του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Άντε πάλι συλλαλητήρια από τους «μακεδονοφάγους», άντε πάλι κρυφτούλι των νεοδημοκρατών πίσω από φασιστοειδή.
Oι οργανωτές των συλλαλητηρίων δεν είναι παρασυρμένοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ανιστόρητοι ακροδεξιοί και διάφοροι πονηροί που προσδοκούν σε άλλα οφέλη. Υπάρχουν και οι μητροπολίτες διαφόρων περιοχών, οι οποίοι, κόντρα στη βούληση του Οικουμενικού Πατριάρχη και στη δήλωση του αρχιεπισκόπου, πουλάνε εθνικισμό με το αζημίωτο. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που η Εκκλησία της Ελλάδος, ως σύνολο εννοώ, δεν πάει «με το ντοβλέτι», αλλά με αυτούς που θεωρούν το κράτος αναπαλλοτρίωτο φέουδό τους, ακόμη κι όταν ο λαός τούς έχει μαυρίσει. Αντίδοτο μόνιμο ο «πατριωτισμός».
Στελέχη της Ν.Δ., ενώ στηρίζουν τους καθοδηγητές των συλλαλητηρίων, επιχειρούν να απεκδυθούν κάθε ευθύνης για συνθήματα και τραμπουκισμούς, αλλά επικαλούνται τον λαό! Δηλαδή, εκτός από τους άσχετους, τα φασιστοειδή κάθε προέλευσης και οι μικρονοϊκοί που λειτουργούν σαν χούλιγκαν και ακόμη χειρότερα είναι ο λαός. Έχουν και ταμπέλες «παμμακεδονικών» οργανώσεων κ.λπ.
Ο πολυτάλαντος Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύει, με ρυθμό μιας γκάφας την εβδομάδα, πόσο δίκαιο είχε ο Αϊνστάιν στην αποτίμηση του μεγέθους του άπειρου σε σχέση με την ανοησία (stupidity). Τώρα διαβλέπει ότι η κυβέρνηση είναι κοντά σε μια λύση του "Μακεδονικού", λύση που το ίδιο το κόμμα του είχε προτείνει! Και έντρομος, καταφεύγει σε ύβρεις και απαξιωτικά σχόλια για τον πρωθυπουργό, όπως το πιο πρόσφατο: «Είναι επικίνδυνος». Και για να αποδείξει αμέσως μετά ότι κοιτά το είδωλό του στον καθρέφτη, ζητάει από τον κ. Τσίπρα σοβαρότητα. Μα ένας επικίνδυνος μπορεί να γίνει σοβαρός;
Μάλλον, έπειτα από την κατάργηση της Ιστορίας, ο πολυπτυχιούχος βάζει στο ράφι και τη Λογική. Περιστοιχίζεται, βλέπετε, από ακροδεξιούς και αδίστακτους πολυπράγμονες ξερόλες που επαίρονται για την άγνοιά τους και βαφτίζουν προδοτική κάθε άλλη άποψη.
Μιλάνε τώρα για ελληνική Μακεδονία οι επίγονοι αυτών που κόντεψαν το 1915 να παραδώσουν στους Σέρβους το κομμάτι που μόλις πριν από τρία χρόνια είχε απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό. Ευτυχώς -ένα χρόνο μετά- μεσολάβησε το Κίνημα της Εθνικής Άμυνας.
Η αμφισβήτηση από διάφορες πλευρές της συνθήκης του Βουκουρεστίου με την οποία ένα κομμάτι της Μακεδονίας δόθηκε στη Σερβία (και κατόπιν Γιουγκοσλαβία) και ένα μικρότερο στη Βουλγαρία ένα μόνο απέφερε: τη δημιουργία αλυτρωτισμού πρώτα στη Βουλγαρία κι έπειτα στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (την οποία 140 άλλες χώρες αναγνωρίζουν ως Δημοκρατία της Μακεδονίας). Η Βουλγαρία, μεταπολεμικά, κράτησε ως ενθύμιο τον όρο της Μακεδονίας του Πιρίν (με πρωτεύουσα το Μπλαγκόεβγκραντ, πρώην Άνω Τζουμαγιά), κάτι που οι Σλαβομακεδόνες της ΠΓΔΜ επιχειρούν μόλις τώρα.
Και οι χουντικοί χαφιέδες κι οι ασφαλίτες που αποκαλούσαν Βούλγαρους εμάς, τους Μακεδόνες (ντόπιους και Μικρασιάτες στην καταγωγή), ποια εθνικότητα είχαν; Σήμερα οι ακροδεξιοί θέλουν ανατροπή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου; Αλλαγή συνόρων; Πόλεμο μήπως;
Το χειρότερο: όποιος έχει περάσει από χωριά και πόλεις της Βόρειας Ελλάδας με κατοίκους που μιλούν τη σλαβική διάλεκτο, προφανώς και θα άκουσε να αποκαλούν (όλοι) αυτήν τη λαλιά μακεδονίτικη ή μακεδόνικα (τα). Η επίσημη μάλιστα Ελλάδα προπολεμικά αποκαλούσε Σλαβομακεδόνες τους δίγλωσσους ή σλαβόφωνους κατοίκους. Τους εξέδωσε και αλφαβητάρι!
Αυτά για τους πολύ «πατριώτες». Εχουμε όμως και τους «συνεπείς» αριστερούς, δηλαδή την ηγεσία του ΚΚΕ. Αρνούνται -λένε- τη λύση με σύνθετη ονομασία, διότι μια συμφωνία θα οδηγήσει τη βόρεια γείτονα στο ΝΑΤΟ! Συγνώμη, αυτοί θα αποφασίσουν για το τι θα κάνουν οι γείτονες; Έχουν μείνει ακόμη στα καμώματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας και τις «διεθνιστικές» εισβολές στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία;
Κάτι άλλαξε από τότε. Και φυσικά μάλλον θα πρέπει πρώτα το ΚΚΕ να εξηγήσει γιατί ήθελε αρχικά ένα αυτόνομο Μακεδονικό κράτος, έπειτα αυτονομία και γιατί μετά τη λήξη του Εμφύλιου τα παιδιά μιας μερίδας πρώην ανταρτών πήγαιναν -στην προσφυγιά- σε «μακεδόνικα» σχολεία; Τι ήταν εκείνοι οι άνθρωποι; Ανιθαγενείς, απάτριδες ή... Φυρομιανοί;
αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου