του Θανάση Βασιλείου
Τι βλέπουμε γύρω; Πραγματικά κάτι και συμβολικά πολλά. Τοπία ρευστά, πίστες εν τω γίγνεσθαι∙ υπαρκτούς κινδύνους∙ παγίδες. Και όταν τα πράγματα είναι για χασμουρητά, ένα «άκυρο» αρκεί, το φτερούγισμα μιας πεταλούδας, για να καταρρεύσουν όλα∙ πολύ περισσότερο, όταν μιλάμε για Βαλκάνια∙ ίσως και για Ευρώπη.
Αλήθεια, ποιος προφήτης δεσμεύεται –εκτός από τον Γιούνκερ και τους κομισάριους– ότι την επόμενη δεκαετία θα υπάρχει η Ε.Ε. στη σημερινή μορφή; Ούτε καν οι ευρωβουλευτές του Στρασβούργου (όταν είναι ειλικρινείς, βέβαια).
Ακόμα και οι οικονομολόγοι της ΕΚΤ, τα «σκυλιά» του Ντράγκι, βάζουν μια προϋπόθεση στις προβλέψεις τους, ανόητες ή σοφές: οι άλλοι παράγοντες να είναι αμετάβλητοι (ceteris paribus, το λένε στα λατινικά). Αλίμονο, τα γεγονότα τούς ξεγελάνε. Τα πάντα –τα πάντα, όμως– μεταβάλλονται. Και ο δόκτωρ Παγκλός «του καλύτερου δυνατού κόσμου» έχει διαψευστεί από τον καιρό του Βολταίρου.
Οι μεταλλάξεις στάσεων και επιλογών είναι πολιτική κοινοτοπία: σε γείτονες, συμμάχους, στην Ε.Ε., στους Διεθνείς Οργανισμούς. Παράξενοι τροπισμοί∙ αμφισημίες. Ο Τραμπ συναντιέται με τον rocket-Κιμ∙ αναθεωρεί παγιωμένες αμερικανικές πολιτικές στην Ε.Ε., στους Διεθνείς Οργανισμούς. Ο Μακρόν συνομιλεί με τους Ιταλούς εθνικιστές.
Η Μέρκελ δεν δεσμεύεται για τίποτα, αλλά μιλάει με όλους. Η Κίνα τούς αγοράζει όλους. Ολοι συνομιλούν με τον Ερντογάν, κι ας μην τον χωνεύουν. Ο Πούτιν συνομιλεί με τους πάντες. Ολοι λαγωνίκες, ψάχνουν, διερευνούν∙ όλοι χρησιμοποιούν διπλές, τριπλές, πολλαπλές γλώσσες στα διεθνή φόρα και στα εσωτερικά ακροατήρια. Προσποιούνται, μπλοφάρουν, υποκρίνονται, κερδίζουν διεθνή αποδοχή ή απόρριψη∙ βιώνουν ήττες ή νίκες.
Θυμηθείτε πως ο ΟΗΕ γεννήθηκε ως συνασπισμός Μεγάλων (ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΣΣΔ) για τη διαχείριση του πολέμου, όταν όλοι έβλεπαν «το τέλος της Ευρώπης». Το «Ηνωμένα Εθνη» ήταν μια επινόηση της Ελινορ Ρούζβελτ –που απεδέχθη ο Τσόρτσλ– για να συγκαλυφθεί το «Μεγάλες Δυνάμεις». Οσοι συμμετείχαν μετά, προσδοκούσαν μια διεθνή μοίρα δίκαιης διαχείρισης του ρημαδιού, της φτώχειας, της προσφυγιάς∙ για την κουλτούρα της ερχόμενης ειρήνης.
Πούλησαν την ψυχή τους; Χρησιμοποίησαν τον διεθνισμό προς όφελος των λαών τους. Και, παλιότερα, στον Ατυχή Πόλεμο του 1897, οι Ελληνες που μαζεύονταν έξω από το παλάτι, νόμιζαν ότι «είχαν χάσει την ψυχή τους». Είκοσι τρία χρόνια μετά, την είχαν ξανακερδίσει στη Συνθήκη των Σεβρών. Την ξαναέχασαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά μετά την ξανακέρδισαν στο Επος του ’40 και στην Αντίσταση.
Τι λέει το μακρό ιστορικό αποτύπωμα; Λέει ότι, παρ' όλες τις πανουργίες, ας είναι όρθιες κοινωνία και οικονομία για το καλύτερο. Οσοι στήριξαν τη συμφωνία των Πρεσπών, πιστεύουν ότι η «αιωνιότητα» είναι τώρα∙ στάθηκαν απέναντι σε γεγονότα και σε εκτιμήσεις άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων. Δεν στάθηκαν απέναντι σε προδεδικασμένο ήττας.
Η συντήρηση, οι δυνάμεις της συγκαλυμμένης απραξίας που ιστορικά καταπόνησαν το ελληνικό κράτος, σκιαμάχησε με τα γεγονότα. Και εξαντλώντας την απραξία, τον ψευδοδιεθνισμό και τον «φιλοευρωπαϊσμό» της, κύλησε στον εθνικισμό.
Ποτέ δεν άκουσε το παράπονο του Κωστή Παλαμά, «… ο λαός των λειψάνων ζει και βασιλεύει χιλιόψυχος…» (πώς άλλωστε;). Από αυτή τη στήλη το είχα πει τον Φεβρουάριο (http://www.efsyn.gr/arthro/parelthon-sfeterizetai-paron): το 1902 είχαν δίκαιο οι Παυλομελάδες, ο Δραγούμης κι ο Τέλλος Αγρας. Το 2018, έχει δίκαιο ο Κοτζιάς.
Και ποιο το παραπολιτικό pulp του δημοσίου διαλόγου; Περί αρχηγισμού ή όχι της Φώφης, περί ζώης ή θανάτου του Καμμένου, περί διαφορετικών απόψεων στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., περί μακρονικών –αντιαριστερών πάντως– οραμάτων του Ψαριανού, περί «κόκκινης» Μογκερίνι… Εκτός από το κάλεσμα σε πογκρόμ κατά των αριστερών και σε νέο εμφύλιο από στελέχη της Ν.Δ., ποιες οι κοινωνικοπολιτικές ποιότητες μηχανισμών και προσώπων που υπερασπίζονται την «ελληνική ψυχή μας».
Οι τηλεπωλητές του «πατριωτισμού» θέλουν διαγραφή των χρεών του κόμματός τους «για να λειτουργούμε καλά ως αντιπολίτευση» (sic!). Τα «πατριωτικά» μιντιακά κάστρα, ακόμα, αρνούνται να πληρώσουν στο Δημόσιο τις άδειές τους και τα αγγελιόσημα, αλλά ξεπουλάνε τον μηρυκασμό του εθνικιστικού αφηγήματος. Ας μην πούμε για αυτούς που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη.
«Πονάνε, ματώνουν, αγωνίζονται» για τον ελληνικό πολιτισμό, τη γλώσσα, την παράδοση, την Ιστορία∙ όταν δεν παίζουν τούρκικα και διαφημίσεις, εκπολιτίζουν τους νέους Ελληνες με κουτσομπολιό, κιλότες, ξεκατιναριό και αμορφωσιά σε χοντρές φέτες.
Το ειρωνικό «αγκαλίτσες και φιλάκια στις Πρέσπες» εισήλθε στο μακεδονομίξερ ως λάιτ μοτίβ επιχείρημα αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, το έργο κρίθηκε στα φιλάκια∙ ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Ε.Ε. Γιατί πολλά άλλα μείζονα γύρω και πολλά εντός της χώρας παραμένουν ζοφερά. Αλλά, βλέπετε, γι’ αυτά ούτε κουβέντα. Αφωνία και αμηχανία στη FAZ για το σλάλομ του τζαμπατζή.
Αφού έγινε η δουλειά, ας βγούμε τώρα κραυγάζοντες στη ρούγα, με πατριδοτόμαρο εμείς, για να ενώσουμε το κόμμα. Κιχ για τις χρόνιες ταπεινώσεις με κορωνίδα την εθνική χρεοκοπία: «Ασ' το γι’ αργότερα, πατριώτη». Ετσι. Βλέπετε, είναι πολλά τα λεφτά της αργομισθίας. Αρκεί να είμαστε εμείς στην εξουσία και να μαζεύουμε γραμματόσημα.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου