Για τον Γιάννη

Είναι μάλλον απίθανο να βρεις άνθρωπο μικρό ή μεγάλο να μένει στα Σεπόλια και να μη νιώθει πως το παιδί αυτό κάνει, τουλάχιστον, περήφανη τη γειτονιά.

του Βασίλη Ρόγγα

Πολλές συλλογικότητες δημιουργήθηκαν και άλλες ενέτειναν την αντιφασιστική τους δράση από την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής ή, πιο σωστά, από το 2010 και μετά.

Μάλιστα, πτυχές της δράσης αυτής αφορούσαν και τη διάχυση πρακτικών κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι παλαιότερες πολιτικές επιτελέσεις όπως τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ έγιναν ακόμα πιο μαζικά. Αθλητικές εκδηλώσεις, αντιφασιστικές κερκίδες και ομάδες, χιλιάδες αυτοκόλλητα, πολυεθνικές γιορτές πλαισίωναν τις κυρίως δραστηριότητες, που αφορούσαν έναν αντιφασισμό ο οποίος  μάλιστα διαχωρίστηκε σε μαχητικό και μη, με κύριο ρεπερτόριο δράσης του τις πορείες.

Οι συγκεντρώσεις με τα μαχητικά τους συνθήματα ανέτασσαν το φρόνημα και διατράνωναν τη βούληση πως στις γειτονιές μας δεν θα μπορούν να έχουν δημόσια δράση τα τάγματα εφόδου. Συνήθως, οι πιο συμπεριληπτικές ομαδώσεις έφταναν στο σημείο να επινοούν μια συλλογική ταυτότητα που αφορούσε τις δημοκρατικές ρίζες του συγκεκριμένου τόπου, τη σύνδεση με το ΕΑΜ, την εργατική/λαϊκή βάση, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να μισεί τους «άλλους». Οι περισσότερο μαχητικές ομάδες έδιναν την αίσθηση ότι δεν θα διστάσουν και με χαρά θα βάλουν τα σώματά τους ενάντια στους ναζί.

Τι σχέση έχει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με αυτά;

Είναι πονηρή η ιστορία, γι’ αυτό έχει σχέση. Παρά λοιπόν τους χιλιάδες εμπλεκόμενους με αυτά όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και σήμερα, ο Γιάννης μόνο και μόνο που υπάρχει και παίζει καλό μπάσκετ, μόνο και μόνο που είναι Έλληνας και μαύρος, αναδιατάσσει παγιωμένα ισοζύγια δεξιάς ιδεολογικής χολής.

Ο μικρός από τα Σεπόλια είναι τύπος για τον οποίο δύσκολα δεν θα χαρείς. Πόσο μάλλον όταν ο αρχιφύρερ της καρπαζιάς Μιχαλολιάκος έσταζε μίσος ενάντια στον Γιάννη όταν πήγε να παίξει στο ΝΒΑ. Κάπως έτσι ο Αντετοκούνμπο, κάθε φορά που καρφώνει, ντριμπλάρει, ταπώνει, ξεφτιλίζει τον λευκό αρχιναζί που τον λοιδορούσε.

Είναι μάλλον απίθανο να βρεις άνθρωπο μικρό ή μεγάλο να μένει στα Σεπόλια και να μη νιώθει πως το παιδί αυτό κάνει, τουλάχιστον, περήφανη τη γειτονιά. Γι’ αυτό ο Γιάννης που δε ξεχνά ότι ξεκίνησε από κει κι όταν έρχεται στην Ελλάδα παίζει μπασκετάκι εκεί μαζί με τους φίλους και τα παιδιά της γειτονίας του.  Βεβαίως αυτά δεν επιτρέπουν εφησυχασμούς. Μια υπόμνηση μόνο: στον γειτονικό Κολωνό τα ποσοστά της μαύρης Χρυσής Αυγής είναι από τα πιο υψηλά πανελλαδικά.

Όχι απλώς λοιπόν δεν πρέπει να σταματήσει η διάχυση της κουλτούρας ενάντια στο μίσος, αλλά είναι αναγκαίο να ενταθεί. Τα χειροκροτήματα υπέρ των νεοεισερχόμενων στα σχολεία μας προσφυγόπουλων από τους συλλόγους γονέων, καθηγητών και τους μαθητές εντάσσονται ακριβώς σε τέτοιες  συμβολικές όσο και ουσιαστικές δράσεις. Ο Αντετοκούνμπο μπορεί να μην έχει πραγματική σχέση με αυτά, αλλά τελικά έχει και το ξέρουμε.

commonality.gr