρα και συγχρόνως τον ευτελισμό του δημόσιου λόγου και της υποτιθέμενης πολιτικής αντιπαράθεσης που στηρίζεται στον ακροδεξιό λαϊκισμό. Επενδύουν στα αγαπημένα τους: πατρίδα, θρησκεία, νόμος και τάξη. Αυτό που καταφέρνουν είναι να γίνονται γραφικοί και γίνεται αντιληπτό από την πλειονότητα των συμπολιτών μας ότι υποκρίνονται.

avgi