Όταν το Μακεδονικό αρχίζει να κουράζει και τους πιο ενθουσιώδεις του Χρήστου Ξανθάκη
Την πρώτη μου φάπα στην πολιτική, την έφαγα σε ηλικία δεκατριών ετών. Μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και τον περίγυρό μου και φρόντισε ο μεγάλος μου αδερφός ο Ηλίας να με μπάσει στο κόλπο.
Μου έδωσε να διαβάσω τον «Σεριόζα» και τον «Μονόλογο του Βασιλιά Λεοπόλδου», μου είπε τι είναι αυτό το.. ωραίο πράγμα που το λένε Αριστερά, μου εξήγησε ότι αυτό το ωραίο πράγμα που το λένε Αριστερά δεν μπορεί να αναπνεύσει δίχως το άλλο ωραίο πράγμα που το λένε Δημοκρατία, όλα κομπλέ. ΚΚΕ Εσωτερικού με δυο λόγια, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, ως και σε ολομέλειες είχα αρχίσει να πηγαίνω, δίχως να καταλαβαίνω πολλά, το ομολογώ.
Και φτάσανε οι εκλογές του ’77. Και ήμουνα πολύ ενθουσιασμένος, γιατί ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι με τη Συμμαχία, που είχε μαζέψει τους καλύτερους και τις καλύτερες, που είχε μαζέψει την κρεμ ντε λα κρεμ, και Αριστερούς και Δημοκράτες και θα έσκιζε στις εκλογές. Και όχι μόνο δεν έσκισε, αλλά παραλίγο να μην μπει καθόλου στη Βουλή! Διότι ο ενθουσιασμός ο δικός μας, δεν ήταν και τόσο μεταδοτικός στον υπόλοιπο κόσμο. Στους πολίτες που προτιμούσαν να εκφράζονται με την ψήφο τους και όχι με τις φωνές τους και τις γροθιές τους. Σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «σιωπηρή πλειοψηφία»…
Τα σκέφτομαι τα ανωτέρω σαράντα χρόνια αργότερα και βλέπω κάποιες αναλογίες με το ντιριντάχτα περί Μακεδονικού. Όπου όλα ξεκινούν με αγάπες και λουλούδια και στη διαδρομή αρχίζει το στόρι να χάνει λάδια. Και βγαίνουν στη μέση τα προσωπικά και σκάνε μύτη οι φιλοδοξίες και οι θεωρίες συνωμοσίας τρεμοπαίζουν τα πλοκάμια τους έτοιμες να βουτήξουν τον πρώτο τυχόντα. Μια δυσκολία ένα πράγμα, μια δυσφορία, μουτράκια και γκρίνιες και στραβομουτσουνιάσματα. Και η «σιωπηρή πλειοψηφία», μοιάζει πλέον να μην τηρεί στάση αναμονής αλλά να γυρνάει την πλάτη στους πολεμιστές του φωτός.
Το είχα ξαναγράψει αυτό με αφορμή πρόσφατο γκάλοπ του «Έθνους». Με αφορμή μια δημοσκόπηση που έδειχνε πως η πλειοψηφία είναι έτοιμη να δεχτεί σύνθετη ονομασία. Είχα σημειώσει τότε ότι καλές είναι οι χαρές και τα πανηγύρια και τα παχιά τα λόγια, αλλά όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και το χέρι πρέπει να μπει στην πορτοφόλα αρχίζει ο άλλος και κάνει τα κουμάντα του. Και σκέφτεται με βάση τις ανάγκες του, με βάση το μέλλον του παιδιού του, με βάση όσα πραγματικά τον ανησυχούν και τον απασχολούν. Πάνε πίσω τότε οι παλικαριές και οι μαγκιές, πάει πίσω το ασικιλίκι. Και αρχίζει να αναδύεται μια καινούρια εικόνα συναίνεσης και συμφωνίας.
Η οποία συμφωνία δεν ξέρω αν θα μας προκύψει τελικά. Κανείς δεν ξέρει, κάτι τέτοιες υποθέσεις μπορεί να τσακίσουν για ένα γαμώτο, μπορεί να μπλοκάρουν τελευταία στιγμή. Και να πάρουν αναβολή για τις ελληνικές καλένδες και εν τω μεταξύ να αλωνίζουν τα Τουρκάκια στη γειτονιά. Αν αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε, ας αρχίσουν από τώρα οι μηνύσεις σε προέδρους, πρωθυπουργούς, υπουργούς, γραμματείς ίσως και σε μερικούς φαρισαίους. Έχω την υποψία ότι ο Ταγίπ θα στείλει ανθοδέσμες με τουλίπες!
newpost.gr
Και φτάσανε οι εκλογές του ’77. Και ήμουνα πολύ ενθουσιασμένος, γιατί ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι με τη Συμμαχία, που είχε μαζέψει τους καλύτερους και τις καλύτερες, που είχε μαζέψει την κρεμ ντε λα κρεμ, και Αριστερούς και Δημοκράτες και θα έσκιζε στις εκλογές. Και όχι μόνο δεν έσκισε, αλλά παραλίγο να μην μπει καθόλου στη Βουλή! Διότι ο ενθουσιασμός ο δικός μας, δεν ήταν και τόσο μεταδοτικός στον υπόλοιπο κόσμο. Στους πολίτες που προτιμούσαν να εκφράζονται με την ψήφο τους και όχι με τις φωνές τους και τις γροθιές τους. Σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «σιωπηρή πλειοψηφία»…
Τα σκέφτομαι τα ανωτέρω σαράντα χρόνια αργότερα και βλέπω κάποιες αναλογίες με το ντιριντάχτα περί Μακεδονικού. Όπου όλα ξεκινούν με αγάπες και λουλούδια και στη διαδρομή αρχίζει το στόρι να χάνει λάδια. Και βγαίνουν στη μέση τα προσωπικά και σκάνε μύτη οι φιλοδοξίες και οι θεωρίες συνωμοσίας τρεμοπαίζουν τα πλοκάμια τους έτοιμες να βουτήξουν τον πρώτο τυχόντα. Μια δυσκολία ένα πράγμα, μια δυσφορία, μουτράκια και γκρίνιες και στραβομουτσουνιάσματα. Και η «σιωπηρή πλειοψηφία», μοιάζει πλέον να μην τηρεί στάση αναμονής αλλά να γυρνάει την πλάτη στους πολεμιστές του φωτός.
Το είχα ξαναγράψει αυτό με αφορμή πρόσφατο γκάλοπ του «Έθνους». Με αφορμή μια δημοσκόπηση που έδειχνε πως η πλειοψηφία είναι έτοιμη να δεχτεί σύνθετη ονομασία. Είχα σημειώσει τότε ότι καλές είναι οι χαρές και τα πανηγύρια και τα παχιά τα λόγια, αλλά όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και το χέρι πρέπει να μπει στην πορτοφόλα αρχίζει ο άλλος και κάνει τα κουμάντα του. Και σκέφτεται με βάση τις ανάγκες του, με βάση το μέλλον του παιδιού του, με βάση όσα πραγματικά τον ανησυχούν και τον απασχολούν. Πάνε πίσω τότε οι παλικαριές και οι μαγκιές, πάει πίσω το ασικιλίκι. Και αρχίζει να αναδύεται μια καινούρια εικόνα συναίνεσης και συμφωνίας.
Η οποία συμφωνία δεν ξέρω αν θα μας προκύψει τελικά. Κανείς δεν ξέρει, κάτι τέτοιες υποθέσεις μπορεί να τσακίσουν για ένα γαμώτο, μπορεί να μπλοκάρουν τελευταία στιγμή. Και να πάρουν αναβολή για τις ελληνικές καλένδες και εν τω μεταξύ να αλωνίζουν τα Τουρκάκια στη γειτονιά. Αν αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε, ας αρχίσουν από τώρα οι μηνύσεις σε προέδρους, πρωθυπουργούς, υπουργούς, γραμματείς ίσως και σε μερικούς φαρισαίους. Έχω την υποψία ότι ο Ταγίπ θα στείλει ανθοδέσμες με τουλίπες!
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου