Ο ιδρώτας καταστρέφει το make up

Η κυβέρνηση, εμφανώς πια, έχει δύο πρωθυπουργούς. Τον πραγματικό και τον σκιώδη. Καλό είναι να μη στοιχηματίζετε για το ποιος από τους δύο είναι ο πραγματικός (που δεν είναι κατ’ ανάγκην και o θεσμικός) και ποιος ο σκιώδης.

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Το τελευταίο διάστημα η κυβερνητική παράταξη αποτελεί διακεκαυμένη ζώνη και πεδίο ανοιχτού εμφύλιου πολέμου. Βόρειοι (από τον Τροπικό του Καρκίνου) εναντίον Νοτίων (από τον Τροπικό του Αιγόκερω). 

Αντώνης εναντίον Κυριάκου και τανάπαλιν.

Ο πόλεμος μόνο επικοινωνιακός δεν είναι καθώς στο πεδίο της μάχης καθείς προσέρχεται με τον βαρύ οπλισμό του και η επικοινωνία - που δε συγκαταλέγεται σε αυτόν - αποτελεί μεν σημαντικό όπλο αλλά μόνο ως προπαγάνδα - πριν από τη μάχη - και αποκλειστικά για την καλύτερη διαχείριση των απωλειών - μετά από τη μάχη.

Η κυβέρνηση, εμφανώς πια, έχει δύο πρωθυπουργούς. Τον πραγματικό και τον σκιώδη. 
Καλό είναι να μη στοιχηματίζετε για το ποιος από τους δύο είναι ο πραγματικός (που δεν είναι κατ’ ανάγκην και o θεσμικός) και ποιος ο σκιώδης.
 
Αίφνης διερωτάται κανείς “ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο”: 
 
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, τα οποία άλλωστε αποτελούν υποχρέωση μας που απορρέει από τη Συμφωνία των Πρεσπών και την οποία όχι μόνο έχει υιοθετήσει απολύτως η κυβέρνηση (μετά τις εκλογές, που τις κέρδισε πολεμώντας τη Συμφωνία λυσσαλέα) αλλά επαίρεται κι από πάνω ότι είναι δικό της επίτευγμα.

Όταν ενώ είχε εξαγγείλει ότι η ψήφιση τους θα συνέπιπτε με την επίσημη επίσκεψη του Ζόραν Ζάεφ στην Αθήνα, το διήμερο 15 και 16 Σεπτεμβρίου 2020, μέχρι σήμερα βρίσκονται σε βαθιά κατάψυξη, σαν μπακαλιάροι Ατλαντικού.

Όταν για τη συνέντευξη Σαμαρά στην «Καθημερινή» -με την οποία εξέφρασε την (πολεμική του) αντίθεση με την ασκούμενη εξωτερική πολιτική - δε γράφτηκε ούτε μία αράδα στον φιλοκυβερνητικό τύπο και δεν παίχτηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο στα «πετσωμένα» κανάλια. 
Η συνέντευξη ενός πρώην πρωθυπουργού για θέματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας (και μάλιστα εθνικά) είναι ανάξια οποιασδήποτε αναφοράς;

Όταν ακολούθησε επίθεση του Κουρτάκη των «Παραπολιτικών» στην «Καθημερινή» και τον Παπαχελά, σημειώνοντας την ενόχληση του πρωθυπουργού για τη συνέντευξη Σαμαρά, ενώ αφήνει αιχμές για τη σκοπιμότητα της συνέντευξης τις παραμονές της έναρξης των διερευνητικών και σημειώνει ότι θα “προκαλέσει ρωγμές στις σχέσεις της εφημερίδας με το περιβάλλον του Μαξίμου”, και όταν την περασμένη Κυριακή το «Βήμα» κάνει λόγο στο ρεπορτάζ του για “βουβό θυμό στο Μαξίμου για τις «κορόνες» Σαμαρά”, ενώ το κύριο άρθρο της εφημερίδας τιτλοφορεί σχετικό άρθρο της με τη ρήση “Ο λύκος κι αν εγέρασε”. 

Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο είναι η λύση του γρίφου “τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιόν έχουνε πατέρα;” Μα φυσικά τον Αντώνη Σαμαρά. 
Αυτός υιοθέτησε τα ακροδεξιά ορφανά, τα εγκατέστησε στον πύργο με τα οικόσημα και τους τίτλους ευγενείας και παρέδωσε τη διαχείριση στον πορφυρογέννητο -ου μην αλλά- και «Μεφιστοφελή» Κυριάκο. 
Μόνο που ο Κυριάκος αποφάσισε να μασκαρέψει την παράταξη που παρέλαβε με φερτά υλικά που κατέβασε το «ποτάμι» μετά την εκτροπή της «Αλλαγής».

Ο Αντώνης ο «παντελονάτος» -που δεν τα σηκώνει αυτά- μίλησε (δια του Χρύσανθου Λαζαρίδη) με λόγια της «αντρικής σχολής» και ξεκαθάρισε ότι “ο υπουργός Επικρατείας μάλλον αλλιώς έμαθε στο Ποτάμι. Εδώ είναι ΝΔ! Σήμερα έχουμε κεντροδεξιά χωρίς δεξιά” και ότι η Ντόρα “καλύτερα να μην μιλάει, αφού δεν έχει να πει τίποτα. Δεν πήρε χαμπάρι τις προκλήσεις των Τούρκων; Της τα λένε και οι δικοί της…Ντροπή!”

Όταν μιλάει ο Αντώνης ιδρώνει ο Κυριάκος και ως γνωστόν “ο ιδρώτας καταστρέφει το make up”.

koutipandoras