Ο κανιβαλισμός της Ελένης

της Μαργαρίτας Ικαρίου

Δεν ήταν το «όχι» αυτό που σκότωσε την Ελένη. Ήταν εκείνα τα κακοφορμισμένα και άθλια στερεότυπα για τη συμπεριφορά που «οφείλει» να επιδεικνύει μια γυναίκα. Ήταν αυτός ο καλά φορεμένος σεξισμός που μετατρέπει τα θύματα σε... «πουτάνες», τις βιασθείσες σε... «ανάφτρες», τις κακοποιημένες σε «προκλητικά ατίθασες». Γυμνάζοντας  έτσι τις γυναίκες σε αποδοχή της χρόνιας κακοποίησης: λεκτικής, συναισθηματικής, σωματικής…

Ζούμε, ακόμη μια φορά,  τη γνωστή τελετουργία «ανθρωποφαγίας» με τη φοιτήτρια ως σφάγιο, θυσιασμένο στο αιμοσταγές τέρας της θεαματικότητας. Μέσα ενημέρωσης ως μια οθονολατρική κρεατομηχανή που καταπίνει την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής μα και του θανάτου, για να την αλέσει ακρίτως και να τη φτύσει έπειτα ως κηλίδες αίματος και κιμά, με αποφορά πτωμαΐνης.

Σαν τα σκυλιά πέσαμε απαξάπαντες πάνω στο νεανικό κορμάκι. Σκυλεύσαμε τη ζωή της, τις σεξουαλικές επιλογές της, την οικογένεια και τις καταβολές της, τις φιλίες και την προσωπικότητά της.
Ανελλήνιστοι Ελληναράδες, θεούσες κυράτσες, κυριλέδες και δημοσιογραφόδουλοι, αστοιχείωτες τηλεπερσόνες, νταήδες πινακίου φακής, απολίτιστοι πολιτικοί, δολοφόνοι της γλώσσας, σκυλευτές της αξιοπρέπειας, μιντιάνθρωποι από λάσπη και πολιτικοί από λάστιχο, υποκριτές αναλυτές ως «εισαγγελείς» και οι πανταχού παρόντες υποκριτές και φαρισαίοι διαμελίζουν μια τραγική ιστορία και την έχουν μετατρέψει σε βορά της «κοινής γνώμης».

Βγήκαν οι υπομείονες να ερμηνεύουν τις δέλτους της Σίβυλλας, με τη λογική «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Οι λεγεωνάριοι των διαφημιστικών πακέτων και τα τρωκτικά των τηλεπλατώ, υπηρέτες μιας τυραννίδας που επιβάλλει την πτωματολαγνεία, τον κιτρινισμό, τη ρηχότητα, τη διόγκωση, τη μεροληψία. Χειροβοσκοί και φεδεράτοι, εισαγγελίζοντες «ευαγγελιστές», τρισβάρβαροι και βαρβαρικοί, άνανδροι και πνευματικά άνυδροι, διαφθορείς και διεφθαρμένοι, κόλακες του κοινού και αυλοκόλακες των αφεντικών, κύνες που αφοδεύουν σε κίονες. 

Μια δράκα τυχάρπαστων αμοραλιστών που λυμαίνεται την «ενημέρωση» καθιστώντας την κοινή πόρνη-με πελάτες όλους εμάς. Πιράνχας που το μάτι τους γυαλίζει για αίμα, με λόγο επίπλαστα δραματοποιημένο, σφαχτό και σφαγμένο στα μέτρα τους. Αν αυτή είναι η σχέση τους με το δημόσιο λόγο, αυτή είναι και η σχέση τους με τον άνθρωπο…

Ο κανιβαλισμός κάθε γυναίκας που πέφτει θύμα άσκησης κάθε μορφής βίας, κακοποίησης, ασέλγειας, βιασμού ή και δολοφονίας, έχει ονοματεπώνυμο. Από τον «Παπαχρόνη» και τον «Φραντζή», από τον παιδοκτόνο «Δουρή» ως την «καλονή της Βέροιας» και «το «δράκο της Ξάνθης» ως τους δολοφόνους της Ελένης, η κοινωνία μας βήμα δεν προχώρησε. Με την ίδια αδηφαγία καταβροχθίζει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, πότε διογκωμένες και πότε επίπλαστες. Συζητά στα καφενεία, γράφει λίβελους στα φεησμπούκια, στήνει «δίκες», αποφασίζει ή όχι περί αυτοδικίας των φυλακισμένων και θανατικής ποινής, αναπαράγει την αθλιότητα, βγάζει κορώνες δήθεν-τάχα μου ευθιξίας και κοινού αισθήματος «δικαίου», λιντσάρει λεκτικώς τους θύτες, σκυλεύει τα πτώματα των θυμάτων χώνοντας βαθιά τη μουσούδα στα προσωπικά τους δεδομένα που κρεμιούνται στα μανταλάκια της παραπληροφόρησης.

Ο εκάστοτε κανιβαλισμός έχει ονοματεπώνυμο: Είμαι εγώ που παριστάνω τον «άνθρωπο» αλλά όταν ένα παιδί κλαίει ξυλοδαρμένο, κλείνω τα παντζούρια και... «κοιτάζω τη δουλειά μου»... Είσαι εσύ, που μπαίνεις σε τυχάρπαστα μπλογκ για να διαβάσεις  «όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες» από το θάνατο της φοιτήτριας και να δεις σε φωτογραφία τα «δεμένα πόδια» του πτώματος. Είναι ο απαίδευτος δημοσιογραφίσκος που ξεπουλά αίμα και ψέμα... Είμαστε όλοι εμείς που μένουμε απαθείς και άπραγοι στονδιογκούμενο κιτρινισμό, την καταστρατήγηση όλων των κανόνων δεοντολογίας, στη σύληση μιας σορού. 

ΟΛΟΙ μας, συμμέτοχοι και συνένοχοι στο επαναλαμβανόμενο έγκλημα που διαπράττεται από αμφιλεγόμενης αξίας μέσα ανήμερης «ενημέρωσης». Εκεί, που με ανυπόγραφα άρθρα και ρεπορτάζ επιλέγονται και «φωτίζονται» ορισμένες μόνο πλευρές της ιστορίας: «Τα ήθελε», «ήταν… λαθρολάγνα(!)», «νυχτοπερπατούσε», «ήταν… βιτσιόζα». 

Εκεί, όπου αναπαράγονται οι όποιες σεξιστικές αιτιακές ερμηνείες και εξάγονται αυθαίρετα ηθικές και ηθικολογικές αξιολογήσεις για τους δολοφόνους ή τους βιαστές. Κατασκευάζεται μια ολόκληρη αφήγηση  παραμυθίας για την πραγματικότητα, που είτε ερμηνεύει, είτε διαστρέφει, ή και αποσιωπά πτυχές των γεγονότων: 

Κακοποιήθηκε, δάρθηκε, βιάστηκε,  σκοτώθηκε. Όχι για εκείνο το έρμο το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στο «όχι». Ούτε για εκείνο το πειθαναγκαστικό «ναι» που μετατρέπει κάθε θηλυκή ύπαρξη σε «γκόμενα». 

Απλά γιατί... ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ!

efsyn