Χορτάτος ο σκύλος και η πίτα ολάκερη γίνεται;

του Τάσου Παππά

Παρά το γεγονός ότι η δημοκρατία μας είναι κοινοβουλευτική και οι βουλευτές ψηφίζουν κατά συνείδηση –οι ηγεσίες που βάζουν θέμα κομματικής πειθαρχίας και απειλούν με διαγραφές κινούνται στα όρια της θεσμικής νομιμότητας– τα κόμματα είναι βασικός πυλώνας του συστήματος. Δεν είναι εξωραϊστικοί σύλλογοι με χαλαρές σχέσεις μεταξύ των μελών, είναι συλλογικότητες με εκλεγμένα όργανα τα οποία αποφασίζουν για τη στρατηγική και την τακτική.

Μια στοιχειώδης πειθαρχία πρέπει να υπάρχει, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με δημοκρατικό τρόπο. Οι μειοψηφίες οφείλουν να υλοποιούν τις αποφάσεις και οι πλειοψηφίες δεν πρέπει να εξοστρακίζουν τις μειοψηφίες.

Οταν, μάλιστα, τα κόμματα συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν το κοινό πρόγραμμα, διαφορετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει το σχήμα. Στο κοινό πρόγραμμα αποτυπώνεται το αποτέλεσμα των διμερών διαπραγματεύσεων. Πρόκειται για ένα πλαίσιο που προκύπτει ύστερα από αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Στην περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. δύο ήταν τα κεντρικά θέματα που έφεραν τα κόμματα κοντά: η αντίθεση στα μνημόνια και η μάχη κατά της διαπλοκής. Το πρώτο δεν υπάρχει, αφού υπέγραψαν και εφαρμόζουν Μνημόνιο, το δεύτερο όμως παραμένει ανοιχτό και αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝ.ΕΛΛ. Στην πορεία παρουσιάστηκαν ζητήματα που δίχασαν τους εταίρους.

Για παράδειγμα στο πεδίο των δικαιωμάτων και σε αυτό των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας, οι ΑΝ.ΕΛΛ. δεν στήριξαν σε αρκετές περιπτώσεις τις πρωτοβουλίες των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και τα νομοσχέδια ψηφίστηκαν με τη συνδρομή άλλων πολιτικών δυνάμεων, κυρίως της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.

Φυσιολογικό θα πει κάποιος. Και σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν συμμαχικές κυβερνήσεις έχουμε τέτοια φαινόμενα, χωρίς να εγείρεται ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης. Το ερώτημα είναι αν δημιουργείται πρόβλημα όταν η αντίθεση εμφανίζεται σε ένα σοβαρό ζήτημα που, καλώς ή κακώς (κακώς κατά τη γνώμη μου), θεωρείται υψίστης εθνικής σημασίας.

Οντως δημιουργείται πρόβλημα με το «Μακεδονικό» από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός δηλώνει χαρούμενος για τη συμφωνία και ο υπουργός Αμυνας λέει ότι δεν θα ψηφίσει συμφωνία που θα περιλαμβάνει όνομα με τη λέξη «Μακεδονία».

Αρα, σύμφωνα με τον αρχηγό των ΑΝ.ΕΛΛ., η συμφωνία δεν είναι καλή, δεν εξυπηρετεί αυτό που ο ίδιος ορίζει ως εθνικό συμφέρον. Δεν μιλάει για εθνική προδοσία, δεν κάνει λόγο για πράξη εθνικής μειοδοσίας, δεν θέλει να στήσει τον Τσίπρα στον τοίχο για να εκτελεστεί όπως ο Μπελογιάννης, δεν αναφέρεται σε Ειδικά Δικαστήρια και στρατοδικεία (όλα αυτά ακούστηκαν και γράφτηκαν αυτές τις μέρες από τους επαγγελματίες πατριώτες), ωστόσο η διαφωνία του είναι επί της ουσίας, αφού το ονοματολογικό είναι μια από τις βασικές πτυχές της συμφωνίας. Κι αυτό, το σίγουρα ακανθώδες για το κόμμα του, ζήτημα πρέπει να το λύσει.

ΥΓ.: Είναι εντυπωσιακό: και ο εγχώριος εθνικισμός και ο εθνικισμός στην ΠΓΔΜ χαρακτηρίζουν τη συμφωνία «προδοτική».

efsyn