Όλη η Ελλάδα είναι μπλε, είναι μπλε, είναι μπλε

του Ορέστη Μεταξά

Όλη η Ελλάδα είναι μπλε. Με μπόλικο γκρίζο και αρκετό μαύρο μέσα στο μπλε.  Που βρέθηκε άραγε τόσο μπλε; Πως προέκυψε; Που ήταν κρυμμένο; Πουθενά δεν ήταν κρυμμένο. Κυκλοφορούσε ανάμεσα μας, αλλά δεν θέλαμε να δούμε πόσο πολύ ήταν. Πορευόταν μαζί με το γκρίζο  και το μαύρο. Φώναζαν-κραύγαζαν. Δεν θέλαμε να τα πολυακούμε. Δεν τους πολυδίναμε σημασία.

Μπλε, γκρίζο, μαύρο επάνω σ’ εκείνους που φωτογραφίζονταν ντυμένοι Μακεδονομάχοι,  Μεγαλέξανδροι δίπλα στους παπάδες, στις συγκεντρώσεις ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών. Το μπλε γίνονταν γκρίζο και μαύρο όταν συναντούσε πρόσφυγες και μετανάστες: «Πληρώνουν τους λαθρομετανάστες κι η γυναίκα μου είναι άνεργη».

Μπλε, γκρίζο, μαύρο. Αδιαφορούσαν κι ήταν εχθρικοί με έννοιες όπως δικαιώματα των κοινοτήτων ΛΟΑΤΚΙ, ταυτότητα φύλλου. Μοιάζουν κινέζικα. Οι ΛΟΑΤΚΙ; Τι είναι αυτό; «Είναι δυνατόν δυο άντρες να υιοθετούν παιδί;» Άγνοια, απαιδευσία , προκαταλήψεις, προλήψεις. Και ένα σαθρό οικονομικό υπόβαθρο.  Μιά δύσκολη οικονομική κατάσταση.

Το μπλε ξέσπασμα της Κυριακής ήταν και πολιτιστικό. Αστοί τρομάξανε.

Φτωχοί τρομάξανε.. Ο καθωσπρεπισμός, ο πουριτανισμός, οι ελληνοχριστιανικές αρχές των βρέθηκαν σε κίνδυνο.

Ξένοι, πρόσφυγες,  μετανάστες, Μακεδονία, η ανοιχτή κοινωνία, οι ανοιχτές πόλεις, η διαφορετικότητα, σύμφωνο συμβίωσης, τους έφεραν ταράκουλο. Και ξέσπασαν. Όπου έβρισκαν μπλε το στήριζαν.  Αναζήτησαν αυτά που κατανοούν. Μιλούν την ίδια γλώσσα.

Και βέβαια η δεξιά, παραδοσιακά «μανούλα», σε καταστάσεις πατριδοκαπηλείας, ξενοφοβίας, εθνικισμού, ρατσισμού, έπαιξε απόλυτα πετυχημένα σ’ αυτό το ταμπλό. Αγκάλιασε αυτά τα στρώματα, μ’ έναν πρωτόγνωρο λαϊκισμό, υπερθεμάτισε στις ανησυχίες τους, έριξε μπόλικο λάδι στην φωτιά και την Κυριακή εισέπραξε την αμοιβή της.

Η κατάσταση αυτή υπήρχε εδώ και καιρό. Η βαθειά συντηρητική συμπεριφορά της κοινωνίας που  εμφανίστηκε σήμερα, πάντα υπήρχε. Την έχουμε διαχρονικά λουστεί. «Περνά από πάνω μας».  Θυμόμαστε την περίοδο των ταυτοτήτων. Δεν είναι πολύ μακρινή. Παπάδες, Δεσποτάδες, θεούσες, θεούσοι, καλόγριες,  καλόγεροι κανονικοί και παλαιοημερολογίτες, «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», κομποσκοίνια, αναστάτωσαν και χώρισαν τη χώρα. Στον διχαστικό λόγο του τότε  αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου έσπευσε να υποβάλει τα σέβη του ο «προοδευτικός» Κώστας Καραμανλής μαζί με δεκάδες βουλευτές της Ν. Δ. Για να μην ξεχνιόμαστε! Το αίμα νερό δεν γίνεται. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Την Παρασκευή δύο μέρες πριν τις εκλογές βρέθηκα στην αυλή του Τσαρσί Χαμάμ στην Μυτιλήνη. Έδινε συναυλία η διαπολιτισμική Χορωδία CANTAλαλούν και η Polyphonica Αιγαίου. Παιδιά και ενήλικες, Έλληνες, πρόσφυγες, μετανάστες, μέλη Μ.Κ.Ο. σε μια μαγική βραδιά τέχνης και πολιτισμού. Μία  συνεργασία ανεξάρτητα από την γλώσσα, την θρησκεία, το χρώμα του δέρματος. Ο Μάνος Χατζιδάκις συνυπήρξε αρμονικά με τους Αφρικανικούς ρυθμούς και τα Αμερικάνικα σπιρίτσουαλς. Βαλκανική μουσική στην Ελληνική και Βουλγαρική εκδοχή της. Η ένωση διαφορετικών ανθρώπων και πολιτισμών.

Το ουράνιο τόξο έχει πολλά χρώματα. Η κοινωνία που θέλουμε να ζούμε έχει πολλά χρώματα.

Το μπλε το γκρίζο και το μαύρο είναι προσωρινά. Άλλωστε το ουράνιο τόξο βγαίνει μετά την καταιγίδα.

κουτι πανδώρας