του Κώστα Καββαδία
Το πιο εύκολο πράγμα μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και την αδιαμφισβήτητη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου είναι το ανάθεμα, ο αφορισμός, η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια. Ασφαλώς η ήττα αλλά και το μέγεθος της διαφοράς που προέκυψε προκάλεσαν ένα σοκ όμως ταυτόχρονα ανέδειξαν και μια σειρά από ζητήματα τα οποία θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να τα κατανοήσουμε, να τα αποδεχτούμε και να τα αλλάξουμε. Ο χρόνος είναι πραγματικά πολύ πυκνός μέχρι τις επόμενες εκλογικές μάχες και για χίλιους και δύο λόγους δεν μας επιτρέπεται να τον αφήσουμε να κυλά χωρίς να τον χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας.
Η πηγή της δύναμης της Αριστεράς ήταν είναι και θα είναι ο λαός. Αυτό είναι το ένα και μοναδικό όπλο που διαθέτει ιστορικά στη φαρέτρα της κι αν χρησιμοποιείται σωστά όλα τα όπλα που διαθέτει ο αντίπαλος, όσο ισχυρά ή δόλια κι αν φαντάζουν, μπρος στη λαϊκή βούληση είναι τόσο μα τόσο άχρηστα. Οι εκλογές του Γενάρη του 2015, το δημοψήφισμα του Ιουλίου του ίδιου χρόνου, ακόμη και οι μετέπειτα εκλογές του Σεπτέμβρη είναι πρόσφατα παραδείγματα που απέδειξαν ακριβώς αυτό. Ο κόσμος δεν μάσησε μπροστά στην προπαγάνδα των κάθε λογής επιφανών επιχειρηματιών, των υστερικών πολιτικών αντιπάλων, των τρομολαγνικών ΜΜΕ γιατί αισθανόταν ότι εκείνοι που επέλεξε να εμπιστευτεί είναι στο δικό του μετερίζι και μπορούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες και να αγωνιστούν για τα συμφέροντά του.
Σίγουρα η φθορά της εξουσίας που υπέστη η κυβέρνηση την τελευταία τετραετία δοκίμασε και αποδυνάμωσε αρκετά αυτή τη σχέση. Οι λόγοι αρκετοί. Μια εξήγηση που αμέσως μπορεί να δώσει κάποιος είναι ο επώδυνος συμβιβασμός του καλοκαιριού του ‘15 και η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου. Αδιαμφισβήτητα οι κοινωνικές συνέπειες μιας πολιτικής που δεν ήταν μέρος του σχεδίου μας ήταν ένα σημαντικό πλήγμα, όμως δεν ήταν το τέλος. Αντέξαμε, νομοθετήθηκαν παράλληλες κοινωνικές πολιτικές και από τον Αύγουστο του 2018 όταν και βγήκαμε από το μνημονιακό πρόγραμμα πράττεται το αυτονόητο. Σταδιακή επιστροφή αυτών που ανήκουν σε κείνους που πλήρωσαν για μια κρίση που δεν δημιούργησαν. Η Κυβέρνηση κλήθηκε να διαχεριστεί μια πρωτόγνωρη κρίση, με τα οικονομικά μεγέθη της χώρας να θυμίζουν εποχές πολέμου, την πλειοψηφία της κοινωνίας εξαθλιωμένη και παρά τους συμβιβασμούς και τα λάθη που έγιναν, δεν σταμάτησε ποτέ να νοιάζεται και να μεριμνά για τις ανάγκες των πολλών, στο περιθώριο που αυτό ήταν εφικτό για να είμαστε ειλικρινείς.
Όμως χρόνο με το χρόνο σταμάτησε η ουσιαστική επικοινωνία μαζί τους. Λησμονήσαμε ότι η σχέση της Αριστεράς με τον λαό είναι δυναμική, είναι υπαρξιακή και ταυτόχρονα διαρκής, επομένως περνάει καθημερινά από εξετάσεις. Κι αν αυτό για τα στελέχη της κυβέρνησης είναι εν μέρει κατανοητό, για το ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικό σχηματισμό είναι αυτοκτονικό. Η διακριτή διαφορά ανάμεσα στο κόμμα και την κυβέρνηση είναι ακριβώς αυτή. Η δουλειά ενός κόμματος είναι να διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού και να διατηρεί την ισορροπία της παραπάνω σχέσης. Το προσφυγικό, ο νόμος για την ιθαγένεια, το Μακεδονικό ήταν κι αυτά ακανθώδη ζητήματα (το καθένα με τη δική του ξεχωριστή σημασία) που ασφαλώς και έπρεπε να αντιμετωπιστούν αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να υπάρξει καλύτερη κοινωνική γείωση.
Η δυναμική είσοδος του διαδικτύου και των social media στην πολιτική ζωή ήταν επίσης μια νέα παράμετρος. Η παραδοσιακή επαφή και η οργανωτική δουλειά υποκαταστάθηκαν, αν όχι πλήρως τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό από το facebook και το twitter. Δυστυχώς αυτό απεδείχθη πως έχει συγκεκριμένα όρια. Ο μεταξύ μας βαυκαλισμός και η επιβεβαίωση του like δημιούργησαν μια λανθασμένη εικόνα την οποία απ’ ό,τι φάνηκε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν εμπλέχτηκε ποτέ. Παράλληλα οι όποιες συμμαχίες προσπάθησαν να δημιουργηθούν στο πλαίσιο μιας πλατιάς σύμπραξης κυρίως με τον χώρο της κεντροαριστεράς μιας και στα πέριξ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς επικρατεί το χάος, ήταν ένα αποτέλεσμα δουλειάς κατά κύριο λόγο από τα πάνω και με προβεβλημένα στελέχη και πολύ λιγότερο με την κοινωνική βάση.
Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει τα δικά του διακυβεύματα στις πρόσφατες ευρωεκλογές είναι σαφής. Η προοδευτική ατζέντα με τα ομολογουμένως θετικά κοινωνικά μέτρα που εφαρμόζονται αλλά και το σχέδιο για την επόμενη μέρα χωρίς μνημόνια, ήταν μια επιλογή που αναμετρήθηκε επικοινωνιακά και ηττήθηκε παταγωδώς. Όχι από τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη, ο οποίος όταν δεν έκανε επικοινωνιακές γκάφες, μοιραζόταν μαζί μας τα σκοτεινά του όνειρα για εργασιακές γαλέρες, αλλά ηττήθηκε από το κότερο που έκανε διακοπές ο Τσίπρας, από το τσιγάρο του Πολάκη σε κλειστό χώρο, από τη διαδικτυακή λογομαχία του με τον Κυμπουρόπουλο. Η ανάδειξη μάλιστα του τελευταίου ως πρώτο σε σταυρούς πιστοποιεί ακριβώς αυτό. Ο αντίπαλος συνέχιζε αδιάκοπα να δηλητηριάζει συνειδήσεις μέσω των ΜΜΕ, πόλωνε και προετοίμαζε υπόκωφα το δικό του μηχανισμό και ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στο αδιαμφισβήτητο πολιτικό κεφάλαιο που λέγεται Αλέξης Τσίπρας παραμένοντας όμως οργανωτικά ανεπαρκής στους χώρους που τον ανέδειξαν πρώτη δύναμη. Τις γειτονιές, τους δρόμους, τα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση.
Αρχής γενομένης από την επόμενη Κυριακή έρχονται νέες μάχες και νέες προκλήσεις με ορίζοντα την 7η του Ιούλη αλλά και την επόμενη μέρα. Στην αρχή του άρθρου έκανα λόγο για σοκ. Ίσως αυτό να ναι το μόνο καλό απ’ όλο αυτό. Ας αφήσουμε τις αναλύσεις, τις δημοσκοπήσεις, τα κομπιούτερς και τους αριθμούς. Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και να ξαναμιλήσουμε με εκείνους που μας έκαναν αυτό που είμαστε. Όχι από τα social media ή από τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία, όχι από την Κουμουνδούρου και το Μαξίμου αλλά έξω από τις πόρτες τους. Η ευθύνη είναι πάντοτε συλλογική. Η Αριστερά γεννήθηκε μέσα από αγώνες και μέσα από ήττες, πολλές ήττες, οι νίκες προέκυψαν στη ζωή μας όταν ήμασταν κοινωνικά χρήσιμοι.
Είναι αλήθεια ότι όταν έχεις μαζί σου τους πολλούς δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, ας φροντίσουμε λοιπόν να τους ξανακερδίσουμε, αν ξέρει κάποιος το τρόπο αυτοί είμαστε εμείς, το 'χουμε αποδείξει στο παρελθόν. Χρόνος υπάρχει, το παιχνίδι γυρίζει κι όπως συνήθιζε να λέει κι ένας φανταστικός μου φίλος: “Μικρές πιθανότητες επιτυχίας, σίγουρος θάνατος, τι περιμένουμε λοιπόν”.
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου