Τα διαπιστευτήρια του «ακραίου κέντρου»

του Χρήστου Μαχαίρα

Στην πολιτική κακό δεν είναι να αλλάζεις – κακό είναι να αλλάζεις και να παριστάνεις τον αµετακίνητο, λες και είσαι το κέντρο του κόσµου σε ένα σύµπαν που στροβιλίζεται γύρω σου. Η περίπτωση των 64 προσωπικοτήτων που έδωσαν πρόσφατα στη δηµοσιότητα τη γνωστή ανοιχτή επιστολή -και ας µε συγχωρήσουν ορισµένοι φίλοι που συµµετέχουν στο εγχείρηµα- ανήκει στην παραπάνω κατηγορία: Αν και πρόκειται για κίνηση τυπικής πολιτικής µετατόπισης, παρουσιάζεται ως το απόσταγµα της κοινής εκσυγχρονιστικής λογικής και των παραδόσεων που µεταφέρουν στη δηµόσια σκηνή οι ευρωπαϊστές της χώρας.

Στο στόχαστρο

Βλέποντάς το από άλλη οπτική γωνία, µε την επιστολή των «64», το «ακραίο κέντρο» µπαίνει και επίσηµα στο παιχνίδι. Τα στελέχη του, πρόσωπα µε ισχυρό επαγγελµατικό και πολιτικό αποτύπωµα, βγαίνουν από την ασφάλεια του ∆ιαδικτύου, όπου επί µία οκταετία και πλέον ασκούνταν στη σφυροβολία κατά του ΣΥΡΙΖΑ, και επιλέγουν να ρίξουν δηµόσια το βάρος τους υπέρ της Νέας ∆ηµοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ακόµα, όµως, και τώρα που κάνουν το επιπλέον βήµα, δεν λένε τα πράγµατα µε το όνοµά τους. Περιγράφουν τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους συνεργάζονται µαζί του µε τα χρώµατα όλης της κλίµακας του µαύρου, αφήνουν ωστόσο τον αναγνώστη να ανακαλύψει µόνος του ποιο είναι το κόµµα που κρατά τα κλειδιά της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και εγγυάται στους ψηφοφόρους ένα φιλελεύθερο µέλλον. Τι θα προσέφερε, άλλωστε, µια ευθεία τοποθέτηση υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη, τώρα που στην ποδιά της Ν∆ σφάζονται δηµοσίως παλικάρια; Ο στόχος, άλλωστε, όπως από καιρό συµβαίνει, δεν είναι τόσο να διαφηµιστεί το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης όσο να δυσφηµιστεί η κυβέρνηση και να εµφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως η πολιτική δύναµη που έβγαλε τη χώρα από την κανονικότητα και την πέταξε στον Τρίτο Κόσµο.

Αθώοι του αίματος

Το εντυπωσιακό στην επιχειρηµατολογία των «64» είναι ότι η κρίση του κοµµατικού συστήµατος στην Ελλάδα µοιάζει να «γεννήθηκε» το 2015, µε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αυτή είναι η γενέθλια πράξη όλων των δεινών της χώρας, αφού -κατά τα φαινόµενα- κόµµατα και πολιτικοί µέχρι τότε διέπρεπαν. Προφανώς, ο λαϊκισµός ανακαλύφθηκε επί Τσίπρα, όπως και «οι πελατειακές προσδοκίες που οδήγησαν στην εξάρτηση των λαϊκών στρωµάτων από επιδόµατα και διορισµούς». Κατά συνέπεια, ο παλαιός δικοµµατισµός είναι αθώος του αίµατος – γι’ αυτό ίσως και στην επιστολή δεν χώρεσε ούτε µία αράδα κριτικής στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα ∆ηµοκρατία της Μεταπολίτευσης. Οι ίδιοι οι υπογράφοντες πιθανά θα αντέτειναν ότι δεν κάνουν ιστορία και ότι αναζητούν τι συγκροτεί σήµερα την έννοια της προόδου. Να συµφωνήσουµε µαζί τους, λοιπόν, ότι «προοδευτική πολιτική σήµερα δεν είναι αυτή που χαϊδεύει τους ολοκληρωτισµούς του 20ού αιώνα». Αλλά, αλήθεια, ο ολοκληρωτισµός στις µέρες µας είναι συνώνυµος µόνο µε καθεστώτα τύπου Μαδούρο;

∆εν έχει υποπέσει, άραγε, στην αντίληψή τους ότι στον κοµµατικό χώρο που εναποθέτουν τις προτιµήσεις και ακουµπούν τις ελπίδες τους υπάρχουν στελέχη που εγκωµιάζουν δηµόσια τις πρακτικές του Σαλβίνι ή που επιχειρηµατολογούν υπέρ της παραµονής του Ορµπαν στις τάξεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος; Και εν πάση περιπτώσει, παραµονές ευρωεκλογών, συνιστούν ή δεν συνιστούν απειλή για την Ευρώπη και τους δηµοκρατικούς θεσµούς -γιατί ούτε επ’ αυτού µας διαφωτίζουνη έκρηξη του ακροδεξιού λαϊκισµού και η αναβίωση των πιο µολυσµατικών εθνικισµών; Οι συντάκτες της επιστολής δηλώνουν ότι αντιλαµβάνονται τον σύγχρονο πατριωτισµό ως «αναπόσπαστο συστατικό µιας ευρύτερης ευρωπαϊκής ταυτότητας και προοπτικής». Να έχει, άραγε, αυτή η θέση κάποια σχέση µε τη µικροκοµµατική διαχείριση της Συµφωνίας των Πρεσπών και τη µετάβαση της Νέας ∆ηµοκρατίας από τη γραµµή του Βουκουρεστίου στη γραµµή Σαµαρά; Και αν δεν έχει, γιατί δεν µας το λένε; Γιατί νοµιµοποιούν µε τη σιωπή τους αντιλήψεις που αποδοκίµασε και εξακολουθεί να αποδοκιµάζει το σύνολο της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς;

Διαίρεση

Αντί τίτλου, οι «64» ξεκινούν την ανοιχτή επιστολή που έδωσαν στη δηµοσιότητα µε το ερώτηµα «τι είναι προοδευτικό σήµερα;». Πόσο προοδευτικός είναι, όµως, αυτός ο ακραία διχαστικός λόγος που ανακυκλώνουν, διαιρώντας τον πολιτικό κόσµο σε υπερασπιστές και σφετεριστές της δηµοκρατικής τάξης; Ο ίδιος χώρος που έκανε κάποια στιγµή σηµαία τις ακρότητες της αντιµνηµονιακής ρητορικής µάχεται σήµερα να τις ξεπεράσει. Προέχουν όπως φαίνεται η ανάγκη πολιτικής αποµόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ και η δαιµονοποίηση του Τσίπρα. Καλή… πρόοδο!

έθνος