Η Νέμεσις που πλησιάζει

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: αφύπνισε τον νεοέλληνα που ανοίγει τα μάτια του μόνο για να δει ποδόσφαιρο.

 

του Νίκου Παπαδογιάννη

 

Όταν οι θεματοφύλακες της «αριστείας» που έχει μετατρέψει τη χώρα σε απέραντο υπόνομο ξεκινούσαν την επιχείρηση συγκάλυψης της μαζικής δολοφονίας των Τεμπών, δεν φαντάζονταν υποθέτω τις διαστάσεις που θα έπαιρνε το θέμα δύο χρόνια μετά το έγκλημα.

Κάθε μέρα που περνάει, η ξεδιαντροπιά όσων θεωρούν ιερό καθήκον να προστατεύσουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη από το γκρεμοτσάκισμα και από τη Νέμεση ξεπερνάει κάθε όριο και φέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Ακόμα και άνθρωποι χαροκαμένοι που μέχρι σήμερα προτιμούσαν τον βουβό θρήνο από τη δημόσια διαμαρτυρία ξεχύνονται οργισμένοι στα χαρακώματα βροντοφωνάζοντας το δικό τους ως εδώ.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, τα πρώτα πέντε θέματα στο Κουτί της Πανδώρας φιλοξενούν το διαπρύσιο «κατηγορώ» δύο γονιών που εκείνο το βράδυ ένιωσαν την ψυχή τους να ξεριζώνεται, τη δικαίωση μίας άλλης μάνας που υφίσταται διαρκή δολοφονία χαρακτήρα επειδή τολμά να υψώνει φωνή, αλλά και την καθημερινή τρομοκρατία που φαίνεται ότι υφίστανται άνθρωποι ταγμένοι στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Όλα Τέμπη! Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Δεν λέω, ενδέχεται ο θάνατος του υιού Καλογήρου να οφείλεται σε κάτι άλλο και όχι σε δολοφονική ενέργεια.

Ίσως το αυτοκίνητο που ακολουθούσε με επικίνδυνους ελιγμούς την κόρη Κοκοτσάκη να ήταν αποκύημα της φαντασίας της. Ακόμα και ο διάβολος έχει το δικαίωμα να διαθέτει συνήγορο.

Και μόνο όμως το γεγονός ότι όλοι, μα όλοι, πλην ενδεχομένως Λακεδαιμονίων, βάζουν με το μυαλό τους το χειρότερο σενάριο και θεωρούν πιθανότατο (αν όχι βέβαιο) ότι ο γιος της ανακρίτριας των Τεμπών δολοφονήθηκε και ότι η θυγατέρα του συμβούλου των οικογενειών απειλήθηκε λέει όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει κανείς για το ποιόν όσων έχουν συμφέρον να κουκουλωθεί η υπόθεση.

«Εάν εμφανιστώ στη συγκέντρωση της Παρασκευής, θα με σκοτώσουν», δήλωσε ο αμετροεπέστατος Άδωνης Γεωργιάδης, όταν ρωτήθηκε για το κλίμα που επικρατεί. Μάλλον κάνει πολλή παρέα με τσεκουροφόρους φασίστες και νομίζει ότι είμαστε όλοι σαν τα μούτρα τους.

Σε κάθε περίπτωση, ο αδιόρατος φόβος που φυλάει τα ένοχα είναι ένα στοιχείο που δεν εξανεμίζεται εύκολα, σε έναν τόπο με ημιθανή δικαιοσύνη. Ευτυχώς για όλους, και ιδίως για εκείνους που φωλιάζουν σε λερωμένες φωλιές, ο καιρός των μελισσοκόμων και των περιστρόφων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Το παρακάτω ξέσπασμα βγήκε από τα χείλη του Χρήστου Χούπα, πατέρα της ελπίδας, που άφησε την τελευταία πνοή της στη μοιραίο επιβατικό τρένο. «Θα περάσετε πάνω από το πτώμα μου», προειδοποιεί μέσα από το Mega.

Το αναδημοσιεύω ολόκληρο, χωρίς άλλα δικά μου σχόλια, μπας να συνειδητοποιήσουμε πόσο ισχυρό κίνητρο είναι η πένθιμη οργή. Εάν το έχετε ήδη διαβάσει, ξαναδιαβάστε το. Και να μη ξεχνάτε, ότι στη θέση της Ελπίδας Χούπα θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί:

«Τώρα πια δεν είμαι ο Χρήστος Χούπας, είμαι ο μπαμπάς της Ελπίδας, αυτό ήθελα, αυτό πέτυχα. Το θέμα, εκ μέρους της κυβέρνησης, το χειρίζονται με πάρα πολύ λάθος τρόπο. Αυτό το οποίο με έκανε να αλλάξω ρότα και θα με βρίσκει ο οποιοσδήποτε βλάκας και χάχας μπροστά μου, θα περνάει από το πτώμα μου προστατεύοντας το κορίτσι μου που είναι κάτω από το μάρμαρο, ήταν η στάση του εθνικού μας βλάκα που ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.

Με έκπληξή μου άκουσα ότι καλεί, λέει, στα καφενεία τους Νεοδημοκράτες να αντιστέκονται όταν ακούν την αλήθεια. Αν γίνει αυτό σε κάποιο καφενείο και κάποιος αμφισβητήσει, θα κάψω 50 ευρώ από την τσέπη μου βενζίνη, θα διανύσω 250 χλμ. να τον πάω στον τόπο του εγκλήματος. Και εκεί το στοίχημα ή θα το χάσει εκείνος ή θα το χάσω εγώ.

Ποιος είναι αυτός ο μέσος Έλληνας που θα του πεις ότι μετά από δύο χρόνια από έναν κάδο ανακύκλωσης ανασύρθηκε ένα βίντεο και προσπαθούν να δείξουν κάτι και σαχλαμάρες και μπούρδες. Ποιος θα το πιστέψει αυτό; Κανένας.

Θα ήθελα να μεταφέρω ένα μήνυμα στα κομματικά επιτελεία να βγάζουν στα πάνελ σοβαρούς ανθρώπους και αν δεν έχουν σοβαρούς ανθρώπους να μην βγάζουν τα σούργελα. Δεν θα κρυφτούν. Πάνε τώρα να κρυφτούν παιδαριωδώς. Πάνε να μας μπλοκάρουν παιδαριωδώς».

Ο λόγος τώρα στη μητέρα του Γεράσιμου Γεωργιάδη, του παιδιού που εδώ και δύο χρόνια νοσηλεύεται σε βαθύ κώμα, αρχικά στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Ιταλία) και πλέον σε νοσοκομείο της Λάρισας, ελπίζοντας στο θαύμα των θαυμάτων.

«Τα θύματα δεν είναι 57, αλλά 58», λέει η δύσμοιρη γυναίκα, μέχρι χθες σιωπηλή. Ο γιος της ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που βγήκε ζωντανό από το πρώτο βαγόνι.

Η μάνα του μίλησε σε εκπομπή του Star, χαρακτήρισε τη δικαιοσύνη «μαριονέτα» και με ζηλευτή ψυχραιμία είπε τα παρακάτω:

Εάν τα έχετε ήδη διαβάσει, ξαναδιαβάστε το. Και να μη ξεχνάτε, ότι στη θέση του Γεράσιμου Γεωργιάδη θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί:

«Αυτό που νιώθω, με πολύ απλά λόγια. Δύο χρόνια τώρα, πενθώ τους 57 λαμπρούς συνανθρώπους μου. Τις χαρές και τις διακρίσεις τους, τους γάμους και τους απογόνους τους που δεν θα έρθουνε ποτέ. Πενθώ το μέλλον της Ελλάδας, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη. Αξίες ιερές που η χώρα μου γέννησε. Έγκλημα πάνω στο έγκλημα. Παγκόσμιο ρεζίλι. Τρίζουν τα κόκαλα των 57 και των αρχαίων προγόνων. Για νομοθέτες που ευλογούν τα γένια τους και για το πώς έχει καταντήσει η Δικαιοσύνη. Μαριονέτα…

Κάθε βράδυ λοιπόν, που με μια αγκαλιά καληνυχτίζουν τα παιδιά τους, να σκέφτονται και να στοιχειώνουν πόσες αγκαλιές είναι κενές την ίδια ώρα. Και πως η δική μου αναρωτιέται αν θα υπάρχει και αύριο. Δύο χρόνια τώρα. Που δεν προσομοιώνονται, δεν περιγράφονται με λόγια. Πόσο αντέχει ο άνθρωπος, να βλέπει ό,τι αγαπάει να υποφέρει; 58 είναι τα θύματα. Και βάλτε τα στη νιοστή. Για τους γονείς και τα αδέλφια τους. Και τα παιδιά τους. Για όλους τους αγαπημένους τους και τους συντρόφους τους, τους φίλους τους, τους κολλητούς. Και όλους τους τραυματίες. Για όσους δε θα μάθουμε ποτέ.

Κι ακόμα ανασαίνει o Γεράσιμος. Αλλά, όπως εγώ τον ήξερα, όπως τον ανάθρεψα, όπως τον καμάρωνα, δε θα γυρίσει πια, ποτέ ξανά! Τώρα εγώ έχω ένα άλλο παιδί για να λατρεύω. Τον Γεράσιμό μου, τον έχω μόνο βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μόλις τον αντίκρισα διασωληνωμένο, χωρίς τα μακριά μαλλιά του, έχοντας την αίσθηση πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι αλήθεια, του υποσχέθηκα πως θα του προσφέρω ό,τι υπάρχει διαθέσιμο στον πλανήτη. Είχε την τύχη να βρεθεί στα χέρια των γιατρών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και να χειρουργηθεί από τον Δρα Μπρότη, τον εξαίρετο νευροχειρουργό της ομάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου.

Το σώμα του δεν είχε ούτε μία γρατζουνιά. Αν εκτοξεύτηκε, θα πρέπει να έσκασε με το πόδι. Η αριστερή κνήμη είχε σπάσει στα δύο, αλλά δε φαινόταν. Λίγο καιρό μετά, βρήκα τους ανθρώπους από το ΕΚΑΒ της Λάρισας που τον σήκωσαν από το έδαφος και τους νοσηλευτές των επειγόντων που του ξύρισαν το κεφάλι. Ούτε μία σταγόνα αίμα. Αργότερα, μου είπαν οι γιατροί πως η ζημιά έγινε από το ωστικό κύμα της έκρηξης. Είναι σαν έσκασε πυρηνική βόμβα μέσα στο κεφάλι του. Εξαγγειώθηκαν τα υγρά των κυττάρων του εγκεφάλου. Κάτι που απέχει πολύ από ένα τραύμα».

Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ από το δικό μου βήμα, είναι ότι μπροστά σε τόσο πόνο οφείλουμε όλοι να βγάλουμε τον σκασμό και να σκύψουμε το κεφάλι.

Οι περισσότεροι το κάνουμε με ευλάβεια και ταπεινότητα, αλλά ο δυσώδης εσμός που λυμαίνεται τη χώρα, άλλοι με κοστούμια και άλλοι με γουνάκια, ακροβατεί πάνω σε πτώματα προκειμένου να κρατήσει όλα τα μέλη του θιάσου έξω από τη φυλακή και μέσα στο γεμάτο θαλπωρή άσυλο του Κοινοβουλίου. Θα επιστρέψουμε να το καταφέρουν και αυτό;

Τη μέρα που μίλησε για τοξικότητα και βούρκο, αμφισβητώντας τα αναμφισβήτητα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε το ακατόρθωτο: αφύπνισε τον κοιμώμενο νεοέλληνα.

Πίστεψε μάλλον ότι οι δολοφονημένοι των Τεμπών είναι σαν τους 750-800 νεκρούς του ναυαγίου της Πύλου: φαντάσματα με σκούρο δέρμα, χωρίς φωνή και συμπαραστάσεις.

Και μολαταύτα, παρά την παλλαϊκή απαξίωση, η τελευταία δημοσκόπηση δίνει στον συρφετό του 24 τοις εκατό!

Μόνο αν δουν την οργή ζωγραφισμένη στα δικά μας μάτια, τα συνήθως υπναλέα, υπάρχει πιθανότητα να κλονιστούν. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, ήμασταν όλοι μας στο τρένο των Τεμπών.

Θα τα πούμε εκ του σύνεγγυς την Παρασκευή στο Σύνταγμα. Στην πλατεία και όχι στα μεζεδοπωλεία. Με μάσκα για τα δακρυγόνα, που δεν λείπουν ποτέ από το μενού.

κουτί πανδώρας