Η αμήχανη σιωπή του Γιάννη Στουρνάρα

Τελικά μόνο... στουρνάρας δεν είναι ο Γιάννης Στουρνάρας.

Του Γιάννη Κουτσοκώστα

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, προσέχει πλέον πώς, που και κυρίως πότε μιλάει. Ειδικά όταν καλείται να σχολιάσει και να στηρίξει, όπως θα όφειλε, συμφωνίες σαν αυτή του πρόσφατου Eurogroup, που σφραγίζει την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια και διευθετεί το πρόβλημα του χρέους. Ούτε στήριξη, ούτε σχόλιο, ούτε καν μία λέξη δεν βρήκε ο λαλίστατος κατά τα άλλα διοικητής, για μια συμφωνία - σταθμό για τη χώρα και την οικονομία. Μια συμφωνία, την οποία όλοι οι διεθνείς πολιτικοί, οικονομικοί, μιντιακοί παράγοντες και οργανισμοί, ακόμα και η ΕΚΤ, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν όχι απλά θετική, αλλά ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Όλοι πλην του κυρίου διοικητή, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι δεν κάνει άσκοπες δηλώσεις. Θα μιλήσει -λέει- προσεχώς και προπαντός θεσμικώς. Όχι, μην τον παρεξηγείτε, ο Στουρνάρας δεν είναι υπερόπτης, γι’ αυτόν προέχει η... σοβαρότης, η... θεσμικότης και η... υπευθυνότης.

Τα πράγματα θα ήταν αστεία αν δεν ήταν σοβαρά. Και η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε. Γνωρίζουμε ότι ο Γ. Στουρνάρας, που... μοστράρονταν ως περιζήτητος ολίγον σοσιαλ-τεχνοκράτης και πολύ νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος, συμπεριφέρθηκε τελικά ως... αδωνιζόμενος και... βρουτσιζόμενος πολιτικός. Θεσμικώς, ως επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, θεωρείται και όφειλε να είναι σύμβουλος της κυβέρνησης, αλλά αυτός πολλάκις έχει διολισθήσει προθύμως και ασκόπως στον ρόλο του πολιτικού της αντιπάλου. Με έργα και με λόγια. Και προ ΣΥΡΙΖΑ και μετά, ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Παραμονές των εκλογών του 15 κινδυνολογούσε επισείοντας τον «μπαμπούλα» της φυγής καταθέσεων αν εκλεγόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αργότερα κοστολογούσε πόσο στοίχισαν στη χώρα τα... μαντήλια και τα... καντήλια του Βαρουφάκη.

δείτε επίσης: Αναζητώντας τον Γιάννη Στουρνάρα

Οι... τρικλοποδιές του διοικητή

Και έως πρόσφατα, στο παρά πέντε του τέλους των προγραμμάτων, προσπαθούσε να επιβάλλει την «πιστοληπτική γραμμή στήριξης» -δηλαδή ένα νέο Μνημόνιο - κόντρα στην εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου, που επέμενε στη «γραμμή» της «καθαρής εξόδου», η οποία τελικά επιλέχθηκε. Αντί να υποστηρίζει τεχνοκρατικά τη βασική επιλογή της κυβέρνησης συγκρουόταν με τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο. Και το έκανε δημοσίως και μάλιστα ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές της διαπραγμάτευσης βάζοντας τρικλοποδιές στην εθνική προσπάθεια.

Τώρα σιωπά. Αμήχανα έως και ενοχικά. Προφανώς έχει τους λόγους του. Ίσως νιώθει... αδειασμένος, που αγνοήθηκαν ακόμα και από την ΕΚΤ, οι θέσεις του. Ίσως αδυνατεί να «χωνέψει» ότι άλλοι τα καταφέρνουν εκεί που δεν τα κατάφερε ο ίδιος είτε ως υπουργός Οικονομικών είτε ως διοικητής της κεντρικής τράπεζας. Ίσως ακόμα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να «διαβάσει» τις εξελίξεις, που δείχνουν να τον προσπερνούν. Αντί να περιμένει μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο: να συνειδητοποιήσει ότι ασφαλώς, ως Στουρνάρας, δικαιούται να διατυπώνει οποιαδήποτε γνώμη, θέση, κριτική. Ως κεντρικός τραπεζίτης όμως οφείλει να ευθυγραμμίζεται με τις βασικές επιλογές της νόμιμης κυβέρνησης του τόπου, που έχει την εντολή, την ευθύνη και την πολιτική νομιμοποίηση να τις υλοποιεί. Αυτή ελέγχεται, λογοδοτεί και κρίνεται, όταν έρχεται η ώρα. Ο εκάστοτε διορισμένος κεντρικός τραπεζίτης, αν διαφωνεί, παραιτείται.

Πηγή: avgi.gr