Απείθαρχοι πιτσιρικάδες

του Δημήτρη Καραμάνη

Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος απεύθυνσης των κομμάτων στη νέα γενιά.

Το Ποτάμι προσπαθεί φιλότιμα μεν, ραπάροντας άγαρμπα δε, το ΠΑΣΟΚ λέει «κομμένη η πλάκα». Η Ν.Δ. μιλάει στους νέους λες και όλοι είναι επίδοξοι entrepreneurs και τρόφιμοι ιδιωτικών πανεπιστημίων της Δύσης, ενώ τους υπόλοιπους τους κατατάσσει στην πλέμπα, που καλό είναι να πάνε σε καμιά σχολή για να μάθουν κάποια τέχνη και να μην έχουν καμιά απαίτηση για κανονικούς μισθούς και ωράρια.

Όλα αυτά είναι στα όρια του ευτράπελου. Αποτυπώνουν μια στρατηγική αδυναμία κατανόησης τού τι είναι και τι περνάει σήμερα η γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’90 και των αρχών του 2000. Μιλάμε για μια γενιά ανθρώπων που έχει μεγαλώσει μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, καταναλώνει τόνους πληροφορίες και εικόνες, διαμορφώνει άποψη χωρίς τη μεσολάβηση του τηλεοπτικού δείκτη και των πρωτοσέλιδων.

Τα κόμματα της παλιάς Ελλάδας που γέννησε την κρίση δεν έχουν ακόμα ιδέα γι’ αυτή τη γενιά. Γι’ αυτό και προσπαθούν να απευθυνθούν σε αυτήν σαν να είναι ακόμα ένα target group ενόψει κάλπης. Με όρους αγοράς, προσπαθούν να πουλήσουν κάτι για το οποίο η ζήτηση είναι μηδαμινή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας επιλέγουν έναν άλλο δρόμο. Πιο ειλικρινή, πιο έντιμο και καθαρό. Γιατί ξέρουν τι περνάει αυτή η γενιά. Γι’ αυτό νομοθετήθηκε η κατάργηση του υποκατώτατου, γι’ αυτό η Επιθεώρηση Εργασίας κυνηγάει όσους μπορεί από τους εργοδότες που ξεζουμίζουν εικοσάρηδες, γι’ αυτό ίδρυσε νέα πανεπιστημιακά τμήματα και προσπαθεί να κάνει μια σοβαρή δουλειά με το νέο Λύκειο, για να μην καταπίνει η απελπισία των εξετάσεων τους δεκαεπτάρηδες και τους δεκαοκτάρηδες για πάντα, γι’ αυτό αύξησε τους πόρους στα ΑΕΙ και τα ερευνητικά κέντρα.

Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με τους υπόλοιπους είναι ότι ξέρει αυτή τη γενιά. Και ασχολήθηκε με τα προβλήματά της. Φυσικά και δεν τα έλυσε. Φυσικά και δεν έκανε όσα μπορούσε να κάνει και με τη δέουσα προσήλωση. Αλλά έχει τα μάτια του πάνω της. Επενδύει σε αυτήν όχι σαν κομματικό ακροατήριο, αλλά σαν τη μαγιά των ανθρώπων που χρειάζεται για να ξεκολλήσει η Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών από τη μαυρίλα της κρίσης.

Γι’ αυτό ο Τσίπρας μιλάει με ταπεινότητα και σεβασμό σε αυτή τη γενιά.

Δεν πουλάει αυταπάτες μεγαλείου και καρικατούρες american dream λες και είμαστε στο ’60. Ούτε προσπαθεί να κάνει τον συμπαθή θείο που θα «κάτσει στο τραπέζι με τη νεολαία».

Ο Τσίπρας λέει η γενιά μου και η γενιά σας, οι εικοσάρηδες, οι τριαντάρηδες και οι σαραντάρηδες αυτής της χώρας, θα πάρουμε το παιχνίδι πάνω μας. Από τη δική σας απάντηση εξαρτάται το πού θα πάει η χώρα και η κοινωνία.

Το 2015, η νέα γενιά μίλησε και γκρέμισε την παλιά Ελλάδα. Το 2019, θα μιλήσει ξανά για να ξελασπώσει το μέλλον.

avgi