Αφού στόχος της αριστεράς στις Ευρωεκλογές είναι ένα «μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά και στον νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη», χρήσιμο είναι να δούμε σε τι μεγέθη περίπου κινείται ο αντίπαλος και καταρχήν η ακροδεξιά. Τακτική χωρίς γνώση των συσχετισμών δεν γίνεται.
του Γιώργου Βεργόπουλου
Η ακροδεξιά στην ΕΕ ήταν πάντα διασπασμένη, λόγω των επιμέρους εθνικισμών αλλά και των πολιτικών διαφορών στο εσωτερικό της. Ούτε είναι σωστό να θεωρήσουμε κάθε κόμμα που κινείται σε περισσότερο «δεξιά ευρωσκεπτικιστική» κατεύθυνση από το επίσημο δεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ως ακροδεξιό. Κλασσικό παράδειγμα οι Βρετανοί Συντηρητιικοί που ποτέ δεν ανήκαν στο ΕΛΚ αλλά ούτε στην ακροδεξιά.
Οι πολιτικές ομάδες που στο σημερινό Ευρωκοινοβούλιο κινούνται στα δεξιά του ΕΛΚ είναι 3.
Το ENF είναι η «πατενταρτισμένη» ακροδεξιά, με την Λε Πεν, την Ιταλική Λέγκα, τους Ολλανδούς και Αυστριακούς ακροδεξιούς.
Το EFDD είναι μια ιδιόρρυθμη κατάσταση που περιλαμβάνει το απολύτως ακροδεξιό γερμανικό AfD, το επίσης ακροδεξιό βρετανικό UkIp αλλά και το απροσδιόριστο πολιτικά «Κίνημα των 5 Αστεριών» στην Ιταλία και άλλα αντίστοιχα του.
Το ECR είναι η ευρωομάδα που ίδρυσαν οι Βρετανοί Συντηρητικοί. Σε αυτήν ανήκει το πολύ δεξιό κυβερνών κόμμα της Πολωνίας, οι Σουηδοί ακροδεξιοί κλπ. Ουσιαστικά οι Βρετανοί Συντηρητικοί βρέθηκαν να είναι οι μετριοπαθέστεροι στην ευρωομάδα που ίδρυσαν.
Οι εκλογικές προβολές για το 2019, χωρίς πια συμμετοχή της Βρετανίας και με τον αριθμό των Ευρωβουλευτών να μειώνεται στους 705 δίνουν με βάση τα πρόσφατα γκάλοπ:
Το ENF να φτάνει ή και να ξεπερνάει τους 60 Ευρωβουλευτές. Γιατί στη Γαλλία και στην Ιταλία η ακροδεξιά έχει πλέον πολλαπλάσια ποσοστά από την παραδοσιακή Δεξιά ! Η γαλλική δεξιά κινείται στο 11% και η Ιταλική στο 8%.
Από αυτό τον αριθμό των 60 λοιπόν ξεκινάει η δύναμη της ακροδεξιάς. Σε αυτούς θα προσθέταμε χωρίς ενδοιασμούς: Από το EFDD τους γερμανούς του AfD που μπορεί να εκλέξουν περίπου 15 Ευρωβουλευτές (η Γερμανία συνολικά εκλέγει 99) και τους 6 που μπορεί να εκλέξει το δεύτερο γαλλικό ακροδεξιό κόμμα με αρχηγό τον Ενιάν (καθαρό ακροδεξιό, συμμαχεί πάντα με τη Λε Πεν στον δεύτερο γύρο).
Από το ECR τουλάχιστον τους 4 που μπορεί να εκλέξουν οι Σουηδοί ξενοφοβικοί «Σουηδοί Δημοκράτες».
Και επίσης αναμφισβήτητα ακροδεξιό είναι το Vox στην Ισπανία που στις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει το 7% και στοχεύει στους 4 Ευρωβουλευτές. Μετά και την Ισπανία δεν υπάρχει μεγάλο κράτος στην ΕΕ που η ακροδεξιά να μην ανεβαίνει σε βάρος της παραδοσιακής δεξιάς. Τέλος, η δική μας ντροπή, η Χρυσή Αυγή που είναι εκτός Ευρωομάδων ως ακραία ναζιστική και μπορεί να εκλέξει 2 Ευρωβουλευτές.
Άρα ανεξαρτήτως κατανομής σε Ευρωομάδες και των όποιων ανασυνθέσεων γίνουν, οι ακροδεξιοί στο προσεχές Ευρωκοινοβούλιο προβλέπεται να φτάσουν τις 90 έδρες. Δηλαδή 13% των εδρών.
Πολύ κοντά τους όπως είπαμε βρίσκεται το κυβερνών κόμμα της Πολωνίας το οποίο μπορεί να εκλέξει 20-25 ευρωβουλευτές. Πιθανότερο είναι να μην προσχωρήσει στο EFN αλλά να κρατήσει μαζί με τους Σουηδούς και άλλα μικρά κόμματα την ευρωομάδα του ECR. Χωρίς τους Βρετανούς Συντηρητικούς που κρατούσαν κάποια προσχήματα θα πρόκειται για μια ευρωομάδα πολύ δεξιού έως ακροδεξιού προσανατολισμού.
Όπως κοντά στην ακροδεξιά προφανώς βρίσκεται το κυβερνών κόμμα της Ουγγαρίας που τυπικά ανήκει στο ΕΛΚ και θα εκλέξει 10-15 Ευρωβουλευτές. Και κάποια μικρότερα κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης σε παρόμοιες ξενοφοβικές κατευθύνσεις είτε ανήκουν τυπικά στο ΕΛΚ είτε στο ECR μαζί με τους Πολωνούς.
Έχουμε λοιπόν 90 «πατενταρισμένους» ακροδεξιούς και άλλους 40-50 από την Ανατολική Ευρώπη (απόψεις της συμφωνίας του Βίζενγκαρντ) που κινούνται μεταξύ ΕΛΚ και ακροδεξιάς. Σε ποσοστό όλοι μαζί, αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις θα φτάνουν το 20% του Ευρωκοινοβουλίου. Το ΕΛΚ χωρίς να υπολογίσουμε τους Ούγγρους είναι ζήτημα αν θα φτάσει τους 160, δηλαδή το 23%.
Είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς με τη στρατηγική της σύγκλισης στο «νεοφιλελεύθερο κέντρο» έχει αποτύχει πλήρως. Το ΕΛΚ στη Γαλλία και στην Ιταλία έχει περιθωριοποιηθεί εκλογικά, στην Ισπανία κλυδωνίζεται και ως αντιπολίτευση, στην Ανατολική Ευρώπη τα δεξιά κόμματα μετατρέπονται σε ακροδεξιά, το ΕΛΚ το κρατάει όρθιο (όσο γίνεται) μόνον η Μέρκελ. Αντίστοιχο κόστος έχουν πληρώσει οι Σοσιαλιστές. Ενώ η Αριστερά και οι Πράσινοι συγκριτικά με το 2014 αντέχουν καλά, όπως και οι αριστεροί Σοσιαλιστές τύπου Κόρμπιν. Αν δεν γίνει το Brexit, από μόνο του το Εργατικό Κόμμα βελτιώνει θεαματικά τον συσχετισμό δυνάμεων για μια άλλη ΕΕ.
Μια αριστερή και προοδευτική συμμαχία Αριστεράς – Σοσιαλιστών – Πρασίνων με πρόταση αλλαγής πορείας για την Ευρώπη σε όλα τα ζητήματα είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην ακροδεξιά, γιατί είναι η απάντηση που λαμβάνει υπόψη της τις δυσκολίες και την οργή των Ευρωπαίων πολιτών. Η οργή αυτή ή θα πάει αριστερά ή στην ακροδεξιά. Η ιστορική εποχή από την Θάτσερ μέχρι τον Σόιμπλε πάντως τελείωσε. Η ευρωπαϊκή Δεξιά μπορεί να αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά, δικαίωμα της, αλλά να μην επιτρέψουμε να παρασύρει στον όλεθρο όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου