Η μουσική ενώνει, αλλά όχι πάντα. Αυτή την εβδομάδα η μουσική της Eurovision το μόνο που κάνει είναι να διχάζει και να καλύπτει εγκλήματα.
του Αντώνη Ρηγόπουλου
Έχει πανηγύρι απόψε.
Όλα κι όλα φίλε μου, οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται, δε θα τα χαλάσουμε όλα τώρα.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες λοιπόν μαζεύεται όλο το ευρωπαϊκό χωριό και αποθεώνει τον πολιτισμό του. Οk, η λέξη «αποθεώνει» είναι μάλλον κάπως υπερβολική. Ας πούμε απλώς ότι τον τιμά, για να είμαστε ευγενικοί.
Μόνο που φέτος το ετήσιο ευρωπανηγυράκι μας, δεν πάει και πολύ καλά. Ο λόγος είναι ότι πήγαν και στήσαν την εξέδρα πάνω σε νεκρά κορμιά, γιατί κάποιοι νόμιζαν ότι αν τη στήσουν εκεί, τότε κανείς δε θα μυριστεί τη φρίκη που κρύβεται από κάτω. Νόμιζαν ότι αν βάλουν δυνατά τη μουσική, δε θα ακουστούν τα κλάματα. Ότι αν ραντίσουν τον τόπο με γκλίτερ, η λάμψη θα κρύψει τα καθημερινά εγκλήματα.
Το αποψινό πανηγύρι, η φετινή Eurovision, έχει έναν και μόνο στόχο: να ξεπλύνει το αίμα που χύνεται κάθε μέρα στην Παλαιστίνη με μια πηχτή ροζ μπογιά που θα καλύψει τα πάντα.
Είναι αμφίβολο αν ο στόχος επετεύχθη, όμως έγιναν βήματα. Βλέπεις, το χαρτί του αποπροσανατολισμού το ξέρουν πολύ καλά εκεί στο (καθόλου μακρινό) Ισραήλ.
Για κάθε παράνομο εποικισμό που δημιούργησαν, για κάθε σπίτι Παλαιστίνιου που γκρέμισαν ή έκλεψαν, για κάθε ανήλικο που φυλάκισαν, για κάθε παιδί που σκότωσαν, για κάθε γυναίκα που εξευτέλισαν στα αυθαίρετα checkpoints, για κάθε ελαιώνα που έκαψαν, για κάθε ανάπηρο που δολοφόνησαν, για κάθε παιδί που εμπόδισαν να πάει σχολείο, αγόρασαν και «ένα κιλό τέχνη» για να το καλύψουν.
Το εγχείρημα καλλωπισμού του Ισραήλ που κορυφώνεται με την αποψινή Eurovision έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια, όταν η χώρα επέλεξε συνειδητά να μετατραπεί σε έναν δικαιωματικό «παράδεισο» για τ@ ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, σε μια προσπάθεια να αλλάξει την ατζέντα και να γίνει πιο συμπαθές στη δυτική κοινή γνώμη.
Το λεγόμενο pinkwashing του Ισραήλ δεν έπεισε όμως ούτε αυτούς στους οποίους απευθυνόταν. Σύμφωνα με το telesur, τον Ιανουάριο του 2019 περισσότερες από 60 ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις από 20 χώρες ανακοίνωσαν ότι μποϋκοτάρουν τη φετινή Eurovision επειδή «αποπροσανατολίζει την προσοχή από τα εγκλήματα πολέμου εναντίον των Παλαιστινίων» και «προωθεί την ατζέντα του ροζ ξεπλύματος (pinkwashing), δηλαδή την κυνική χρήση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ώστε να αποπροσανατολίσει και να κανονικοποιήσει την κατοχή, τον αποικιοκρατικό εποικισμό και το Απαρτχάιντ του Ισραήλ».
Μάλιστα, ανάμεσα στις ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις που στρέφονται ενάντια στη σημερινή φιέστα ξεπλύματος είναι και εβραϊκές οργανώσεις, όπως η πολυπληθής και πολύ ενεργή Jewish Voice for Peace.
Το «φιλόξενο», «δυτικό», «προοδευτικό», «μουσικό» Ισραήλ προσπαθεί σήμερα να προβληθεί σε όλη την Ευρώπη με το πρόσωπο που το ίδιο επέλεξε να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του, επιβάλλοντας στον υπόλοιπο κόσμο να ξεχάσει τα συνεχιζόμενα εγκλήματά του.
Το «επιβάλλοντας» είναι μια επίσης μάλλον υπερβολική λέξη. Το Ισραήλ δεν επέβαλλε σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος να το ξεπλύνει στα μάτια των απολιτίκ πολιτών του, συμμετέχοντας στη Eurovision. Δεν επέβαλλε σε κανέναν καλλιτέχνη να θυσιάσει την όποια τέχνη παράγει στο βωμό μιας εφήμερης δόξας κλείνοντας εμμονικά τα μάτια για να μη δουν όσα γίνονται σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Αυτά τα έκαναν από μόνοι τους.
Η μουσική λοιπόν ενώνει, αλλά όχι πάντα. Αυτή την εβδομάδα η μουσική της Eurovision το μόνο που κάνει είναι να διχάζει και να καλύπτει εγκλήματα. Όσοι συμμετέχουν, είτε ως κράτη, είτε ως καλλιτέχνες, είτε ως συμπαραγωγοί είναι υπόλογοι για την ανοχή τους και για τις επιλεκτικές ευαισθησίες τους που τυχαίνει να αυξάνονται ή να μειώνονται με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο προς το ατομικό συμφέρον του καθενός και της καθεμιάς.
Και αν αυτό είναι αλήθεια για όσους συμμετέχουν στον διαγωνισμό, ισχύει με την ίδια ένταση και για όσους χαριεντίζονται στα δημόσια και τα ιδιωτικά κανάλια αγωνιώντας για τη θέση της Ελλάδας και της Κύπρου στον τελικό χωρίς να λένε κουβέντα για τη συνεχιζόμενη σφαγή που γίνεται στα πραγματικά παρασκήνια του διαγωνισμού, πίσω από το παράνομο τείχος. Χωρίς καν να πούνε κουβέντα για το ότι οι, κατά τα άλλα απολιτίκ, διοργανωτές επέλεξαν ως ημέρα για τον πρώτο ημιτελικό (και άρα τα επίσημα εγκαίνια της φετινής Eurovision) την παραμονή της 71ης επετείου της Παλαιστινακής Νακμπα, της Καταστροφής, δηλαδή, του 1948.
Εκτός αν οι διάφορες τριμερείς και τετραμερείς συμφωνίες που κάναμε με το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, μάς επιβάλλουν και τη συμμετοχή στη Eurovision του συμμάχου και «φίλου» Μπίμπι. Ξέρετε, ως ένα παρακλάδι αυτών των άτιμων των γεωπολιτικών ισορροπιών που δηθεν μας δένουν τα χέρια. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε όλο αυτό το κείμενο είναι άκυρο. Πάνω απ’ όλα ο ενεργειακός μας κόμβος, παιδιά!
«Η αγάπη δεν έχει όρια», είπε πολύ σωστά ο Γιώργος Καπουτζίδης παρουσιάζοντας έναν από τους δύο ημιτελικούς. Πράγματι. Η αγάπη δεν έχει όρια. Όμως η ανοχή απέναντι στο κατά συρροή έγκλημα θα έπρεπε να έχει…
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου