Τα φαντάσματα του φρανκισμού δεν έχουν φύγει ποτέ από τη Βαρκελώνη. Ο τρόπος άλλωστε με τον οποίο έγινε στην Ισπανία η μετάβαση στη δημοκρατία δεν βοήθησε ιδιαίτερα.
του Παντελή Μπουκάλα
Από ήλιο σε ήλιο, και σε απευθείας τηλεοπτική ή διαδικτυακή μετάδοση, η Ευρώπη παρακολουθούσε επισήμως σιωπηλή και μαζικώς αμήχανη τους Ισπανούς αστυνομικούς να εισβάλλουν σε εκλογικά κέντρα, να αρπάζουν κάλπες, να ξυλοκοπούν και να σέρνουν Καταλανούς πολίτες, κάθε ηλικίας και φύλου. Μοντέρνα η βαριά στολή και ο εξοπλισμός τους, παμπάλαιη, προδημοκρατική η βαναυσότητά τους. Είχαν κατέβει άλλωστε από πλοία που οι ντόπιοι τα παρομοίασαν με πολιορκητικές φρεγάτες άλλων καιρών.
Οσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ενωση, το «επισήμως σιωπηλή» σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες, και οι τόσες κυβερνήσεις, δεν διαπίστωσαν όλη την Κυριακή τίποτε το άξιο λόγου και διαμαρτυρίας, έστω και πλαδαρά συμβατικής, ακόμα κι όταν οι τραυματίες άγγιξαν τους χίλιους. Η μαζική αμηχανία πάλι αποκρυσταλλώθηκε στη σχεδόν πλήρη απουσία δηλώσεων (από κόμματα, κινήματα, ανεξάρτητες αρχές) όχι οπωσδήποτε συμπόρευσης με τους ανεξαρτησιακούς, αλλά ρητορικής έστω συμπαράστασης στους δερόμενους. Ολα αυτά έδωσαν τη δυνατότητα στον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι, επικεφαλής μιας ανασφαλούς κυβέρνησης μειοψηφίας και ενός κόμματος με υψηλές επιδόσεις στον τομέα των σκανδάλων, να εισαγάγει σαν λογική την παράλογη άποψη ότι «κανένα δημοψήφισμα δεν έγινε». Πιο συγκρατημένοι, νωρίτερα, οι εκπρόσωποί του μιλούσαν για «δημοψήφισμα-φάρσα». Φαρσικές και οι πλαστικές σφαίρες νουθεσίας του πλήθους;
Ποια θα ήταν η συμμετοχή στο δημοψήφισμα και ποια τα ποσοστά υπέρ της ανεξαρτησίας ή εναντίον της αν όλα, εβδομάδες τώρα, είχαν ακολουθήσει μια ειρηνική, πολιτική πορεία, με κανονικά (και ελεύθερα) εκλογικά κέντρα και ελεγμένους καταλόγους, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που ξέρουμε τώρα είναι πως οι μόνοι που φέρθηκαν ειρηνικά, ώριμα, είναι οι ψηφοφόροι, παρά τις προκλήσεις. Ξέρουμε επίσης ότι συμμετείχε το 42% του πληθυσμού, το 90% του οποίου υπερψήφισε το αίτημα της ανεξαρτησίας.
Αν είναι βέβαιο ότι η αστυνομική βία και οι δικαστικές απειλές μείωσαν σοβαρά το ποσοστό της συμμετοχής, είναι πιθανότατο ότι, ταυτόχρονα, αύξησαν το ποσοστό υπέρ της αυτοδιάθεσης. Οχι μόνο επειδή στις κάλπες έφτασαν οι πιο αποφασισμένοι, αλλά και επειδή τις τελευταίες ημέρες αναπροσανατολίστηκαν υπέρ του «ναι», ως συμβόλου της αντικατασταλτικής ετοιμότητας, πολίτες και κόμματα ουδέτερα ή και αντίθετα έως τότε. Τα φαντάσματα του φρανκισμού δεν έχουν φύγει ποτέ από τη Βαρκελώνη. Ο τρόπος άλλωστε με τον οποίο έγινε στην Ισπανία η μετάβαση στη δημοκρατία δεν βοήθησε ιδιαίτερα.
καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου