Μαδώντας τη μαργαρίτα

του Τάσου Παππά

Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκουν στον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το θέμα της συνεργασίας των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων. Τις τελευταίες μέρες κορυφαίοι παράγοντες της κυβέρνησης στέλνουν αντιφατικά μηνύματα.

Ο πρωθυπουργός, μιλώντας στο προοδευτικό ευρωπαϊκό φόρουμ, αφού αναφέρθηκε στις ευθύνες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας για την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη (την κατηγόρησε ότι συνέπλευσε με τα συντηρητικά κόμματα), επισήμανε ότι «η Ευρωπαϊκή Αριστερά, η πολιτική οικογένεια των Ευρωπαίων Πρασίνων και η Ευρωπαική Σοσιαλδημοκρατία είναι οι τρεις πόλοι της προσπάθειας για τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη».

Ο Α. Τσίπρας, με άλλα λόγια, βάζει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στο μπλοκ των δυνάμεων που πρέπει να συνεννοηθούν ώστε να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης στον χαιρετισμό του στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ ενός νέου μεγάλου συνασπισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα έρθει σε αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα και κάλεσε την Κεντροαριστερά να απαντήσει αν επιθυμεί να ανοίξουν πεδία συνεννόησης με την Αριστερά που θα οδηγούσαν σε προοδευτικές συγκλίσεις. Και για τον κ. Δραγασάκη η Κεντροαριστερά είναι μέρος της προοδευτικής λύσης.

Ωστόσο, την ίδια μέρα ο Δ. Τζανακόπουλος (ρ/σ Real fm) γείωσε όσους έσπευσαν να ανακαλύψουν ενδείξεις σύγκλισης: «Νομίζω ότι δεν έχει νόημα σε αυτή τη φάση να συζητάμε για έναν δομημένο διάλογο. Από τη δική μας πλευρά, είμαστε απολύτως ανοιχτοί για συζητήσεις με ανθρώπους οι οποίοι προέρχονται από τον συγκεκριμένο χώρο και αντιλαμβάνονται τα πολιτικά του αδιέξοδα, αλλά και τα πολιτικά του λάθη.

Αυτό σε αυτή τη φάση είναι και το εφικτό, όλα τα άλλα κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας». Σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο είναι καλοδεχούμενοι όσοι έχουν συνειδητοποιήσει τα πολιτικά λάθη του χώρου, αλλά οργανωμένος διάλογος ανάμεσα στα κόμματα δεν είναι επιθυμητός στην παρούσα φάση.

Αυτό θυμίζει λίγο την τακτική του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην Αριστερά την περίοδο που, λόγω μεγέθους, είχε το πάνω χέρι. Το προσκλητήριο για συνεργασίες απευθυνόταν στα άτομα, όχι όμως στις ηγεσίες. Ηταν η εποχή που εμβληματικά στελέχη της ευρύτερης Αριστεράς προσχωρούσαν στο ΠΑΣΟΚ (Βαφειάδης, Γλέζος, Μπριλλάκης, Ανδρουλάκης) και τα κόμματά της κατηγορούσαν τον ιδρυτή του κινήματος για επιχείρηση σαλαμοποίησης της Αριστεράς.

Πάντως για να είμαστε δίκαιοι το ίδιο μπερδεμένα είναι τα πράγματα και στην Κεντροαριστερά. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ (Ραγκούσης, Κρεμαστινός, Δανέλλης), αυτοί που ούτε να ακούσουν για συνεργασία με τη Δεξιά (Γιώργος Παπανδρέου), αυτοί που βλέπουν συριζαίο και τραβάνε μαχαίρι (Βενιζέλος, Λοβέρδος, Κεγκέρογλου, Μανιάτης, Ψαριανός) και εκείνοι που λένε ότι πρέπει να αποφασίσουν τα μέλη μας με δημοψήφισμα για το αν πρέπει να συνεργαστούμε σε κυβερνητικό επίπεδο με κάποιον από τους δύο (Θεοχαρόπουλος). Η επικεφαλής του κόμματος πασχίζει να κρατήσει ισορροπίες και εμφανίζεται δίβουλη. Το «ούτε ούτε» που έχει επιλέξει τη βοηθάει σήμερα. Αύριο όμως;

efsyn