Βγαίνουμε από το Μνημόνιο, αλλά μπαίνουμε στο σκοταδισμό

του Γιώργου Λακόπουλου

Στην Ελλάδα χρειάσθηκε να έλθει μια κυβέρνηση της Αριστεράς  για να βάλει -παρά τις αδυναμίες που περιέχουν τα συμφραζόμενα της συγκρότησής της- τέλος στη ανακυκλούμενη χρεοκοπία- όπως όλοι αναγνωρίζουν διεθνώς- και να ανακόψει την πορείας σήψης και διαφθοράς. Όσο μπορεί να γίνει αυτό. Από αυτή την άποψη  ο Τσίπρας  όχι μόνο δεν εμπόδισε, αλλά ηγήθηκε του καθυστερημένου αστικού εκσυγχρονισμού- εξευρωπαϊσμού της χώρας. Αυτό η Ιστορία θα του το αναγνωρίσει.

Υπήρξε πιο αποτελεσματικός από τους κατ’ όνομα «εκσυγχρονιστές» και «ευρωπαϊστές» που έφεραν ποικίλους αναχρονισμούς και άνοιξαν χάσματα με την Ευρώπη. Με πρώτο το χάσμα αξιοπιστίας. Μπορούν κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Βαγγέλης Βενιζέλος αλλά το «the game is over» ο  Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ δεν το είπε για τον σημερινό Πρωθυπουργό. Ούτε φυσικά καταλογίζει κανείς στον Τσίπρα την ευθύνη της χρεοκοπίας. Πρέπει να είναι άσχετος με την ιστορία κανείς για να κάνει σημαία τις υποβολιμαίες μπαρούφες του Βίζερ.

Ωστόσο η οικονομική ανασυγκρότηση και η αναδιοργάνωση που εξελίσσονται, έστω και με αργό βήμα, δεν διασφαλίζουν την τοποθέτηση  της χώρας στο σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Λόγω ενός ιδιότυπου φαινομένου: της θεσμικής αποδιάρθρωσης σε συνδυασμό με την άνοδο της ακροδεξιάς- δυο στοιχεία που αλληλοτροφοδοτούνται. Το έδειξαν οι δυο πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις: του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά και την τακτικής Δικαιοσύνης για τον Αμβρόσιο. Και η πρόσληψη τους από μέρος των ΜΜΕ και του πολιτικού κόσμου.

Συμπληρωματικά το δείχνει η διάχυση της βίας στους δρόμους από ομάδες»Ζορό» που προκαλούν το συλλογικό αίσθημα και ωθούν στην ακροδεξιά. Τη στιγμή που η αστική Δεξιά  του Κυριάκο Μητσοτάκη, νομίζει ότι η δουλειά της είναι να αξιοποιεί τα «Εξάρχεια» μικροκομματικά και να υπόσχεται… εισβολή. Ανάθεμα και αν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.

Η επέλαση του αναχρονισμού

Ο εθισμένος στη μισαλλοδοξία μητροπολίτης Καλαβρύτων παραβίασε κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πέρασε κάθε όριο θράσους. Εκτός από το αδίκημα για το οποίο δικαζόταν, διέπραξε νέα αδικήματα την ώρα της δίκης -παρακινώντας σε βία εναντίον μιας ομάδας του πληθυσμού.

Παρόλα αυτά βρίσκεται στη θέση του -υπό έναν δημοκρατικό υποτίθεται Αρχιεπίσκοπο -και νοθεύει το χριστιανικό κήρυγμα με τις αρρωστημένες δοξασίες του- τις οποίες αποδίδει  στο… Θεό! Κι ένας θεολόγος δεν τον αρπάζει από το σβέρκο. Αντίθετα έχει οπαδούς και βρίσκει πρόσβαση στα  ΜΜΕ για την διάδοση του του σκοταδιστικού λόγου του.

Η απόφαση του ΣτΕ είναι η καταβαράθρωση της έννοια του συγχρόνου αστικού κράτους . Κάποιοι για να μην απολογηθούν για τον αναχρονισμό αυτής της απόφασης,  προσφεύγουν σε τεχνητή πολιτική αντιπαλότητα με τον Φίλη- που αυτή τη φορά έχει όλο το δίκιο με το μέρος του.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας, παρά τις σποραδικές μεταπολιτευτικές εκλάμψεις του- κυρίως σε ό,τι αφορά θέματα  του περιβάλλοντος- τα τελευταία χρόνια επιστρέφει στην αχλή που δημιούργησε στην ανώτατη Δικαιοσύνη η δικτατορία, με την οποία συμφιλιώθηκε. Αλλά και με τη μεταπολιτευτική κατάσταση όταν οι ανώτατοι δικαστικοί είτε υπέκυπταν στις  παρεμβάσεις της τρέχουσας κυβέρνησης για να σταδιοδρομήσουν, είτε… έκαναν  αντιπολίτευση για να σταδιοδρομήσουν με την επόμενη.

Δεν είναι μόνο το γνωστό σύγχρονο παράδειγμα εν ενεργεία δικαστή που έκανε συγκεντρώσεις υποψήφιου στις αρχαιρεσίες της ΝΔ το 2009 και εν συνεχεία μεταπήδησε στα ψηφοδέλτια του και τις κυβερνήσεις του. Μετά το 1967 το ΣτΕ αλλά και ο Άρειος Πάγος κινήθηκαν με την παραδοχή ότι «επανάσταση που επικρατεί δημιουργεί δίκαιο» που επεκτάθηκε και στη Μεταπολίτευση με την «στιγμαιοποίηση» του πραξικοπήματος, που περιόρισε τη βλάβη της Δημοκρατίας και της χώρας στους πρωταίτιους.

Ακόμη και όταν η Δικαιοσύνη έκανε κινήσεις αποκατάσταση του κύρους της , απέφυγε να θίξει τις προγενέστερες αμαρτίες της. Π.χ. η  επαναφορά των αποβληθέντων από τη χούντα δεν έγινε επειδή καταλύθηκε η Δημοκρατία, αλλά γιατί δεν τηρήθηκαν κάποιες τυπικότητες, όπως π.χ. δεν απολογήθηκαν πριν εκδιωχθούν. Ότι οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ασέλγησαν στη Δικαιοσύνη,  βαρύνει και τους λειτουργούς της. Ακόμη και όταν κάποιοι υπουργοί Δικαιοσύνης προσπάθησαν να επιβάλουν νεωτερισμούς που θα κατοχύρωναν τη χειραφέτηση του δικαστή, βρήκαν αντίθετους… δικαστές.

Πλήγμα στη Δικαιοσύνη

Ίσως είναι περιττή η αναφορά στο παρελθόν όταν η αποδιάρθρωση των θεσμών συνεχίζεται στο παρόν. Πρώην  πρωθυπουργός και υπουργοί καθυβρίζουν δικαστικούς λειτουργούς που κάνουν τη δουλειά τους και το δικαστικό σώμα κάνει… συνδικαλισμό. Οι επικεφαλής του Αρείου Πάγου δεν αποτολμούν τίποτε περισσότερο από μια έκκληση για ψυχραιμία.

Η απόφαση για τα Θρησκευτικά  βγάζει τη χώρα από το χάρτη της Ευρώπη και του συγχρόνου πολιτισμού. Την επανασυνδέει με τα καθεστώτα των μουλάδων, υπονομεύοντας την ουσία του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας. Ένα δικαστήριο αποφαίνεται για την ουσία ενός τομέα της εκπαίδευσης. Το θέμα δεν είναι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο η Δικαιοσύνη χρησιμοποιεί την ανεξαρτησία της. Τη χρησιμοποιεί για να ικανοποιήσει τους ακραίους.

Αλλά και το «αστικό» σύστημα που διατείνεται ότι ρέπει προς τον εκσυγχρονισμό αδρανεί, αν δεν επιχαίρει. Ο πιο καταρτισμένος -σχεδόν ακτιβιστής- δημοσιογράφος της  συντηρητικής παράταξης έγγραψε ότι «οι δικαστές δεν είναι στην έδρα για να επικυρώσουν ιδεολογικές επιλογές υπουργών». Όταν είναι φανερό ότι αυτό ακριβώς έκαναν: ιδεολογικές επιλογές.

«Είναι από μόνο του μια σπουδαία νίκη, ειδικά για τον μητροπολίτη Σεραφείμ-Πειραιώς- ο οποίος και ήταν προσφεύγων» έγραψαν άλλοι. Η φωνή του Φίλη  ότι «το σχολείο δεν είναι κατηχητικό» κηρύχθηκε αιρετική. Τον «προκήρυξε » άλλωστε το σκεπτικό του Δικαστηρίου που ανέφερε ότι όσα νομοθέτησε, ο πρώην υπουργός, δεν αναφέρονται δεόντως ούτε καν στην Αγία Τριάδα ή στον Ιησού Χριστό, σε αντίθεση με τη μεταχείριση που επιφυλάσσεται σε άλλα δόγματα».

Ο Μιχαλολιάκος το λέει πιο ευκρινώς: φέρνετε τους μουσουλμάνους για να καταστρέψετε την πατρίδα. Επιστροφή στη εποχή, όχι και πολύ μακρινή, που  ο μαθητικός εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτικός και όσοι μαθητές ζούσαν κάπως μακριά έπρεπε να φέρουν χαρτί από τον ιερέα της ενορίας τους ότι εκκλησιάστηκαν.

Έχουμε λοιπά μια αντιφατική εικόνα. Από τη μια η χώρα με κυβέρνηση της Αριστεράς στο τιμόνι και χωρίς κοινωνική ένταση εξορθολογίζει την οικονομική λειτουργία της και συντονίζεται με τον ευρωπαϊκό σχεδιασμό για την έξοδο από τη κρίση κι αναχαιτίζει  της καλπάζουσα διασπάθιση του δημοσίου πλούτου και από την άλλη κομβικές θεσμικές λειτουργίες αποδιαρθρώνονται από όσους τις κατέχουν και θεματοφύλακες της ομαλής λειτουργίας και της ορθολογικής πορείας της χώρας δείχνουν προς της ανωμαλία, την οπισθοδρόμηση και τον απευρωπαϊσμό.

Τα συντηρητικά κόμματα αντί να συνειδητοποιήσουν που οδηγούνται και να αντιδράσουν ενσωματώνουν στην ιδεολογία τους την τοξικότητα της παρακμής, στο  όνομα του φιλελευθερισμού τους και της ψηφολαγνείας τους. Π.χ. ο ιεραπόστολος  της «συμφωνίας αλήθειας»  Κυριάκος Μητσοτάκης κλείνει το μάτι στο σκοταδισμό: πρώτα με την επιβράβευση των ακραίων που εισέβαλαν στη ΝΔ και μετά με την υπόσχεση ότι θα καταργήσει ο ίδιος τη σημερινή νομοθεσία για να μην κουράζεται το ΣτΕ . Γιατί όχι; Ο Αμβρόσιος και ο Σεραφείμ δεν την εγκρίνουν.

Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο