Βδελύγματα και σιχάματα

του Παντελή Μπουκάλα

Ωστε λοιπόν «ο Θεός σιχαίνεται τους ομοφυλόφιλους κι όλους αυτούς τους ανώμαλους». 

Τι σημαίνει αυτό; Πολλά. Κατ’ αρχάς ότι κάποιος έχει την ικανότητα ή τη δικαιοδοσία να ερμηνεύει αυθεντικά τη θεϊκή σκέψη και βούληση. Και έχει επιπλέον την όχι και τόσο χριστιανική περηφάνια να εμφανίζεται σαν ο μοναδικός γνώστης και έγκυρος κήρυκας των ουρανίων μυστικών. Οχι, ο διερμηνεύς δεν είναι κάποια έκτακτη Οικουμενική Σύνοδος. Και δεν μιλάω βέβαια για Σύνοδο όλων των χριστιανικών δογμάτων ή έστω όλων των εκδοχών της Ορθοδοξίας (ελληνική, αρμενική, σερβική, ρωσική κ.ο.κ.), γιατί πιθανότατα ο Θεός «σιχαίνεται και τους καθολικούς και τους διαμαρτυρόμενους». Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι σιχαίνεται τη «γυφτοσκοπιανή» μορφή Ορθοδοξίας.

Ο αλάθητος μεταφραστής της θεϊκής γλώσσας είναι ο Αιγιαλείας και Καλαβρύτων. Αποδεδειγμένα θεολογημένος άνθρωπος. Ολοι οι χρυσαυγίτες θα το επιβεβαίωναν. Το μαρτυρούν επίσης οι ιερεμιάδες του στο μπλογκ του. Τόση σοφία συμπυκνωμένη, που είναι ν’ απορεί κανείς πώς δεν έχει καταρρεύσει ακόμα το Διαδίκτυο μέσα στη μαύρη τρύπα της βαθύνοιάς του.

Το δεύτερο που σημαίνει το κήρυγμα του Καλαβρύτων, το οποίο αυτή τη φορά έγινε στο δικαστήριο, όχι από άμβωνος, είναι ότι ο Θεός, ο πανάγαθος και πάγκαλος Θεός, είναι ικανός να σιχαίνεται. Και μάλιστα να σιχαίνεται πλάσματά του. Εκτός και πιστέψουμε, ακολουθώντας τη θεολογική παρακαμπτήριο του Αμβροσίου, ότι «όλοι αυτοί οι ανώμαλοι» δεν πλάστηκαν από τον Θεό, ο οποίος τα πάντα εν σοφία εποίησε και δίχως τον οποίο τίποτε δεν γίνεται, αλλά από τον Σατανά. Οπότε θα μιλούσαμε αναπόφευκτα για θεϊκή δυαρχία, όπερ άτοπον. Ή να πιστέψουμε ότι εισέβαλαν στο δικό μας σύμπαν από ένα άλλο, παράλληλο και διαφορετικής θεϊκής δικαιοδοσίας. Οπότε πού το ένα και μοναδικό θεϊκό σχέδιο, στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε πίστη;

Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή. Να είναι μεν πλάσματα του Θεού «όλοι αυτοί οι ανώμαλοι» (ομοφυλόφιλοι, αλλά και ουνίται, κουμμουνισταί κ.ο.κ.), αλλά να αντάρτεψαν κάποια στιγμή, για λόγους που μόνο ένας Θεός τούς ξέρει. Διότι όπως η φύση γενικώς, ανθρώπινη και μη, και οι διαδρομές της, έτσι και η ανταρσία, το προπατορικό αμάρτημα της ελεύθερης βούλησης εν γένει, στοιχείο του θεϊκού σχεδίου είναι. Τουλάχιστον κατά τας Γραφάς. Μπορεί λοιπόν ο Θεός να «σιχαίνεται» το ίδιο του το σχέδιο, έστω αυτή η όλο μίσος παλαιοδιαθηκική θεότητα στην οποία υποκλίνεται ο Καλαβρύτων και πολλοί άλλοι ιεράρχες;

καθημερινή