Απόβαση στον πλανήτη των πιθήκων

 

Καλύτερα να σου αρπάζουν τα φρούτα και τους καθρέφτες τα άκακα μαϊμουδάκια των τροπικών, παρά να σου κλέβουν τη ζωή οι ομάδες αθλιότητας και αλητείας.

του Νίκου Παπαδογιάννη

Άρτι αφιχθείς από τη Νοτιοανατολική Ασία, από τόπο που ευτυχώς ο Εγκέλαδος της 28ης Μαρτίου άφησε ανέγγιχτο παρά τη γειτνίαση, έχω να σας εξομολογηθώ αυτό που εξομολογούμαι πάντοτε μετά από πολυήμερα ταξίδια στο εξωτερικό. Όπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει. Όχι, δεν εννοώ ότι η πατρίς μου λείπει ούτε ότι είναι ο τόπος ο περιούσιος. Η Ελλάδα με πληγώνει διότι τρέχει ολοταχώς προς τα πίσω ή, στην καλύτερη περίπτωση, παραμένει στάσιμη. Και παρακολουθεί άπραγη τα τρένα να περνούν.

Ο αδάμαστος συμπατριώτης μας ακούει «Μαλαισία» και σκέφτεται «τρίτος κόσμος», αλλά οι αδυσώπητες στατιστικές καταδεικνύουν ότι οι δύο χώρες έχουν παρόμοιοκατά κεφαλή εισόδημα και παρόμοια ποιότητα ζωής. Το τελευταίο το διαπίστωσα και διά γυμνού οφθαλμού. Δεν είδα πουθενά ζητιανιά και κακομοιριά ούτε απώλεια αξιοπρέπειας. Ο θυμός, το μίσος και ο ραγιαδισμός τείνουν να γίνουν νεοελληνικό χαρακτηριστικό, βαρύ κι ασήκωτο στην εθνική μας πλάστιγγα όταν στο απέναντι ζύγι τοποθετηθούν η ανύπαρκτη ευγένεια, η ξεχασμένη καλοσύνη και η αγάπη που ξεμυτίζει τεχνητά μόνο ως καρύκευμα της μαγειρίτσας ή γέμιση για τα μελομακάρονα.

Ποιος φευγάτος θα νοσταλγήσει πια την Ελλάδα της αμορφωσιάς, της μισαλλοδοξίας και της ηθικής χρεοκοπίας; Είκοσι λεπτά σερφαρίσματος στο διαδίκτυο εκεί στα ξένα ήταν αρκετά για να εκτοξευτεί το κινητό στην κοντινότερη πράσινη θάλασσα. Και, όχι, δεν υπήρχε κίνδυνος να τραυματίσω κάποιον λουόμενο με το ιπτάμενο αντικείμενο. Στη χερσόνησο της Ινδοκίνας δεν έχει φτάσει ακόμη το πατροπαράδοτο κερδοσκοπικό έθιμο του σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα. Οι κάτασπρες αμμουδιές, έτη φωτός καλύτερες από τις ελληνικές, ανήκουν ακόμη στα καβουράκια τους.

Στη χειρότερη περίπτωση θα σας χαλάσει τη ραστώνη στην Παντάι Τένγκα ένα περαστικό τζετ σκι. Στην καλύτερη, θα πεταχτεί από το κοντινότερο δέντρο μία αδέσποτη αγέλη μακάκων και θα σας κλέψει τα φρούτα μέσα από την τσάντα. Οι αθεόφοβοι έχουν μάθει πώς να ανοίγουν το φερμουάρ, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να πάρουν μαζί και το σακ βουαγιάζ: κρατάνε τα χρήσιμα και αφήνουν πίσω τους τα περιττά. Εκτός πια και αν το βρουν ξέχειλο από μπανάνες και μάνγκο, οπότε θα το δείτε να απομακρύνεται στα χεράκια της πονηρής μαϊμούς. Σας ομιλεί ο παθών αυτοπροσώπως.

Καλύτερα όμως να σας κλέβει άκακο μαϊμουδάκι του Ινδικού, παρά γαλάζιος πίθηκας της Μεσογείου. Προτιμότερο το πρωτεύον από τους δευτερεύοντες και τους τριτεύοντες. Φαντάζεστε να είχαν οι δεξιοί τέσσερα χέρια ο καθένας, όπως τα πιθηκάκια; Ομάδα αληθείας, σου λέει ο άλλος. Αλητείας, διορθώνω, με το θάρρος του ανθρώπου που έχει –τόσο ατομικά όσο και ως συντάκτης του Documento– πέσει θύμα δολοφονίας χαρακτήρα από δαύτον τον εσμό.

Ότι υπήρχε αυτός ο ανεξέλεγκτος μηχανισμός προπαγάνδας στο Χ (το πάλαι ποτε Τwitter) το γνώριζαν και οι πέτρες. Ότι η ευαγής δράση του γινόταν κατ’ εντολή κάποιων κυβερνητικών στρατηγείων το υποψιάζονταν οι πάντες και τ’ αδέλφια τους. Τώρα πλέον υπάρχουν αποδείξεις, στοιχειοθετημένες από την έρευνα κανονικών δημοσιογράφων, καθώς και ξεδιάντροπη στήριξη με φαιογάλαζα δεκανίκια.

«Μακάρι να είχαμε και άλλες Ομάδες Αληθείας», ξεστόμισε κάποιος γραβατωμένος από το γυαλί. Χρειαζόμαστε λέει προστασία, από την αθλιότητα της Αριστεράς. Με δικά μας έξοδα, για το δικό μας καλό. Γκρήνμπεργκ σπήκινγκ. Πιστεύετε ότι στην τριτοκοσμική Μαλαισία θα έμενε ατιμώρητο τέτοιο σκάνδαλο; Στους δρόμους θα τον έκαιγαν ζωντανό, τον πολυχρονεμένο τους βασιλέα, εάν ανακάλυπταν ότι ξοδεύει τα ρίνγκιτ από τους φόρους για να θωρακίσει το στέμμα του.

Χμ, μπορεί και όχι, τώρα που ξανασκέφτομαι το ποιόν των απανταχού εστεμμένων και των γαλαζοαίματων. Εμείς ωστόσο βαυκαλιζόμαστε ότι είμεθα Ευρώπη, ένα κράτος κραταιό του κόσμου του Δεύτερου προς Πρώτον, η κοιτίδα της Δημοκρατίας, το λίκνο της λαϊκής βούλησης και των θεσμών. Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε ακόμη την κυβέρνηση που μετέτρεψε το παρακράτος σε κράτος και τη διαφθορά σε τρόπο ζωής; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να ξεσηκωθούμε και να τους πετάξουμε στον κάδο των αχρήστων;

Στη Μαλαισία οι πίθηκοι χοροπηδάνε στα δέντρα και αρπάζουν για παιχνίδι τους καθρέφτες των αυτοκινήτων, στην Ελλάδα στρογγυλοκάθονται στους κυβερνητικούς θώκους και έχουν μόνιμο στασίδι στα αργυρώνητα κανάλια. Δεν είναι μόνο ένα ή δύο τα παρατράγουδα που ξεκίνησαν από τις Ομάδες Αλητείας και επιβραβεύτηκαν για την αριστεία τους με υπουργικά χαρτοφυλάκια. Γνωστά τα ονόματα, γνωστές και οι διευθύνσεις. Ακόμα και σε όσους δεν έχουν δει ποτέ την εκπομπή της Πάνια.

«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Ρωμανός», γύρισα και είπα στον χαλκέντερο σερβιτόρο από το Ραβαλπίντι, που είχε προλάβει να περάσει από την Αθήνα. «Και εγώ Αγαπηδάκη», πρόσθεσε η Ελληνίς του διπλανού καθίσματος. Όταν του εξηγήσαμε περί τινος πρόκειται, μας κοιτούσε με ορθάνοιχτο στόμα σαν να έβλεπε κομπάρσους από τον Πλανήτη των Πιθήκων.

Ομολογώ ότι παραληρώ, αλλά μη φανταστείτε ότι με βάρεσε ο ήλιος των τροπικών. Η αναγκαστική παλιννόστηση στην Ελλάδα ήταν αυτή που με βάρεσε και μάλιστα κατακέφαλα. Αρκεί ένα ημίωρο μποτιλιαρίσματος στην Αττική Οδό για να εξαϋλωθούν δύο εβδομάδες ξεγνοιασιάς, ένα ημίωρο δελτίο ειδήσεων για να τσιτώσουν ξανά τα νεύρα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αισθάνεται κανείς ότι προσγειώνεται σε έναν βάλτο χωρίς ορίζοντα, έρμαιο μίας συννεφιάς που κρέμεται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια και δεν εξανεμίζεται ούτε με το καθημερινό δελτίο θυέλλης.

Ενάμιση μήνα μετά τον αυθόρμητο παλλαϊκό ξεσηκωμό για τα Τέμπη, το καθεστώς ανασυγκροτήθηκε και η χώρα επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις αδράνειας και αδιαφορίας. Στην πρόσφατη γενική απεργία, που γείωσε και τη δική μου πτήση από τη Σιγκαπούρη, η συμμετοχή έπεσε στα ποσοστά προηγούμενων κινητοποιήσεων και ο κατάκοπος από την απρογραμμάτιστη επαναστατική γυμναστική πολίτης άραξε στον καναπέ του, μπουκωμένος με μπλε χαπάκια όχι Βιάγκρα, αλλά Λεξοτανίλ.

Πότε με το καλό θα ξαναπεράσουμε στην αντεπίθεση; Από Οκτώβρη και βλέπουμε, αφού τώρα έχουμε άγιον Πάσχα και αμέσως μετά ξεκινούν τα εξίσου ιερά μπάνια του λαού. Η Ελλάδα με πληγώνει στα ταξίδια μου όχι γιατί είναι ωραία, αλλά επειδή γρονθοκοπεί σαν γοριλάκι το ψωροπερήφανο στήθος της, την ίδια στιγμή που φτωχότερα έθνη την προσπερνούν και την αφήνουν πίσω.

Αφήστε, ξέρω, το έχω ξανακούσει το τροπάριο, το διαβάζω στα χείλη σας. «Εάν δεν σου αρέσει εδώ, να πας να ζήσεις με τους μακάκους στη Μαλαισία». Ε ναι λοιπόν, θα πάω, μόλις το επιτρέψουν οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Δεν θα καθίσω εγώ να βράσω στο ζουμί μου μέχρι να γίνω χυλός. Καλύτερα να ζήσω με τους μακάκους, παρά με τους μαλακάκους.

Κουτί πανδώρας