Αφροέλληνες, πολυέλληνες του μέλλοντός μας

 

του Νίκου Ξυδάκη

Όλοι παρακολούθησαν το ευρωμπάσκετ αυτές τις μέρες, ακόμη κι αν δεν το νογάνε ή δεν τους πολυαρέσει. Ήταν πρόσκαιρη ανάκτηση κοινότητας, μα και πιοτό της λησμονιάς, να ξεφύγεις από τη χαμηλή, στριμωγμένη καθημερινότητα, να αποστρέψεις το βλέμμα από τον ρευστό κόσμο που αναδύεται πολεμικός, ζοφερός, γενοκτόνος.

Οσο διαρκούσε αυτή η πρόσκαιρη κοινότητα δεν προσέχαμε μόνο τα χρυσά χέρια (τις χερούκλες) του Γιάννη, ίσως ακόμα περισσότερο προσέχαμε τα συμβολικά φορτία: πόσο ψηλά, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα, από αυτή τη χώρα; Τη χώρα των Τεμπών («Μες στην κοιλά-, όπως τα λέω, μες στην κοιλάδα των Τεμπών»), τη χώρα του ΟΠΕΚΕΠΕ, τη χώρα της γενικευμένης αδικίας, της ομάδας αλήθειας, του Πλεύρη, του Γεωργιάδη και του Βορίδη, των ρατσιστών, των αντισημιτών και νυν συνηγόρων της γενοκτονίας.

Τα λόγια

Γι’ αυτό κρεμόμασταν από το βλέμμα του Γιάννη, τα χέρια του Παπανικολάου, του Σλούκα, των «μικρών». Γι’ αυτό κρεμόμασταν κι από τα χείλη τους, τι θα πουν. Δεν είπαν πολλά, έδειξαν όμως περισσότερα. Είδαμε και τους τρεις, και τον Τολιόπουλο, τους μεγαλύτερους, να σπεύδουν στην κερκίδα να αγκαλιάσουν παιδιά και σύζυγο, να κρατάνε στις αγκαλιές βρέφη και νήπια. Να αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Είδαμε σε όλους έναν λυγμό κι ένα δάκρυ να κυλά μαζί με τον ιδρώτα.

Κι ακούσαμε λόγια μετρημένα, ζυγισμένα. Ακούσαμε, πριν ακόμα κι από το μετάλλιο, τον αρχηγό Παπ. να αποπαίρνει θαρρετά όσους έθαβαν τους θαυματουργούς μικρούς της Εθνικής ποδοσφαίρου μόλις έχασαν έναν αγώνα· να μιλάει ο Παπ. για ήθος, κοινωνική ευθύνη, ευαισθησία, να υπενθυμίζει ότι ποδόσφαιρο και μπάσκετ ένα παιχνίδι είναι εντέλει, με νίκες και ήττες. Ο σοβαρός και ευαίσθητος ακροατής Παπ. επίσης μετά το μετάλλιο θύμισε ότι υπάρχει «πολύς κόσμος που περνάει δύσκολα». Παρομοίως το είπε και ο Γιάννης, «δώσαμε χαρά σε 12 εκατομμύρια Έλληνες». Οι δυο τους ελάφρυναν κάπως τη σκια που είχε αφήσει ο κόουτς Σπανούλης μ’ εκείνο το «εγώ μιλάω μόνο για μπάσκετ».

Στη λαϊκή της Θήβας

Αναμφίβολα πάντως τα λόγια που ακούστηκαν περισσότερο ήταν τα λόγια του Γιάννη, του χρυσού σταρ, με τη σχεδόν μισό δισ. περιουσία, κατά το Forbes. Ο Γιάννης μιλά πάντα από μια βραχώδη αφετηρία: δεν ξεχνώ ποιος ήμουν, δεν θα ξεχάσω ποιος πραγματικά είμαι.

Στη συνέντευξη Τύπου περιέγραψε με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο ότι δεν παρακολούθησε την κατάκτηση του μεταλλίου της Εθνικής το 2009, γιατί εκείνες τις μέρες ήταν στη λαϊκή αγορά της Θήβας, δουλεύοντας μαζί με τη μητέρα του Βερόνικα. Ήταν η χρονιά που είχε αποφασίσει να παρατήσει το μπάσκετ για να δουλέψει, να βοηθήσει την οικογένειά του. Ο Γιάννης δεν ξεχνά: «Ο Τάκης Ζήβας μού είπε: “Μπορείς να βγάλεις χρήματα από το μπάσκετ, μπορείς να βοηθήσεις την οικογένειά σου. Θα σου δίνουμε 300 ευρώ τον μήνα και θα δώσουμε δουλειά στη μαμά σου”. Έτσι, το 2010, άρχισα να επιστρέφω, ήμουν 15,5-16. Άρχισα να παρακολουθώ μπάσκετ. Ετσι έκανα. Δεν έπαιζα μπάσκετ σε όλη μου τη ζωή».

Ο Γιάννης δεν ξεχνά. Ποιοι τον στήριξαν, αλλά και ποιοι τον χλεύασαν, ποιοι τον περιφρόνησαν, επειδή ήταν ένα παιδί από τα Σεπόλια με καταγωγή από τη Νιγηρία, αόρατος, χωρίς χαρτιά, χωρίς πατρίδα· κάποιοι τιποτένιοι που τον υμνούν τώρα, τότε δεν καταδέχονταν ούτε να προφέρουν τ’ όνομά του. Προτιμά όμως να μη μιλά γι’ αυτούς, δεν τους κάνει τη χάρη.

Ας αλυχτάνε οι σκατόψυχοι

Μιλάει όμως ο Θανάσης. Πολλά παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία που είχαμε εμείς, δεν παίζουν μπάσκετ – λέει. Μα όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία, την ιθαγένεια ας πούμε, κι ας μην είναι ντραφτ στο ΝΒΑ, την ευκαιρία που δίνει ο νόμος, ο νόμος που φαλκίδευσε ο Βορίδης, ο νόμος της λογικής που φαλκιδεύτηκε από τη φασιστική υπεροχή του αίματος.

Αυτά τα παιδιά σκεφτόμαστε για το μέλλον της γερασμένης χώρας, γελαστούς Αφροέλληνες, σεβαστικούς πολυέλληνες: διαπρέπουν στους στίβους, στις τέχνες, στις δουλειές, τους αγαπούν οι φίλοι τους, όμως συχνά είναι αόρατοι στην κοινωνία, κι η πολιτεία τούς κάνει τη ζωή κόλαση.

Αυτοί τιμούν τη χώρα, το ψωμί, τη φανέλα, τη γειτονιά τους, τον τόπο τους, Σεπόλια Κυψέλη Πύργο Εύοσμο. Μιλούν για μια δασκάλα του Αρσακείου, έναν προπονητή του Φιλαθλητικού, έναν εφημέριο του Αγίου Μελετίου, που τους έδειξαν στοργή κι ενδιαφέρον: αυτοί ναι, είναι η γενναιόψυχη Ελλάδα.

Αφροέλληνες, Καυκασιοέλληνες, Αρβανίτες, πολυέλληνες. Ας αλυχτάνε οι σκατόψυχοι.

efsyn