Τo συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής ολοκλήρωσε μια ανορθόδοξη διαδικασία σύστασης του νέου πολιτικού φορέα. Πρώτα επιλέχθηκε ο αρχηγός, μετά το οργανωτικό σχήμα και στο τέλος αναζητείται πολιτικό στίγμα, που παραμένει ακόμη υπερβολικά θολό.
Σε κάθε βήμα το εγχείρημα καταδιώκεται από το σύνδρομο ΠΑΣΟΚ και στο τέλος θυμίζει ακριβώς αυτό. Η επιλογή να μην εκλεγούν σύνεδροι, ούτε και όργανα, αλλά να διοριστούν είναι μια λογική που εκπέμπει ακριβώς την παλαιοκομματική καμαρίλα.
Πέρα από τα αδιευκρίνιστα οργανωτικά ζητήματα, η συγκρότηση αυτοτελούς προγραμματικού πλαισίου και στρατηγικής θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο. Οι αναφορές του Ραγκούση για αναγκαίες επιλογές σε προοδευτική βάση ήταν ίσως οι μόνες που απαντούσαν σε αυτή την ανάγκη αλλά προφανώς εκφράζουν μια μειοψηφική τάση. Στον αντίποδα η απόπειρα αυτοδικαίωσης του Βενιζέλου που κυριαρχείται από την εμμονή της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ασαφές πολιτικό πλαίσιο και οι διαρκώς ακαθόριστες αποστάσεις ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι προϊόν της αντίληψης ότι παρανομαστής όλων είναι η διαχείριση θέσεων εξουσίας, που φθείρει και απειλεί να συνθλίψει το νέο φορέα. Κανείς δεν υποστήριξε ότι το εγχείρημα είναι εύκολο αλλά ένα ιδρυτικό συνέδριο θα έπρεπε να καταλήγει σε σαφή πλατφόρμα και στρατηγική του χώρου και σίγουρα όχι σε συνάθροιση μηχανισμών.
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου