Η Μνήμη, το Συναίσθημα, η Ταυτότητα

Σε τούτο τον τόπο τα πολιτισμικά τραύματα είναι ακόμη ανοιχτά, γιατί η Νέμεσις ουδέποτε ακολούθησε την Ύβρη

γράφει η @ai_Katerina

Ψηφίζουν οι άνθρωποι με γνώμονα τη τσέπη τους; Αναμφισβήτητα υφίσταται ταξική ψήφος αλλά είναι λάθος να αγνοήσεις πόσο καθοριστική είναι η πολιτισμική ψήφος. Η Μνήμη, το Συναίσθημα, η Ταυτότητα πέρα από τη εκλογική, καθορίζουν τη πολιτική συμπεριφορά των ανθρώπων.

Και σε τούτο τον τόπο τα πολιτισμικά τραύματα είναι ακόμη ανοιχτά γιατί η Νέμεσις ουδέποτε ακολούθησε την Ύβρη.

Όταν στο Παρίσι του 1945 κυνηγούσαν, ατίμωναν και φυλάκιζαν τους συνεργάτες των Γερμανών Ναζί, στην Ελλάδα οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι ταγματασφαλίτες ενδύονταν τις λεοντές των πατριωτών και παιάνιζαν τα εμβατήρια της εθνικοφροσύνης.

Στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, οι παρακρατικοί, οι χωροφύλακες, οι βασανιστές, οι στρατοδίκες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, το Παλάτι και οι Σκαλούμπακες, ήταν στυλοβάτες ενός οργουελιανού κοινοβουλευτισμού.

Είναι τα Μακρονήσια-σύγχρονοι Παρθενώνες, είναι τα ξερονήσια, είναι οι εκλογές της βίας και της νοθείας, είναι τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, είναι το αίμα του Λαμπράκη που ποτίζει το δρόμο της Θεσσαλονίκης. Είναι οι ρουφιάνοι κι οι χαφιέδες της Ασφάλειας, είναι οι ΕΚΟΦιτες. «Επειδή εσείς οι μαρξιστές έχετε οριστικά κερδίσει τον ιδεολογικό αγώνα, κατέχετε τον χώρο του πανεπιστημίου και του πολιτισμού. Έχετε αλώσει τη νεολαία. Δεν έχουμε άλλο τρόπο. Και δεν πρόκειται να παραδοθούμε. Θα σας ταράξουμε στο ξύλο» λέει ο Κων/νος Τσάτσος, μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να πάρει την ιστορική απάντηση του Ηλιού «Και εμείς θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα».

Κι είναι οι Λαμπράκηδες, η γενιά του 1-1-4, δυναμικός προπομπός της αντίστασης στη Χούντα, κι είναι τα Ιουλιανά που συνταράζουν τον δημοκρατικό κόσμο, και είναι το παλλαϊκό συλλαλητήριο στη κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα, που βοά η Αθήνα από το «Τούμπα Δολοφόνε, Μητσοτάκη Αλ Καπόνε».

Κι είναι οι ανθρωποφύλακες της Χούντας, τα κτήνη, οι βασανιστές, που σε δίκες παρωδία απέναντι στους ξυλοδαρμούς, τα μαστιγώματα, τα ηλεκτροσόκ και τις εικονικές εκτελέσεις απαντούν ότι υπερασπίζονται τη Πατρίδα και τη Θρησκεία. Και παραδίδονται αθώοι από τα εγκλήματα τους.

Οι παππούδες και οι μπαμπάδες μας είναι η Ελλάδα. Η δική μας πατρίδα. Αυτή που αγαπάμε, αυτή που μοιραζόμαστε, αυτή που μας ακουμπά και σε αυτήν που μάθαμε να ακουμπάμε.

Είναι οι προσωπικές και οικογενειακές μνήμες, είναι τα παλιοκαιρισμένα άλμπουμ, είναι οι ιστορίες και τα δράματα, που το πέρασμα του χρόνου άμβλυνε τις γωνιές τους και ξεθώριασε το άλικο του αίματος τους.

Είναι τα κλάματα της προσφυγιάς, είναι η οδύνη της απώλειας, που ίσως δεν ζήσαμε προσωπικά αλλά κουβαλάμε το θρήνο της, είναι ο ήχος της κλωτσιάς, είναι ο ψίθυρος του τρόμου, είναι τα λογοκριμένα γράμματα της εξορίας, είναι η κραυγή του φάλαγγα, που ενυπάρχουν μέσα μας. Είναι αυτά που ο χρόνος καταφέρνει να τους δίνει ανεκδοτολογική χροιά στα οικογενειακά τραπέζια. Αλλά είναι τα δικά. Είναι το βάρος, ο πόνος και ο μύθος τους που κουβαλάμε.

Είναι η Μνήμη μας, η Κουλτούρα μας, η Κληρονομιά μας.

Είναι η ανάγνωση της Ιστορίας, της Ιστορίας που η Δεξιά διαβάζει ως πολεμική αρετή των Ελλήνων και η Αριστερά ως Αντιστασιακό ήθος.

Είναι η μισή Ελλάδα που αντιπαλεύει πολιτισμικά την άλλη μισή. Είναι ο Νόμος και η Τάξη που αντιπαλεύει τη Διεκδίκηση και το Δικαίωμα. Είναι το «Αντισταθείτε» που απαντά στο «μην θορυβείτε».

Κι ίσως τελικά η πολιτισμική ψήφος να είναι ισχυρότερη από την ταξική. Γιατί είναι ίσως πιο εύκολο να αποκτήσεις χρήματα και κοινωνική θέση από το να χάσεις τη Μνήμη, το Συναίσθημα και την Ταυτότητα σου.

κουτι πανδωρας