του Νίκου Λιονάκη
Πάντα σε όλες τις ιστορίες, δίπλα στην κεντρική αφήγηση υπάρχουν οι παράλληλες επιμέρους ιστορίες. Όπως σε ένα βιβλίο, όπως σε μια ταινία. Αυτές είναι πολύ σημαντικές εκείνη την ώρα που παρακολουθείς ή διαβάζεις. Όμως μετά από χρόνια δεν θα τις θυμάσαι.
Η περίληψη γράφει τον πρωταγωνιστή, την κεντρική ιδέα και το φινάλε. Αυτά θυμάται μετά από καιρό ο αναγνώστης, ο θεατής, αλλά και αυτοί που δεν έχουν διαβάσει ποτέ το βιβλίο ή δεν έχουν δει ποτέ την ταινία, αλλά τα έχει πάρει τ’ αυτί τους.
Έτσι συμβαίνει και με την Ιστορία. Μετά από καιρό, δεκαετίες, εκατό χρόνια, όλοι γνωρίζουν το αποτέλεσμα, δηλαδή το ιστορικό γεγονός. Στην καλύτερη περίπτωση γνωρίζουν και τον πρωταγωνιστή. «Έλα μωρέ, ξέρεις ποιον λέω; Ήταν αυτός ο πολύ γνωστός που έπαιζε και σ’ εκείνη την ταινία που στο τέλος τον αποκεφαλίζουν και φωνάζει «ελευθερία»...».
«Έλα μωρέ, ξέρεις ποιον λέω; Ήταν αυτός ο πολύ γνωστός που είχε κάνει και δημοψήφισμα ένα καλοκαίρι λέγοντας κάτι για «ελευθερία»...», θα λέει ο 17χρονος του πολύ μακρινού μέλλοντος. (Το εάν η χώρα «αποκεφαλίστηκε» ή γλίτωσε τον «αποκεφαλισμό», δεν αποτελεί ιστορικό γεγονός, αλλά αντικείμενο πολιτικής αξιολόγησης μέσα στην πολιτική ιστορία που θα διχάζει τις απόψεις στο διηνεκές).
«Έλα μωρέ, ξέρεις ποιον λέω; Ήταν αυτός ο πολύ γνωστός που είχε κάνει και δημοψήφισμα ένα καλοκαίρι λέγοντας κάτι για «ελευθερία»...», θα λέει ο 17χρονος του πολύ μακρινού μέλλοντος. (Το εάν η χώρα «αποκεφαλίστηκε» ή γλίτωσε τον «αποκεφαλισμό», δεν αποτελεί ιστορικό γεγονός, αλλά αντικείμενο πολιτικής αξιολόγησης μέσα στην πολιτική ιστορία που θα διχάζει τις απόψεις στο διηνεκές).
Αν κάποιος θυμάται τον Μελ Γκίμπσον μετά από 23 χρόνια που έπαιξε στο Braveheart (πόσο μάλλον ο 17χρονος του μακρινού μέλλοντος), σίγουρα δεν θυμάται ποιος ηθοποιός υποδύθηκε τον Άγγλο βασιλιά που διέταξε τον αποκεφαλισμό του «Γουίλιαμ Γουάλας». Και φυσικά δεν θυμάται τον κομπάρσο που στο απόγειο της εμφάνισης του στην ταινία υποδύθηκε τον στρατιώτη που έκοψε τον λαιμό της πρώτης αγαπημένης του πρωταγωνιστή, πυροδοτώντας έτσι την επανάσταση.
Αν κάποιος θα θυμάται τον Αλέξη Τσίπρα μετά από 23 χρόνια που ως πρωθυπουργός έλυσε ένα εθνικό ζήτημα 25ετίας (πόσο μάλλον ο 17χρονος του μακρινού μέλλοντος), σίγουρα δεν θα θυμάται τον Πάνο Καμμένο που ως κυβερνητικός εταίρος επέλεξε να εξαιρέσει τον εαυτό του από το βάρος της ευθύνης που φέρουν τα ιστορικά γεγονότα. Και φυσικά δεν θα θυμάται τον Κυριάκο Μητσοτάκη που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχει επιλέξει να υποδυθεί τον ρόλο του κομπάρσου της Ιστορίας.
(από τη σελίδα του Ν. Λιονάκη στο facebook)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου