Η δημοσιογραφική έρευνα σε κίνδυνο!

του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Περίμενα το τηλεφώνημα Ζάεφ στον κ. Τσίπρα, όταν ξαφνικά χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν κυρία που γνώριζε το όνομά μου και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας όπου είμαι συνδρομητής και ζητούσε να πληροφορηθεί λεπτομέρειες γύρω από τη σύμβασή μου μ’ αυτήν.

Με ενοχλούν τέτοιου είδους κλήσεις, οπότε τη ρώτησα ποια είναι και τι θέλει. Μου ανέφερε το όνομα άλλης τηλεφωνικής εταιρείας όπου εργάζεται, για λογαριασμό της οποίας ήθελε να μου κάνει ορισμένες προτάσεις.

Τη ρώτησα αν έχει υπόψη της τις νέες ευρωπαϊκές διατάξεις για τα προσωπικά δεδομένα (GDPR). Κάτι άρχισε να ψελλίζει, αλλά το σκέφτηκε καλύτερα και προτίμησε να τερματίσει απότομα τη συνδιάλεξη.

Αυτά είναι τα καλά νέα. Διαθέτουμε τώρα ένα όπλο ώστε να αποκρούουμε αρκετές από τις  ανεπιθύμητες κλήσεις. Μακάρι να βρεθεί τρόπος για την αποφυγή τηλεφωνικών οχλήσεων και από τράπεζες, αν και το θεωρώ απίθανο.

Ωστόσο, το νέο καθεστώς έχει και παρενέργειες. Τις προάλλες διάβαζα ανησυχητικό σχόλιο του διακεκριμένου ιστορικού Αντώνη Λιάκου, ο οποίος επισημαίνει τα εμπόδια που ανακύπτουν στην άσκηση της σύγχρονης και της προφορικής Ιστορίας, παραπέμποντας σε σχετικές συμβουλές εκ μέρους της Βρετανικής Ένωσης Προφορικής Ιστορίας: Όσοι δίνουν συνεντεύξεις  πρέπει να υπογράφουν δύο παραχωρητήρια, ένα πριν και ένα μετά απ’ αυτήν. Ο ερευνητής από την πλευρά του πρέπει να προβαίνει σε συγκεκριμένους νομικούς χειρισμούς, ώστε να προστατεύσει το υλικό του. Επιπλέον, υπάρχει ιδιαίτερη μνεία ως προς την προστασία τρίτων προσώπων που τυχόν αναφέρονται στη συνέντευξη.

Με έλουσε κρύος ιδρώτας! Εκ πρώτης όψεως, αντίστοιχους περιορισμούς ενδέχεται να αντιμετωπίσει και το δημοσιογραφικό ερευνητικό ρεπορτάζ, κατά την αναζήτηση πληροφοριών που αφορούν ζητήματα δημοσίου συμφέροντος.

Ελπίζω να τοποθετηθούν σύντομα τα δημοσιογραφικά σωματεία, τα οποία προσώρας φαίνεται να έχουν άλλες προτεραιότητες – άλλες εύλογες και άλλες όχι.

εθνος