Τα 5 θανάσιμα αμαρτήματα της «Ομάδας Αλήθειας»

 

Οι αποκαλύψεις για τον μηχανισμό προπαγάνδας με δημόσιο χρήμα που είχε στηθεί με το επίσημο όνομα «Ομάδα Αλήθειας» αναδεικνύουν τη σκοτεινή πλευρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη

του Γιάννη Μυλόπουλου

Οι αποκαλύψεις φέρνουν στο φως πέντε κορυφαία αμαρτήματα της Ομάδας Αλήθειαςπου προσβάλλουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και αποκαλύπτουν το αληθινό πρόσωπο μιας κυβέρνησης που χρησιμοποιεί παρακρατικούς μηχανισμούς και λειτουργεί με όρους καθεστώτος για να εδραιώσει την επιρροή της και να διαιωνίσει την εξουσία της.

Το πρώτο αμάρτημα αφορά σε αυτό καθ’ εαυτό το στήσιμο ενός επαγγελματικού, δηλαδή ενός πληρωμένου, μηχανισμού προπαγάνδας.

Στη Δημοκρατία οι κυβερνήσεις δεν χρειάζονται προπαγανδιστικούς μηχανισμούς για να εδραιώσουν την κοινωνική τους επιρροή. Δεν χρειάζονται, δηλαδή, πληρωμένους κονδυλοφόρους, πλέον των κυβερνητικών θεσμών, για να γίνουν αρεστές.

Το μεγάλο ζητούμενο της δημοφιλίας μιας δημοκρατικής κυβέρνησης κερδίζεται μέσω των αποφάσεων που λαμβάνει, μέσω των μέτρων που εφαρμόζει και μέσω των έργων που εκτελεί.

Αν μια κυβέρνηση δεν καταφέρνει να γίνει αρεστή με τις αποφάσεις και τα έργα της, σημαίνει ότι βρίσκεται σε λάθος δρόμο.

Κι ακόμη, αν μια κυβέρνηση έχει ανάγκη να καταφύγει σε προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που επιτίθενται σε κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, τότε είναι μια κυβέρνηση αποτυχημένη.

Και επιπλέον, μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί μηχανισμούς προπαγάνδας για να εξοντώσει ηθικά αυτούς που την κρίνουν είναι μια κυβέρνηση με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.

Αφού προσβάλλει τους θεμελιώδεις κανόνες της Δημοκρατίας, που θέλουν να επικρατεί εκείνος που με την πολιτική του ικανοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό και με τον καλύτερο τρόπο τις κοινωνικές ανάγκες.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε:

Δεν είναι ελεύθερη έκφραση η πληρωμένη προπαγάνδα, η συστηματική διαστρέβλωση της αλήθειας και η δολοφονία χαρακτήρων με σκοπό την εξόντωση όσων αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση.

Δεν είναι ελεύθερη έκφραση, για παράδειγμα, η διαπόμπευση και η δυσφήμιση σαν εντεταλμένων και σαν υπηρετών αλλότριων συμφερόντων των συγγενών των θυμάτων ενός τραγικού δυστυχήματος που διεκδικούν αλήθεια και δικαιοσύνη για τους δικούς τους ανθρώπους.

Δεν είναι ελεύθερη έκφραση, δηλαδή, η άθλια φράση ενός τρολ του διαδικτύου που αποδείχθηκε από τη δημοσιογραφική έρευνα ότι συνδέεται με την «Ομάδα Αλήθειας»:

«Η Καρυστιανού δεν έχασε παιδί. Δουλειά βρήκε»

Η πραγματική έννοια της ελεύθερης έκφρασης βρίσκεται σε αυτό ακριβώς που στραγγαλίζει η «Ομάδα Αλήθειας».

Ελεύθερη έκφραση είναι οι ελεύθερες φωνές που μπορούν να κρίνουν, να επικρίνουν και να κατακρίνουν. Όχι επειδή πληρώνονται, αλλά επειδή αυτό πιστεύουν. 

Και στο τέλος, βέβαια, κρίνονται και αυτές, όπως και οι κυβερνητικές φωνές από τον τελικό κριτή που στις δημοκρατίες δεν είναι άλλος από τον ίδιο το λαό.

Ο μηχανισμός πληρωμένης προπαγάνδας είναι ίδιο ολοκληρωτικών καθεστώτων γιατί προσβάλλει τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της αντικειμενικής ενημέρωσης.

Το δεύτερο δημοκρατικό αμάρτημα πίσω από τις αποκαλύψεις για την «Ομάδα Αλήθειας» είναι ότι αυτή είναι κρατικοδίαιτη. Πληρώνεται, δηλαδή, είτε άμεσα είτε έμμεσα με δημόσιο χρήμα για να κάνει κυβερνητική προπαγάνδα, για να μειώνει ηθικά και τελικά να εξοντώνει όσους αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση.

Οι εταιρείες που χρηματοδοτούν την «Ομάδα Αλήθειας» αποκαλύφθηκε από τη δημοσιογραφική έρευνα ότι είναι εταιρείες που αναλαμβάνουν δημόσιες συμβάσεις, δημόσια έργα και προμήθειες του δημοσίου. Και δεν είναι σύμπτωση, ασφαλώς, ότι ένα μέρος του δημόσιου χρήματος που εισπράττουν το επενδύουν για τη χρηματοδότηση της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Δεν ξεμπερδεύουν έτσι εύκολα οι κυβερνητικοί με το επιχείρημα ότι «ιδιώτες χρηματοδοτούν ιδιώτες». Ιδίως όταν αυτοί οι ιδιώτες είναι άμεσα ή έμμεσα κρατικοδίαιτοι, εργολάβοι δημόσιων έργων και εταιρείες συμβούλων του δημοσίου.

Η χρηματοδότηση με δημόσιο χρήμα, έστω και έμμεσα, του μηχανισμού κυβερνητικής προπαγάνδας εγείρει ζητήματα για τέλεση του ποινικού αδικήματος της απιστίας και είναι απορίας άξιο πως δεν έχει κινηθεί ακόμη κάποια εισαγγελική έρευνα. Για να διερευνήσει, επιτέλους, τη διαδρομή του χρήματος από το δημόσιο μέχρι τα ταμεία των μηχανισμών προπαγάνδας και μέχρι τις τσέπες των κομματικών στελεχών που ασκούνται επαγγελματικά στη δολοφονία χαρακτήρων.

Το τρίτο αμάρτημα που κρύβεται πίσω από την «Ομάδα Αλήθειας» είναι η διαπλοκή των εξουσιών. Μια διαπλοκή που κρύβεται πίσω από τις διαδρομές του δημόσιου χρήματος, μέρος του οποίου καταλήγει να εξυπηρετεί πολιτικά την κυβέρνηση.

Οι εργολάβοι που παίρνουν έργα από το δημόσιο για να εξυπηρετούν εμμέσως την κυβέρνηση που τους αναθέτει τις δουλειές, επιστρέφοντας μέρος του δημόσιου χρήματος που εισέπραξαν για να χρηματοδοτήσουν μηχανισμούς προπαγάνδας της κυβέρνησης που τους χρηματοδοτεί, είναι οι «νταβατζήδες» που είχε κατονομάσει ο Κώστας Καραμανλής ως πρωθυπουργός το 2004, επιτιθέμενος στη διαπλοκή των εξουσιών.

Το τέταρτο αμάρτημα που αποκαλύπτουν τα όσα έγιναν γνωστά για την «Ομάδα Αλήθειας» είναι το στήσιμο παρακρατικού μηχανισμού.

Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «Ιδιώτες πληρώνουν ιδιώτες» είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι τους πληρώνουν για να κάνουν ένα έργο που, σύμφωνα με το νόμο, έχει ανατεθεί στους επικοινωνιακούς θεσμούς του κράτους.

Ποιο είναι ακριβώς το επικερδές παραγωγικό αντικείμενο για το οποίο πληρώνεται η «Ομάδα Αλήθειας»;

Πως, δηλαδή, αυτή η ιδιωτική εταιρεία συμβάλλει με τη δράση της στην οικονομική ανάπτυξη και στην κοινωνική ευημερία; Τι παράγει;

Είναι η δυσφήμιση των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης έργο παραγωγικό και αναπτυξιακό;

Και ποιος, εντέλει, ωφελείται από τη δράση αυτής της ομάδας;

Κι ακόμη, έχει αυτή η ομάδα απευθείας ανάθεση ή εντολή από την κυβέρνηση να την εξυπηρετεί επικοινωνιακά;

Εδώ υπάρχει σειρά ζητημάτων που η δικαιοσύνη οφείλει να ερευνήσει. Ζητήματα ως προς τη νομιμότητα αυτής της ιδιωτικής και συγχρόνως χρηματοδοτούμενης εμμέσως με δημόσιο χρήμα μη παραγωγικής δράσης.

Η οποία, δίκην παρακρατικού μηχανισμού, παράγει έργο που εντέλει ωφελεί το κυβερνητικό κόμμα και την ίδια την κυβέρνηση, χωρίς όμως να έχει τέτοια εντολή ή τέτοια ανάθεση απ΄αυτήν.

Το πέμπτο αμάρτημα που αποκαλύφθηκε με αφορμή τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για την «Ομάδα Αλήθειας» είναι η υποκρισία της κυβέρνησης.

Τα κυβερνητικά στελέχη που έσπευσαν να χειροκροτήσουν τις ολοκληρωτικές μεθόδους χρηματοδότησης μηχανισμού κυβερνητικής προπαγάνδας δεν είπαν όλη την αλήθεια. Παρουσίασαν το όλο… επίτευγμα ως χρηματοδοτούμενο από ιδιώτες. Και άρα ως απολύτως νόμιμο και ηθικό.

Δεν είναι, όμως, ούτε νόμιμο, ούτε ηθικό. Έκρυψαν έντεχνα την αλήθεια, ότι πίσω από αυτούς που εμφανίζονται σαν χρηματοδότες της προπαγάνδας, κρύβονται άλλες εταιρείες που είναι εργολάβοι του δημοσίου.

Όπως έκρυψαν επίτηδες και την αλήθεια ότι όλοι αυτοί που σχετίζονται με την «Ομάδα Αλήθειας» είναι κομματικά στελέχη της ΝΔ, μέλη γνωστών πολιτικών οικογενειών της Δεξιάς και συνεργάτες, περιστασιακά, υπουργών των κυβερνήσεων της ΝΔ. Οι οποίοι δεν ανέλαβαν ανιδιοτελώς την υποστήριξη της κυβέρνησης μέσω μηχανισμών προπαγάνδας.

Τα ολοκληρωτικά και καθεστωτικά χαρακτηριστικά, η χρηματοδότηση με δημόσιο χρήμα κατ’ επίφαση ιδιωτικών εταιρειών που ασκούν κυβερνητική προπαγάνδα, η διαπλοκή των εξουσιών και οι διαδρομές του δημόσιου χρήματος, το στήσιμο παρακρατικού μηχανισμού και τέλος η υποκρισία και το ψέμα σαν μέθοδος κυβερνητικής επικράτησης είναι τα πέντε θανάσιμα αμαρτήματα για τη Δημοκρατία που αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα για την «Ομάδα Αλήθειας».

Πέντε αμαρτήματα που το καθένα ξεχωριστά και πολύ περισσότερο όλα μαζί είναι αρκετά για να καταδικάσουν πολιτικά την κυβέρνηση στη συνείδηση των πολιτών. Και πιθανόν να την καταδικάσουν και στη Δικαιοσύνη, αν και εφόσον αυτή επιληφθεί και ερευνήσει σε βάθος την υπόθεση.

Κουτί πανδώρας

Απόβαση στον πλανήτη των πιθήκων

 

Καλύτερα να σου αρπάζουν τα φρούτα και τους καθρέφτες τα άκακα μαϊμουδάκια των τροπικών, παρά να σου κλέβουν τη ζωή οι ομάδες αθλιότητας και αλητείας.

του Νίκου Παπαδογιάννη

Άρτι αφιχθείς από τη Νοτιοανατολική Ασία, από τόπο που ευτυχώς ο Εγκέλαδος της 28ης Μαρτίου άφησε ανέγγιχτο παρά τη γειτνίαση, έχω να σας εξομολογηθώ αυτό που εξομολογούμαι πάντοτε μετά από πολυήμερα ταξίδια στο εξωτερικό. Όπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει. Όχι, δεν εννοώ ότι η πατρίς μου λείπει ούτε ότι είναι ο τόπος ο περιούσιος. Η Ελλάδα με πληγώνει διότι τρέχει ολοταχώς προς τα πίσω ή, στην καλύτερη περίπτωση, παραμένει στάσιμη. Και παρακολουθεί άπραγη τα τρένα να περνούν.

Ο αδάμαστος συμπατριώτης μας ακούει «Μαλαισία» και σκέφτεται «τρίτος κόσμος», αλλά οι αδυσώπητες στατιστικές καταδεικνύουν ότι οι δύο χώρες έχουν παρόμοιοκατά κεφαλή εισόδημα και παρόμοια ποιότητα ζωής. Το τελευταίο το διαπίστωσα και διά γυμνού οφθαλμού. Δεν είδα πουθενά ζητιανιά και κακομοιριά ούτε απώλεια αξιοπρέπειας. Ο θυμός, το μίσος και ο ραγιαδισμός τείνουν να γίνουν νεοελληνικό χαρακτηριστικό, βαρύ κι ασήκωτο στην εθνική μας πλάστιγγα όταν στο απέναντι ζύγι τοποθετηθούν η ανύπαρκτη ευγένεια, η ξεχασμένη καλοσύνη και η αγάπη που ξεμυτίζει τεχνητά μόνο ως καρύκευμα της μαγειρίτσας ή γέμιση για τα μελομακάρονα.

Ποιος φευγάτος θα νοσταλγήσει πια την Ελλάδα της αμορφωσιάς, της μισαλλοδοξίας και της ηθικής χρεοκοπίας; Είκοσι λεπτά σερφαρίσματος στο διαδίκτυο εκεί στα ξένα ήταν αρκετά για να εκτοξευτεί το κινητό στην κοντινότερη πράσινη θάλασσα. Και, όχι, δεν υπήρχε κίνδυνος να τραυματίσω κάποιον λουόμενο με το ιπτάμενο αντικείμενο. Στη χερσόνησο της Ινδοκίνας δεν έχει φτάσει ακόμη το πατροπαράδοτο κερδοσκοπικό έθιμο του σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα. Οι κάτασπρες αμμουδιές, έτη φωτός καλύτερες από τις ελληνικές, ανήκουν ακόμη στα καβουράκια τους.

Στη χειρότερη περίπτωση θα σας χαλάσει τη ραστώνη στην Παντάι Τένγκα ένα περαστικό τζετ σκι. Στην καλύτερη, θα πεταχτεί από το κοντινότερο δέντρο μία αδέσποτη αγέλη μακάκων και θα σας κλέψει τα φρούτα μέσα από την τσάντα. Οι αθεόφοβοι έχουν μάθει πώς να ανοίγουν το φερμουάρ, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να πάρουν μαζί και το σακ βουαγιάζ: κρατάνε τα χρήσιμα και αφήνουν πίσω τους τα περιττά. Εκτός πια και αν το βρουν ξέχειλο από μπανάνες και μάνγκο, οπότε θα το δείτε να απομακρύνεται στα χεράκια της πονηρής μαϊμούς. Σας ομιλεί ο παθών αυτοπροσώπως.

Καλύτερα όμως να σας κλέβει άκακο μαϊμουδάκι του Ινδικού, παρά γαλάζιος πίθηκας της Μεσογείου. Προτιμότερο το πρωτεύον από τους δευτερεύοντες και τους τριτεύοντες. Φαντάζεστε να είχαν οι δεξιοί τέσσερα χέρια ο καθένας, όπως τα πιθηκάκια; Ομάδα αληθείας, σου λέει ο άλλος. Αλητείας, διορθώνω, με το θάρρος του ανθρώπου που έχει –τόσο ατομικά όσο και ως συντάκτης του Documento– πέσει θύμα δολοφονίας χαρακτήρα από δαύτον τον εσμό.

Ότι υπήρχε αυτός ο ανεξέλεγκτος μηχανισμός προπαγάνδας στο Χ (το πάλαι ποτε Τwitter) το γνώριζαν και οι πέτρες. Ότι η ευαγής δράση του γινόταν κατ’ εντολή κάποιων κυβερνητικών στρατηγείων το υποψιάζονταν οι πάντες και τ’ αδέλφια τους. Τώρα πλέον υπάρχουν αποδείξεις, στοιχειοθετημένες από την έρευνα κανονικών δημοσιογράφων, καθώς και ξεδιάντροπη στήριξη με φαιογάλαζα δεκανίκια.

«Μακάρι να είχαμε και άλλες Ομάδες Αληθείας», ξεστόμισε κάποιος γραβατωμένος από το γυαλί. Χρειαζόμαστε λέει προστασία, από την αθλιότητα της Αριστεράς. Με δικά μας έξοδα, για το δικό μας καλό. Γκρήνμπεργκ σπήκινγκ. Πιστεύετε ότι στην τριτοκοσμική Μαλαισία θα έμενε ατιμώρητο τέτοιο σκάνδαλο; Στους δρόμους θα τον έκαιγαν ζωντανό, τον πολυχρονεμένο τους βασιλέα, εάν ανακάλυπταν ότι ξοδεύει τα ρίνγκιτ από τους φόρους για να θωρακίσει το στέμμα του.

Χμ, μπορεί και όχι, τώρα που ξανασκέφτομαι το ποιόν των απανταχού εστεμμένων και των γαλαζοαίματων. Εμείς ωστόσο βαυκαλιζόμαστε ότι είμεθα Ευρώπη, ένα κράτος κραταιό του κόσμου του Δεύτερου προς Πρώτον, η κοιτίδα της Δημοκρατίας, το λίκνο της λαϊκής βούλησης και των θεσμών. Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε ακόμη την κυβέρνηση που μετέτρεψε το παρακράτος σε κράτος και τη διαφθορά σε τρόπο ζωής; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να ξεσηκωθούμε και να τους πετάξουμε στον κάδο των αχρήστων;

Στη Μαλαισία οι πίθηκοι χοροπηδάνε στα δέντρα και αρπάζουν για παιχνίδι τους καθρέφτες των αυτοκινήτων, στην Ελλάδα στρογγυλοκάθονται στους κυβερνητικούς θώκους και έχουν μόνιμο στασίδι στα αργυρώνητα κανάλια. Δεν είναι μόνο ένα ή δύο τα παρατράγουδα που ξεκίνησαν από τις Ομάδες Αλητείας και επιβραβεύτηκαν για την αριστεία τους με υπουργικά χαρτοφυλάκια. Γνωστά τα ονόματα, γνωστές και οι διευθύνσεις. Ακόμα και σε όσους δεν έχουν δει ποτέ την εκπομπή της Πάνια.

«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Ρωμανός», γύρισα και είπα στον χαλκέντερο σερβιτόρο από το Ραβαλπίντι, που είχε προλάβει να περάσει από την Αθήνα. «Και εγώ Αγαπηδάκη», πρόσθεσε η Ελληνίς του διπλανού καθίσματος. Όταν του εξηγήσαμε περί τινος πρόκειται, μας κοιτούσε με ορθάνοιχτο στόμα σαν να έβλεπε κομπάρσους από τον Πλανήτη των Πιθήκων.

Ομολογώ ότι παραληρώ, αλλά μη φανταστείτε ότι με βάρεσε ο ήλιος των τροπικών. Η αναγκαστική παλιννόστηση στην Ελλάδα ήταν αυτή που με βάρεσε και μάλιστα κατακέφαλα. Αρκεί ένα ημίωρο μποτιλιαρίσματος στην Αττική Οδό για να εξαϋλωθούν δύο εβδομάδες ξεγνοιασιάς, ένα ημίωρο δελτίο ειδήσεων για να τσιτώσουν ξανά τα νεύρα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αισθάνεται κανείς ότι προσγειώνεται σε έναν βάλτο χωρίς ορίζοντα, έρμαιο μίας συννεφιάς που κρέμεται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια και δεν εξανεμίζεται ούτε με το καθημερινό δελτίο θυέλλης.

Ενάμιση μήνα μετά τον αυθόρμητο παλλαϊκό ξεσηκωμό για τα Τέμπη, το καθεστώς ανασυγκροτήθηκε και η χώρα επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις αδράνειας και αδιαφορίας. Στην πρόσφατη γενική απεργία, που γείωσε και τη δική μου πτήση από τη Σιγκαπούρη, η συμμετοχή έπεσε στα ποσοστά προηγούμενων κινητοποιήσεων και ο κατάκοπος από την απρογραμμάτιστη επαναστατική γυμναστική πολίτης άραξε στον καναπέ του, μπουκωμένος με μπλε χαπάκια όχι Βιάγκρα, αλλά Λεξοτανίλ.

Πότε με το καλό θα ξαναπεράσουμε στην αντεπίθεση; Από Οκτώβρη και βλέπουμε, αφού τώρα έχουμε άγιον Πάσχα και αμέσως μετά ξεκινούν τα εξίσου ιερά μπάνια του λαού. Η Ελλάδα με πληγώνει στα ταξίδια μου όχι γιατί είναι ωραία, αλλά επειδή γρονθοκοπεί σαν γοριλάκι το ψωροπερήφανο στήθος της, την ίδια στιγμή που φτωχότερα έθνη την προσπερνούν και την αφήνουν πίσω.

Αφήστε, ξέρω, το έχω ξανακούσει το τροπάριο, το διαβάζω στα χείλη σας. «Εάν δεν σου αρέσει εδώ, να πας να ζήσεις με τους μακάκους στη Μαλαισία». Ε ναι λοιπόν, θα πάω, μόλις το επιτρέψουν οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Δεν θα καθίσω εγώ να βράσω στο ζουμί μου μέχρι να γίνω χυλός. Καλύτερα να ζήσω με τους μακάκους, παρά με τους μαλακάκους.

Κουτί πανδώρας