Ξύλο, συλλήψεις, επιβολή προστίμων, ποινικές διώξεις. Και πάλι ξύλο, συλλήψεις, επιβολή προστίμων, ποινικές διώξεις
του Διονύση Ελευθεράτου
Και «φτου κι απ’ την αρχή», παντού. Φαινομενικά, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης (στο εξής ΜΧ) μάλλον είναι από τους πλέον ικανοποιημένους, με τον εαυτό του, υπουργούς της κυβέρνησης, αφού το κατασταλτικό του «δόγμα» εναντίον των κινητοποιήσεων εφαρμόζεται με τη μονότονη σταθερότητα κτύπων ρολογιού. Είναι, όντως; Το αντίθετο…
Όχι, δεν εννοούμε τη γενική διαπίστωση ότι η χρονικά τελευταία «τομή» που επιχειρεί, δηλαδή η εγκατάσταση αστυνομίας στα ΑΕΙ, έχει βρει αντίθετους ακόμη και παράγοντες όπως ο Θ. Φορτσάκης και ο Γ. Σουφλιάς. Εννοούμε κάτι συνολικότερο: Κατά το τελευταίο οκτάμηνο ο… «Κάλαχαν» της Κατεχάκη επιχείρησε δυο «τομές» - χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η τρίτη, η εξελισσόμενη, με τα πανεπιστήμια. Δυο σοβαρά «ανεβάσματα επιπέδου», στη γενική πολιτική επιχείρηση που φιλοδοξεί να κατοχυρώσει τον ωμό – θεσμικό και ένστολο, μαζί - αυταρχισμό και την άρση δημοκρατικών ελευθεριών ως «οργανικό» στοιχείο της δημόσιας ζωής και «κοινωνική αξία», συνάμα. Και πού κατέληξαν αυτές οι δυο «κομβικές», νευραλγικής σημασίας απόπειρες; Στον… κουβά, για να επιστρατεύσουμε τον όρο που προτιμούν οι παίκτες του αθλητικού στοιχήματος, όταν αναφέρονται σε παταγώδεις αποτυχίες…
Έχουμε και λέμε: Τον περασμένο Ιούλιο έγινε νόμος του κράτους (ο 4703/2020) το διαβόητο σχέδιο του ΜΧ για τον δραστικό περιορισμό των διαδηλώσεων, ένα σχέδιο του οποίου τις συγγένειες με τη χουντική ρύθμιση – δαμόκλειο σπάθη του 1971 επεσήμαναν πολλοί αναλυτές. Πρώτα νόμος και μετά… κουρελόχαρτο. Τον εφαρμόζει κανείς; Πχ. ορίζουν ποτέ οι διαδηλωτές τους «οργανωτές» των συλλαλητηρίων ή συγκεντρώσεών τους, δηλαδή εκείνους που θα είναι «αστικώς υπεύθυνοι», σύμφωνα με την πρόβλεψη του άρθρου 13, παρ. 2 του νόμου; Δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μας…
Όπως εύστοχα παρατήρησε σε παλιότερο άρθρο του ο δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης, στη μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση της 7ης Οκτωβρίου (Εφετείο), η οποία βάσει του 4703/2020 ήταν «παράνομη», συμμετείχε και το ΚΙΝ.ΑΛ , όπως επίσης και αντιπροσωπεία της ΝΔ και της ΟΝΝΕΔ. Με άλλα λόγια, σε εκείνο το σημαντικό crash test, αποδείχθηκε ότι θεωρούσαν κενό γράμμα το «νόμο ΜΧ», οι άνθρωποι ενός κόμματος που τον ψήφισε (ΚΙΝ.ΑΛ), καθώς και κυβερνητικά στελέχη. Μεγαλύτερο φιάσκο δεν μπορούσε να υπάρξει…
Με την επίκληση του 4703, βεβαίως, ασκούνται ποινικές διώξεις, όπως αυτές σε βάρος συνδικαλιστών υγειονομικών. Θεωρητικά, μια τέτοια «βιομηχανία» θα μπορούσε να σώσει κάτι από την «τιμή» του καταρρακωμένου νόμου και του… φοβερού εμπνευστή του – αν φυσικά αρμόζει ο όρος σε έναν πολιτικό που έκανε «ξεπατηκοτούρα» νόμο του 1971. Με μια προϋπόθεση: Ότι θα επιφέρει γενικό φόβο, με τη βοήθεια και μιας αντίστοιχης «βιομηχανίας» εξοντωτικών δικαστικών αποφάσεων. Είπαμε, θεωρητικά όλα αυτά μπορεί να συμβούν και να καταστήσουν τον απονεκρωμένο νόμο… λιγότερο νεκρό, περίπου σαν τον πεθαμένο Μπέρνι που χόρευε για λίγο όταν άκουγε μουσική, στην παλιά κινηματογραφική κωμωδία «Weekend At Bernie’s». Όποιος δεν φοβάται το – όχι και τόσο απίθανο- ενδεχόμενο να πέσει σε έναν ακόμη «κουβά», ας ποντάρει σ’ αυτό.
Πάμε τώρα στον δεύτερο «κουβά», όχι ενδεχόμενο, αλλά ήδη… εμφανισθέντα. Αυτόν που υποδέχθηκε στον κρύο πυθμένα του τη δεύτερη μεγάλη φιλοδοξία του ΜΧ. Ποια ήταν αυτή; Ως αντίβαρο στην ανυποληψία, στην οποία περιήλθε ο νόμος 4703, να απαγορευτούν de facto οι κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Διότι μπορεί να έπεσε στο κενό ο νόμος, αλλά παραμένει ο αστυνόμος, με τα χημικά, τα ρόπαλα, τα απειλητικά δίκυκλα, τα χτυπήματα «στο σωρό», τα επαπειλούμενα πρόστιμα κι όλα αυτά στο «κατάλληλο» φόντο: Την πανδημία, τη συνακόλουθη ευκολία της ρετσινιάς περί «κωρονο- διαδηλώσεων», κλπ.
Απειλούσε «θεούς και δαίμονες» πριν από την 17η Νοεμβρίου του 2020 ο ΜΧ, με περισσή σιγουριά και φρασεολογία του τύπου «δεν θα γίνει η πορεία για το Πολυτεχνείο» (καημένε Κάλαχαν της Κατεχάκη, όταν κάποιος άλλος έλεγε «ούτε κώνωψ δεν εκινήθη», μιλούσε στον αόριστο, διότι το είχε… σιγουρέψει). Και τι έγινε, από τότε ως τώρα; Όχι μόνο βίωσε την πολλαπλή ακύρωση των απαγορεύσεων ο ΜΧ, αλλά είδε να πραγματοποιούνται, ακριβώς σε αυτό το – τόσο βολικό για αποθάρρυνση και «πάταξη» - χρονικό διάστημα οι δυναμικότερες και ογκωδέστερες φοιτητικές διαδηλώσεις, αλήθεια, από πότε; Σίγουρα από την εποχή των κινητοποιήσεων εναντίον του σχεδίου της Μαριέττας Γιαννάκου (2006 – 2007).
Δεν έχει φυσικά κριθεί η τύχη της τρίτης επιχειρούμενης «τομής», δηλαδή της παράδοσης των πανεπιστημίων στην αστυνομία. Το βέβαιο όμως είναι ότι οι πιθανότητες που συγκεντρώνει το ενδεχόμενο να μείνει στα χαρτιά και η… λαμπρή αυτή «μεταρρύθμιση», φαντάζουν πλέον κατά τι περισσότερες εκείνων, στις οποίες υπολόγιζαν ο ΜΧ, η Νίκη Κεραμέως και άλλα κυβερνητικά επιτελεία, όταν άρχιζαν την εν λόγω «σταυροφορία». Όχι μόνο επειδή κατάφεραν άθελά τους «να ξαναφτιάξουν φοιτητικό κίνημα», όπως χαρακτηριστικά έχει γραφεί, αλλά και διότι φάνηκε πως καμία «συνιστώσα» της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν επιθυμεί να δει αστυνομοκρατούμενα ΑΕΙ (η ανάλυση των λόγων δεν είναι της παρούσης). Με άλλα λόγια, δυο «κουβάδες» ως τώρα και ανοιχτό το πολιτικό στοίχημα για το αν θα τριτώσει το… καλό.
Θα ήταν ασφαλώς ασυγχώρητο λάθος να υποτιμηθεί η σοβαρότητα και η έκταση της επίθεσης, την οποία υφίστανται στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, στις ημέρες μας. Εξυπακούεται πως δεν είναι μόνο θέμα του ΜΧ και των διαφόρων δικών «μανιάτικων». Ούτε πρόκειται μόνο για την ανάγκη της κυβέρνησης να ικανοποιήσει ακροδεξιά πολιτικά ακροατήρια. Δεν είναι καν αμιγώς ελληνικό ζήτημα: Στη Γαλλία έγινε «χαλασμός κόσμου» εξ αιτίας της φιλοδοξίας του Μακρόν να εμποδίσει, ουσιαστικά, τη δημοσιογραφική κάλυψη της δράσης των αστυνομικών δυνάμεων. Στην Ισπανία ο «μεταμοντέρνος» μακαρθισμός δοκιμάζει της δυνάμεις του (και μετρά κοινωνικές αντιδράσεις), με τη δίωξη του ράπερ Πάμπλο Χασέλ, την ώρα που το Facebook εξοβελίζει απόψεις μη αρεστές, πολιτικά.
Όλα όσα αναφέρθηκαν για τις δυο απανωτές αποτυχίες του ΜΧ εξυπακούεται πως δεν εκβάλλουν σε συμπεράσματα που υποτιμούν τα παραπάνω, ή το εύρος του συστημικού «οπλοστάσιου». Αλλά η μάχη συνεχίζεται. Δεν αρχίζει «από το μηδέν». Η διελκυστίνδα αυτή δε στερείται εμπειριών, ούτε θετικών πεπραγμένων. Μα ούτε και σχεδίων, στον «κουβά» πεταμένων… Άδοξο όταν πρόκειται για δημιουργήματα κάποιου βραβευμένου από το FBI, αλλά ευεργετικό για τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου