Είμαστε στο «μετά» ή στο «πριν»;

Απομακρυνθήκαμε από ένα σκοτεινό και αιματοβαμμένο σημείο της Ιστορίας μας ή πλησιάζουμε σε κάποιο άλλο ακόμα σκοτεινότερο;

του Κώστα Καναβούρη

Δέκα χρόνια πέρασαν από τη στυγερή και εν ψυχρώ -από εκπρόσωπο του νόμου και της τάξης- δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και δεν ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις κάνοντας focus στο «δέκα χρόνια μετά» ή στο «λίγα χρόνια πριν». Πριν από τα ακόμα αγριότερα που μοιάζουν να κοχλάζουν στο μεγάλο καζάνι της κοινωνίας και της πολιτικής. Και μόνο τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό αρκούν για να σε τρομοκρατήσουν, βλέποντας τόσα λυσσασμένα σκυλιά να τρέχουν στους δρόμους δαγκώνοντας και σκοτώνοντας. Βλέποντας όμως και ουκ ολίγους να επενδύουν στη «λύσσα» προσδοκώντας πολιτικά οφέλη, ακολουθώντας δηλαδή μια ακραία επικίνδυνη και ακραία επονείδιστη σιωπή, όταν δεν επαινούν κιόλας. Κι από κοντά μια κοινωνία που μεγάλα τμήματά της μοιάζει να έχουν εθιστεί στο δηλητήριο, στον ιδιότυπο κοινωνικό ρατσισμό και στον κοινωνικό καθημερινό φασισμό. Έναν φασισμό εξίσου επικίνδυνο, αν όχι και περισσότερο, με τον ανοιχτό πολιτικό φασισμό της Χρυσής Αυγής, αλλά και τον «σοβαρό» υπονομευτικό λόγο των ακροδεξιών που ελλοχεύουν εντός της Ν.Δ.

Πού βρισκόμαστε λοιπόν; «Δέκα χρόνια μετά» ή «Λίγα χρόνια πριν»; Απομακρυνθήκαμε από ένα σκοτεινό και αιματοβαμμένο σημείο της Ιστορίας μας ή πλησιάζουμε σε κάποιο άλλο, ακόμα σκοτεινότερο; Τα γεγονότα δυσοίωνα και οι απαντήσεις κάθε άλλο παρά εύκολες. Καλύτερα να σκεφτούμε τώρα όμως, γιατί αργότερα θα είναι... απλώς αργά.

Όταν ένας νέος άνθρωπος, ο Ζακ Κωστόπουλος, δολοφονείται αγριότατα διά ξυλοδαρμού από νοικοκυραίους στο κέντρο της Αθήνας, με την αστυνομία να έχει παίξει ύποπτο ρόλο, αδιευκρίνιστο εισέτι, σημαίνει ότι τα καμπανάκια του κινδύνου πρέπει να χτυπήσουν. Το ότι, εκ μέρους των αστυνομικών, ο συνδικαλιστικός τους εκπρόσωπος δηλώνει δημοσίως, θρασύτατα, «σ’ όποιον αρέσει» και εκ μέρους της κοινωνίας οχετός ύβρεων εκτοξεύεται προς τον νεκρό ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σημαίνει ότι στα αυτιά πολλών τα καμπανάκια κινδύνου ακούγονται ως ουράνια μουσική. Την ίδια βέβαια ευχαρίστηση διακρίνουμε και στον οχετό ύβρεων εναντίον της νεαρής Ελένης Τοπαλούδη που δολοφονήθηκε στη Ρόδο, λες και ήταν υπεύθυνη, αν δεν προκάλεσε κιόλας τον θάνατό της. Ακόμα μια απόδειξη στερεοτύπων διαστροφικών που καλά κρατούν στα έγκατα μιας κοινωνίας έτοιμης να δικαιολογήσει τη βία κατά των γυναικών.

Και έτοιμης να αδιαφορήσει υπό τους ήχους... της σιωπής, για το ότι ο Δήμος Αχαρνών μεθοδεύει με τακτικές μπερτολδίνου (όπως διαβάζω σε ρεπορτάζ του Αλέξανδρου Ζέρβα στο TVXS, 6/12/2018), το κλείσιμο του Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών θυμάτων βίας, αφού όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ: “ο δήμαρχος Αχαρνών, Γιάννης Κατσαβός, είχε εκφράσει δημοσίως την άποψη ότι η εν λόγω δομή έπρεπε να κλείσει” γιατί, όπως έλεγε “δεν εξυπηρετούσε δημότες και κατοίκους του δήμου αλλά αλλοδαπές, οπότε κατά την άποψή του δεν προσέφερε έργο”. Τώρα, αυτό αποτελεί κραυγαλέα περίπτωση έμφυλου και πολιτικού ρατσισμού, ή η ιδέα μου είναι;

Και εδώ σιωπή. Ειδικά από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη (;), του Άδωνι, του Βορίδη και του Σαμαρά. Εδώ σιωπά αιδημόνως για τη δολοφονία του Αλβανού εργάτη Πετίρ Ζίφλε στη Λευκίμμη Κέρκυρας, από γνωστό στην περιοχή χρυσαυγίτη, λόγω διαφοράς απόψεων για το «Μακεδονικό». Στυγερή δολοφονία, ντροπιαστική και επικίνδυνη σιωπή. Και «φυσική» απόληξη μιας πολιτικής που ψαρεύει στον βόρβορο του εθνικισμού. Μιας πολιτικής που με τα μέσα της παραπείθει και παρωθεί παιδιά στην αγκαλιά του φασισμού για να κραυγάσουν «η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία». Αντιλαμβάνεται άραγε ο Μητσοτάκης που μας βγάζει αυτή η πολιτική; Επιμένει ακόμα πως «η βία προέρχεται αποκλειστικά από την αριστερά τα τελευταία χρόνια» όπως είχε δηλώσει στην εφημερίδα “Politico” (Ιούνιος 2017); Σιωπή. Αλλά και ο Κώστας Μπακογιάννης, αντιλαμβάνεται που βγάζει η βόλτα του στον Άγιο Παντελεήμονα με ξεναγό τον καταδικασμένο (με αναστολή) χρυσαυγίτη Σπύρο Γιαννάτο; Αντιλαμβάνεται ποιο νόημα παίρνει το σύνθημά του «Η πόλη μάς ανήκει»; Παίρνει ρατσιστικό και φασιστικό νόημα, ή πάλι ιδέα μου είναι...

Ιδέα μου επίσης είναι ότι εκλύονται τόνοι εκφασισμού όταν ο μπόσης του Πειραιά πετάει σαν τρίχα από το ζυμάρι την επιλογή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τον δήμο, επιβάλλει με το έτσι γουστάρω τον «δικό» του και δεν παίζει βλέφαρο. Ή όταν ο Κ. Μητσοτάκης περί άλλα τυρβάζει, τη στιγμή που ένας αφηνιασμένος Άδωνις χυδαιοποιεί, με τις αγωγές εναντίον βουλευτών της Εξεταστικής Επιτροπής για το ΚΕΕΛΠΝΟ, τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Α, ναι. Ιδέα μου θα είναι. Όπως όλα. Λίγο πριν, λίγο μετά...

avgi