Ο σκιώδης πρόεδρος…

του Χρήστου Ξανθάκη

Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης χαράσσει γραμμή και πορεία στη Νέα Δημοκρατία

Με βάση την πολιτική σκέψη που αναπτύχθηκε επί Ανδρέα Παπανδρέου, κάθε επικεφαλής κόμματος(επικεφαλής σοβαρού ή έστω καρδαμωμένου κόμματος) χρειάζεται δίπλα του τρεις ανθρώπους:
* Έναν Κατσιφάρα για να τον ξαλεγράρει και να τον ενημερώνει για όλα τα καινούρια κουτσομπολιά.
* Έναν Λιβάνη για να πηγαίνει αντ’ αυτού να κλείνει συμφωνίες και ντίλια και να μην καρφωνόμαστε.
* Κι έναν Τσοχατζόπουλο για να του λέει «μάλιστα κύριε Πρόεδρε».

Επίσης, θα πρόσθετα εγώ, χρειάζεται κι έναν δράκο. Ένα μπουλντόγκ, ας πούμε, που στη δύσκολη την ώρα θα βγαίνει μπροστά και θα δαγκώνει τους αντιπάλους του. Και έξω απ’ το κόμμα και μέσα στο κόμμα και στον πλανήτη Άρη αν χρειαστεί. Βεβαίως, δεν είναι ευχάριστος ο ρόλος. Ούτε ιδιαιτέρως δημοφιλής, μιας και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων καταφέρνει ο δράκος να γίνεται αντιπαθές σε μεγάλη μερίδα των πολιτών. Αλλά έτσι είναι αυτά, δεν μπορείς να έχεις και την πίττα ακέραιη και τον δράκο χορτάτο. Και τέλος πάντων, άμα διαθέτει γερά νεύρα, άμα δεν τον νοιάζουν οι γκρίνιες, οι ύβρεις και οι μούντζες, μπορεί και να το γουστάρει κιόλας όλο αυτό το σκηνικό. Μπορεί και να το απολαμβάνει.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση εκείνη όπου μπερδεύονται οι ρόλοι; Όπου αντί να εξυπηρετεί ο δράκος τον επικεφαλής του κόμματος, βγαίνει μπροστά και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και χαράσσει γραμμή και, εν τέλει, μοιάζει να τον υποκαθιστά; Τι γίνεται όταν από απλό στέλεχος, από στέλεχος πρώτης γραμμής έστω, αναδεικνύεται σε σκιώδη πρόεδρο; Όχι στα χαρτιά, όχι στα συνέδρια και στις ψηφοφορίες, αλλά στη συνείδηση των μελών και των οπαδών. Εκεί όπου ο άλλος και η άλλη σε αποδέχονται ως αφεντικό άνευ ουσιαστικής αμφισβητήσεως…

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύουν να το πάθουν αυτό, διότι ο Παύλος Πολάκης δεν διαθέτει ιδιαίτερη βαρύτητα εντός του κομματικού ιστού. Μπορεί να τον γουστάρουν που τα χώνει, αλλά ο ρόλος του είναι απολύτως ξεκαθαρισμένος και διακριτός. Άσε που όταν σκουραίνει το πράγμα, αναλαμβάνει δράση το πραγματικό πυρηνικό όπλο της παρατάξεως, ο Νίκος Φίλης. Στη Νέα Δημοκρατία όμως, υπάρχει τώρα τελευταία ένα ζητηματάκι με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Και το αν είναι απλώς αντιπρόεδρος ή κάτι παραπάνω.

Είναι σημαντικό το θέμα και μην μ’ αρχίσετε τώρα με τις πολιτικές απόψεις του ανδρός. Τις ξέρω, τις έχω διαβάσει, τις έχω ακούσει (αλλοίμονο!), αλλά είναι άλλο κεφάλαιο συζητήσεως. Εδώ το ζήτημα είναι αν στη Νέα Δημοκρατία επιθυμούν ή όχι να χαράσσει πορεία το κόμμα βάσει των επιθυμιών και της σκέψης και του ταμπεραμέντου του αντιπροέδρου. Αν το θέλουν ή αν δεν το θέλουν. Αν τους ενθουσιάζει ή αν τους τρομάζει. Αν συγκινούνται ή ξεκαρδίζονται μπροστά στη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Η απάντηση δεν είναι απλή και σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει και την απήχηση της ΝΔ σε αυτή την πολυπληθή μάζα που ονομάζεται «μεσαίος χώρος». Ας το σκεφτούν λοιπόν κι ας αποφασίσουν. Αν προλαβαίνουν δηλαδή, γιατί με τη φόρα που πήρε ο Άδωνις δεν τους έχει αφήσει και πολλά περιθώρια!

newpost