Ξενέρωμα

του Τάσου Παππά

Εχει κατακτήσει ποτέ δίκαια μια ομάδα ποδοσφαίρου το πρωτάθλημα στην Ελλάδα; Σχεδόν ποτέ. Πάντοτε οι χαμένοι μιλούσαν για όργια των νικητών στο παρασκήνιο, για νταραβέρια με την εξουσία, για έλεγχο της διαιτησίας και της αθλητικής Δικαιοσύνης, για στημένα ματς, για βρόμικες μεθοδεύσεις και για όλα όσα θέλουν να ακούν οι φανατικοί προκειμένου να νιώθουν μονίμως ριγμένοι και αδικημένοι.

Ακόμη κι όταν οι ομάδες που κέρδιζαν τον τίτλο ήταν εμφανώς καλύτερες, με ικανότερους παίκτες, με αξιόλογο προπονητή, με διάρκεια στην απόδοσή τους, με τεράστια βαθμολογική διαφορά, με αξιοπρεπείς επιδόσεις στην Ευρώπη, ακόμη και τότε ο τίτλος, σύμφωνα με τους αντιπάλους, ήταν προϊόν συναλλαγής.

Τα λεφτά είναι πολλά, τα συμφέροντα ισχυρά. Στην υπόθεση εμπλέκονται και τα κόμματα, γιατί το ακροατήριο είναι μεγάλο. Δεν είναι εύκολο για έναν πολιτικό να πάει κόντρα στον ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής εταιρείας, γιατί μπορεί στην εκλογική περιφέρειά του να το πληρώσει πανάκριβα, να υποστεί πανωλεθρία από το καθοδηγούμενο μαύρισμα. Υπάρχουν άφθονα παραδείγματα.

Κατά κανόνα, οι βουλευτές δηλώνουν ένθερμοι οπαδοί της ομάδας που λειτουργεί στην περιοχή όπου εκλέγονται. Εστω κι αν στο παρελθόν δεν είχαν πατήσει το πόδι τους σε γήπεδο, έστω κι αν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την μπάλα του μπάσκετ από την μπάλα του ποδοσφαίρου, έστω κι αν δεν γνωρίζουν πώς παίζεται το άθλημα.

Ενίοτε, μάλιστα, για να αποδείξουν στους οπαδούς ότι είναι σταθερά στο πλευρό της αγαπημένης ομάδας, συμμετέχουν σε θορυβώδεις πανηγυρισμούς και φροντίζουν να διακινήσουν τις φωτογραφίες που τους εμφανίζουν να πρωταγωνιστούν σε εκδηλώσεις λατρείας. Αλλωστε, είναι γνωστό πως «κόμμα αλλάζεις, ομάδα ποτέ».

Θα αναρωτηθεί κάποιος αφελής γιατί οι πλούσιοι που ισχυρίζονται ότι αγαπούν το ποδόσφαιρο και λένε πως ασχολούνται ανιδιοτελώς δεν αγοράζουν μια μικρή ομάδα για να κάνουν το κέφι τους. Μα γιατί εκεί δεν υπάρχει ψωμί. Οι μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες αναλαμβάνουν τις τύχες λαοφιλών ομάδων για ευνόητους λόγους.

Εχουν πολλούς οπαδούς και μπορούν να χρησιμοποιούν τους φανατικούς σαν προσωπικούς στρατούς προκειμένου να κάνουν δουλειές με τις κυβερνήσεις σε άλλους τομείς. Είναι τα δικά τους κόμματα. Προσωπικά κόμματα. Μ’ αυτά πιέζουν, εκβιάζουν, απαιτούν και πολλές φορές πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Φτιάχνουν γήπεδα για τις ομάδες τους με τα λεφτά του κράτους, χωρίς οι ίδιοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη, εξασφαλίζουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις άλλες επιχειρήσεις τους, χρησιμοποιούν μέσα ενημέρωσης (δικά τους ή υπενοικιασμένα) για να χειραγωγήσουν κομμάτι της κοινωνίας, επιστρατεύουν πολιτικούς για να τους στηρίξουν όταν έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη και δεν διστάζουν να μετέλθουν μαφιόζικες μεθόδους προκειμένου να πλήξουν τους ανταγωνιστές τους. Θα πει κάποιος: «Τι κάνουν οι άλλοι φίλαθλοι, που είναι οι περισσότεροι;

Γιατί δεν αντιστέκονται; Γιατί δεν στέλνουν μηνύματα;». Μα το κάνουν. Απογοήτευση, θλίψη για την κατάντια, ξενέρωμα. Τα άδεια γήπεδα είναι η απόδειξη. Αρκεί; Σίγουρα όχι. Ωστόσο, σε τέτοιου τύπου ζητήματα τον πρώτο λόγο τον έχει η Πολιτεία.

efsyn