Δεν μας χωράει τόσος θάνατος

Για κάθε βόμβα κι ένας πρόσφυγας. Για κάθε σφαίρα κι ένα παιδί δίχως σπίτι

του Πέτρου Κατσάκου

Θα μπορούσα να γράψω πολλά. Να γράψω για τα ραβασάκια του Φρουζή στον Άδωνι. Να γράψω για την αφωνία της Νέας Δημοκρατίας, που έχει καταπιεί τη γλώσσα της μπροστά στις καθημερινές αποκαλύψεις για τις σχέσεις του Αντώνη Σαμαρά με τη Novartis. Να γράψω για το μοναδικό ρεκόρ της Φώφης Γεννηματά, που μέσα σε τρία χρόνια έχει γίνει πρόεδρος σε τρία διαφορετικά κόμματα. Να γράψω για τους “κεντροαριστερούς” δημάρχους, που πρώτα πήγαν και υπερασπίστηκαν στο δικαστήριο έναν φασίστα με ράσα και μετά πήγαν στο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. Να γράψω για την αθώωση του Αμβρόσιου και για την αυριανή εκδίκαση της τρίτης αίτησης αναστολής της εκτέλεσης ποινής για την Ηριάννα και τον Περικλή. Να γράψω για τα κουμπούρια των ομογενών επενδυτών και για τις μπίζνες τους με όχημα το ποδόσφαιρο.

Να γράψω για τόσα και άλλα τόσα που θα μας κάνουν να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από τον θάνατο. Τον θάνατο που έγινε συνήθεια. Τον θάνατο που έγινε κομμάτι της ζωής μας. Ζωής γεμάτης εικόνες θανάτου, που παραμένει θάνατος των άλλων κι ας ξεβράζεται με τη μορφή άγνωστων σε μας πτωμάτων στις ακτές της συνείδησής μας. Αυτοί οι άγνωστοι νεκροί που έρχονται και φορτώνονται στο συλλογικό σώμα της κοινωνίας. Αυτοί να προστίθενται στους νεκρούς και μεις να συγκαταλεγόμαστε στον κατάλογο των τραυματιών. Κάθε πνιγμένος κι ένα τραύμα. Ένα τραύμα που το κουβαλάμε όπου κι αν πάμε, ό,τι κι αν κάνουμε, μα κυρίως ό,τι κι αν δεν κάνουμε. Κι ας κάνουμε ότι το ξεχνάμε, όπως ξεχάσαμε το Φαρμακονήσι. Κι εκεί, μέσα στη λήθη, ήρθε το Αγαθονήσι να μας ξυπνήσει και να μας ξύσει το τραύμα το παλιό, που το μπαλώσαμε με συμφωνίες κορυφής και υπογραφές της ανάγκης. Το τραύμα που κακοφορμίζει καιρό τώρα, καθώς το αίμα που στάζει απ' τα ερείπια των πολέμων γίνεται ρυάκι που έφτασε ώς τις πόρτες μας.

Για κάθε βόμβα κι ένας πρόσφυγας. Για κάθε σφαίρα κι ένα παιδί δίχως σπίτι. Για κάθε Αφρίν κι ένα Αγαθονήσι. Για κάθε θάνατο κι ένα τραύμα. Μα γίναν τόσα πολλά τα τραύματα, που δεν τα χωράει ούτε κι αυτή η λήθη μας ακόμη. Δεν τα χωράει η λήθη, δεν τα χωράει η σιωπή, δεν τα χωράει η ανοχή. Δεν μας χωράει τόσος θάνατος.

AVGI