Προπάντων ηθικό!

Το κράτος που οραματίζεται η αριστερά, το κράτος που πασχίζει να οικοδομήσει, έχει ταξικό χαρακτήρα...

της Κατέ Καζάντη

Επειδή η ηθική των αριστερών είναι η ταξική τους συνείδηση, αυτή που τους κάνει να τοποθετούνται στη ίδια μεριά του ποταμού με κείνους που περιφρονεί βαθιά η κουλτούρα της αριστείας, επειδή το κράτος δικαίου, το κράτος πρόνοιας, δεν οικοδομείται με σαπισμένα υλικά αλλά με ταξική μεροληψία, επειδή οι όντως άξιοι δεν είναι τα sui generis κατασκευάσματα της αστικής τάξης, ούτε ο εσμός εκείνων που ανταποκρίνονται στα κριτήρια που αυτή θέτει ώστε να αναπαράγει την κυριαρχία της, επειδή είναι από τα αδιαπραγμάτευτα να μην στέκει σε τεχνοκρατικού τύπου χρησιμότητες αλλά στην πολιτική αυταξία της ισότητας, πολεμώντας τις ελίτ, για όλα αυτά, να τοποθετείται ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ στη διοίκηση νοσοκομειακής μονάδας δεν είναι μόνο νόμιμο. Είναι πρώτα και κύρια ηθικό. Αλλά υπακούει σε ένα κώδικα τον οποίο ουδείς των ημιμορφωμένων προσοντούχων -που, όμως κακοποιούν τον Ρουσώ ή τον Αϊνστάιν, βλέπε Κυριάκος Μητσοτάκης κ.ο.κ.- δύναται να καταλάβει.

Σήμερα για μια ακόμα φορά, η αριστεία, δια των δημοσιογράφων της, φρύαξε: ο αντιπρόεδρος του νοσοκομείου της Σαντορίνης ανήκει σε άλλο σινάφι. Δεν είναι κάτοχος περγαμηνών, ακριβοπληρωμένων, ως συνήθως, ούτε, πιθανώς, διαθέτει την ιδιότητα να πείθει για τη σπουδαιοφάνειά του ή να διαφημίζει το ανώτερον της ύπαρξής του.

Αλλά ούτε και το χρειάζεται.

Οι διαβόητες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, αυτές που η αστική τάξη χρησιμοποιούσε ανέκαθεν για να χειραγωγεί το πόπολο, τους τάχα αμαθείς, προλετάριους, δεν είναι παρά ένας αντιδραστικός φετιχισμός της γνώσης.

Έτσι κι αλλιώς, για τους αστούς, η γνώση καθεαυτή είναι αχρείαστη και, μάλλον, βαρετή: το ψευδοείδωλό της άλλωστε, αυτό και μόνο, αρκεί για να επικυρώνει και να ανανεώνει την εξουσία τους. Με τα βαριά τους βιογραφικά,  μπορούν να επικάθονται στο σβέρκο του λαού και να διατείνονται ταυτόχρονα ότι μπορούν να διοικούν καλύτερα, για το «καλό» μας.

Αλλά το «πόπολο», εκείνοι δηλαδή που θεωρούνται ευκόλως διαχειρίσιμοι, δεν υπακούνε πλέον στους αυταρχικούς ισχυρισμούς τους. Το κράτος που οραματίζεται η αριστερά, το κράτος που πασχίζει να οικοδομήσει, έχει ταξικό χαρακτήρα. Σε τούτη την προσπάθεια, ο σκαφτιάς κι ο νταλικιέρης, ο οικοδόμος κι ο ψαράς είναι οι πρωτεργάτες.

Τα βαριά βιογραφικά ας μείνουν να κοσμούν σαλόνια άλλων, με άλλη ηθική συνείδηση και άλλες πολιτικές στοχεύσεις.

left