Ο Μάριος αθωώθηκε. Όλα καλά;

του Κώστα Καναβούρη

Γιατί χαίρεται ο Δένδιας και χαμογελάει, πατέρα; Γιατί έσκασε με θόρυβο κρότου- λάμψης πάνω στο κεφάλι του η αθώωση του Μάριου Ζέρβα. Ύστερα βέβαια από σχεδόν οκτώ χρόνια δικαστικών περιπετειών που προκάλεσε ο καταφανώς ανόητος κουκουλονόμος Δένδια, του οποίου οι επιπτώσεις -ας μην το ξεχνάμε γιατί είναι εξαιρετικά σημαντικό- εξακολουθούν να καταταλαιπωρούν διάφορους, κυρίως νέους ανθρώπους.

Προπαντός (ήρθε η αθώωση) ύστερα από μία φοβερή προφυλάκιση πάνω από σαράντα μέρες, που διακόπηκε χάρη στις κινητοποιήσεις που έγιναν. Μια προφυλάκιση παντελώς άδικη, εκδικητική και παράλογη, όπως και το κατηγορητήριο, ως συνεχεία μιας εξωπραγματικής σύλληψης, ικανής να σε οδηγήσει στην παράκρουση. Και αλήθεια! Υπό το εκτυφλωτικό φως της αθώωσης, ας τεθεί το ερώτημα: ποιος θα ήταν ο υπεύθυνος αν πάθαινε κάτι, οδηγούμενος στην παράκρουση ο Μάριος Ζέρβας; Αν δεν διέθετε μια δυνατή προσωπικότητα και μια έμφυτη ζείδωρη ευγένεια; Τρέμω να το σκεφτώ. Γιατί είναι φοβερό να βρίσκεσαι ξαφνικά φυλακισμένος αντί στη δουλειά σου, διδάσκοντας κολύμπι στα νήπια, επειδή από το πουθενά βρέθηκε ένας κουκουλοφόρος και ραβδούχος προστάτης του νόμου που σε άρπαξε από τα μαλλιά («αυτή είναι η δουλειά μας» απάντησε με θρασύτητα χιλίων ανοήτων πιθήκων σε ερώτηση της προέδρου της έδρας αν έτσι πρέπει να γίνονται οι συλλήψεις) και σε έσυρε για τα περαιτέρω, όπου ανακριτής και εισαγγελέας πίστεψαν την αφήγηση των αστυνομικών (τι, ψέματα θα έλεγαν;) ότι το σαμπουάν, το μαγιό και οι σαγιονάρες εντός του σακιδίου ήταν μολότοφ που ο νεαρός, τότε, Μάριος πετούσε στους αστυνομικούς με καλυμμένο μάλιστα πρόσωπο. Αυτά τα καραγκιοζιλίκια, και παρά το πλήθος φωτογραφιών που αποδείκνυαν το ψεύδος, πίστεψαν -μόνοι αυτοί κι ο Δένδιας από όλη την υπόλοιπη κοινωνία- ανακριτής και εισαγγελέας. Και αφού φόρτωσαν τον Μάριο με το... αρμόδιο κατηγορητήριο τον έστειλαν και στη φυλακή, επειδή με το άγρυπνο μάτι τού νόμου διέκριναν ότι ήταν ύποπτος φυγής και ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων. Ε, τραβάς ολόισια στην παράκρουση ή δεν τραβάς;

Για να μην πάμε στις σοβαρότατες περιπτώσεις όπως της Ηριάννας Β.Λ. (και του Περικλή), που βρίσκεται στη φυλακή καταδικασμένη σε 13 χρόνια, και του Τάσου Θεοφίλου, που κρίθηκε αθώος ύστερα από πέντε χρόνια άδικης φυλάκισης, για τα οποία ουδείς θα πληρώσει που του τα στέρησε. Άλλες πικρές ιστορίες εις βάρος της δημοκρατίας και εις βάρος νέων ανθρώπων φυσικά.

Προς το παρόν, ας μείνουμε στην περίπτωση του Μάριου Ζέρβα και στα ερωτήματα που για πολλοστή φορά προκύπτουν από τέτοιες καταστάσεις, από τις οποίες ουδεμία έννομη τάξη προστατεύεται. Αντίθετα διασαλεύεται, αφού διασαλεύεται η έννοια της δικαιοσύνης, πράγμα άκρως επικίνδυνο. Εκτός κι αν αυτό επιδιώκουν τέτοιες συμπεριφορές, τέτοιες πρακτικές και τέτοιοι νόμοι: να προκαλέσουν δικαιική ανησυχία, αναβρασμό και τελικά εκχώρηση δικαιωμάτων ελευθερίας και δημοκρατίας προς χάριν της «ασφάλειας». Μιας «ασφάλειας» που καταλήγει σε αρπαγή εργασιακών δικαιωμάτων, υποκλοπή συλλογικής κοινωνικότητας, εξανδραποδισμό λυτρωτικών σκέψεων και πράξεων αλληλεγγύης και τελικά σε βάρβαρη επιβολή υποκυπτικού αισθήματος στις (ταξικά επιβλαβείς) ορέξεις τής εξουσίας, του βαθέος συστήματος δηλαδή, χωρίς το οποίο δεν υφίσταται το βαθύ κράτος επειδή δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Τα οποία πόδια (του βαθέος κράτους) ξεκινάνε... από τα χέρια του κάθε κουκουλοφόρου αστυνομικού και την πειθήνια ευπιστία τού κάθε ανακριτή και εισαγγελέα.

Ας επιμείνουμε όμως εδώ: ο Μάριος Ζέρβας αθωώθηκε ομόφωνα, αλλά και με πρόταση της εισαγγελικής αρχής στο δικαστήριο. Πράγμα που σημαίνει ότι αποδείχτηκαν ένοχοι ψευδορκίας και συκοφαντίας οι αστυνομικοί, καθώς και παντελώς ακατάλληλοι για τη δουλειά που τους ανέθεσε η Πολιτεία (η Πολιτεία, εντάξει; Όχι απλώς το κράτος), ο ανακριτής και ο εισαγγελέας που συνέταξαν το κατηγορητήριο και έστειλαν το παιδί στον Κορυδαλλό. Προκύπτει, λοιπόν, αμείλικτο το ερώτημα: Τι θα γίνει μ’ αυτούς; Τι θα γίνει με όλους «αυτούς»; Αυτούς που «αυτή είναι η δουλειά» τους: Να σέρνουν τα παιδιά από τα μαλλιά στον βλοσυρό ανακριτή μέσα σε κλίμα -και το λέω μετά λόγου γνώσεως- ειρωνειών και χυδαίων ύβρεων, οι οποίες περιορίζονται αηδιαστικά στη βουβωνική τους χώρα και στα πέριξ αυτής. Σ’ αυτούς που χαίρονται να προκαλούν φόβο και κραδαίνουν το ρόπαλο ως φροϋδικό σύμβολο στυτικής λειτουργίας (ή υποκατάστατο δυσλειτουργίας). Τι θα γίνει μ’ αυτούς τους τόσο εύπιστους εισαγγελείς και ανακριτές που στέλνουν τα παιδιά στα δικαστήρια χωρίς δεύτερη σκέψη; Τι θα γίνει μ’ αυτούς που «είναι η δουλειά» τους να «παιδεύουν τα δροσερά ελληνόπουλα» καταστρατηγώντας τη δημοκρατία, σπαταλώντας ανθρώπινους πόρους, εργατοώρες, χρήμα, την κρίσιμη ύλη δηλαδή της καθημερινότητας; Ώς πότε όλοι «αυτοί» θα μένουν στο απυρόβλητο; Εντάξει, ο Μάριος αθωώθηκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά;

Εδώ παίζεται ένα θέατρο -αισχρό και τρισάθλιο- παραλόγου και το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Και δεν εννοώ μονάχα τους διάδικους. Όλοι. Μαζί και οι τρεις ανεξάρτητες εξουσίες. Άγριο θέατρο ψεύδους, άγριο θέατρο ψεύτικης Δικαιοσύνης, ψεύτικης δημοκρατίας, που μοιράζει αληθινές καταδίκες, καταστρέφοντας αληθινές ζωές. Καιρός να σταματήσει αυτή η μολυσματική φάμπρικα. Καιρός να υπάρξει το νομικό κέλυφος (χωρίς να επαφιέμεθα στο φρόνημα λαμπρών εισαγγελέων, όπως η εισαγγελέας που συγκλόνισε στη δίκη του Μάριου) που θα τιμωρεί τους ενόχους ψευδορκίας, συκοφάντες αστυνομικούς και θα απομακρύνει τους επικίνδυνα «εύπιστους» δικαστικούς λειτουργούς που εξαπατώνται επειδή θέλουν να εξαπατηθούν, που θα εξαλείψει την καταισχύνη των γελοίων ΕΔΕ. Για όνομα του Θεού! Αν μη τι άλλο, δεν τσατίζεται η κυβέρνηση της Αριστεράς να την κοροϊδεύει ο κάθε ραβδούχος ως ένστολος βραχίονας της Χρυσής Αυγής; Να την εμπαίζει (και όλους μας) ο κάθε σκοτεινός ανακριτής; Η νομοθετική εξουσία βλέπει τις καταδίκες να περνούν και δεν ανησυχεί; Αντιλαμβάνονται ότι σ’ αυτό το τρισάθλιο θέατρο του παραλόγου δεν είναι θεατές, αλλά πρωταγωνιστές; Αν όχι, καιρός να το αντιληφθούν. Πριν να είναι πολύ αργά.

Αυγή