Ο επείγων αντιφασισμός

του Γιώργου Κυρίτση

Όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, η θεματολογία του δημόσιου διαλόγου μετακινείται από το κεντρικό πολιτικό και οικονομικό πεδίο σε θέματα πιο ιδεολογικά. Συχνά είναι ζητήματα όχι στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής, αλλά της καθημερινής και της κοινωνικής ζωής που φέρουν τέτοιο φορτίο.

Η μετατόπιση του διαλόγου αυτή οφείλεται ώς έναν βαθμό μόνο στην επιλογή της Ν.Δ. να παίξει την ατζέντα του νόμου και της τάξης μετά τη ματαίωση των μνημονιακών προσδοκιών της. Σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό πρόκειται για την προσαρμογή της Ν.Δ. σε ένα πραγματικό φαινόμενο συντηρητικοποίησης στους κόλπους της Δεξιάς το οποίο πολιτικά εμφανίζεται ως νοσταλγία της χούντας και κοινωνικά με όρους Μεσαίωνα.

Μια πρόχειρη ματιά στα μίντια -κανονικά και σόσιαλ- αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι η στάση των συντηρητικών διαμορφωτών γνώμης γίνεται όλο και πιο ακραία και μισάνθρωπη, τέτοια που να θυμίζει χωροφύλακα του '50 ή σημερινό χρυσαυγίτη της διπλανής πόρτας. Αυτή είναι η απεύθυνση της Δεξιάς στην κοινή γνώμη. Αυτά είδαμε από τον Γρηγορόπουλο ώς την καθαρίστρια και από τον Ζακ ώς τη φοιτήτρια στη Ρόδο για να σταθούμε μόνο στα πρόσφατα συμβάντα

Πρόκειται στην ουσία περί ενός προϊόντος εκφασισμού τον οποίο οι δημοκρατικές δυνάμεις θα έπρεπε, εάν έχουν διδαχθεί από την Ιστορία κι αν βλέπουν τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, να τον αντιμετωπίσουν ως πρώτιστη προτεραιότητα. Κανονικά θα έπρεπε να ανησυχούν εξίσου και τα πιο προοδευτικά τμήματα της ίδιας της Δεξιάς

Αυτό, η Αριστερά σε όλες της της εκδοχές το αντιλαμβάνεται εξ ενστίκτου, ανεξαρτήτως του αν αδυνατεί να το εκφράσει ενιαία λόγω της αναβίωσης της καταστροφικής αντίληψης του σοσιαλφασισμού. Το πρόβλημα είναι ότι στο Κέντρο το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έλκεται τόσο ισχυρά από τη Δεξιά, έχει τόσο έντονη διαπλοκή μαζί της λόγω μακράς συμβίωσης, που κάνει τα στραβά μάτια στην ακροδεξιά κατεύθυνση της Ν.Δ. προκειμένου να επιτευχθεί το μείζον. δηλαδή να ηττηθεί. και μάλιστα στρατηγικά. ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναβίωση του αντικομμουνιστικού Κέντρου με τίμημα τον εκφασισμό της κοινωνίας όμως είναι ένα μονοπάτι που συμφέρει μόνο τα πιο σκοταδιστικά πατριδοκάπηλα τμήματα της Δεξιάς και τα λούμπεν οικονομικά στηρίγματά τους.

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει επειγόντως να αναδείξει με απόλυτο τρόπο τις διαχωριστικές γραμμές και να σηκώσει το γάντι σε κάθε πρόκληση. Χρειάζεται η Αριστερά να δώσει τη μάχη για τη δημοκρατία και τον διαφωτισμό και θα το κάνει.

avgi