Η εμπλοκή μου με τον χώρο των επιχειρήσεων είναι πολυετής. Η προσωπική και οικογενειακή δραστηριότητα από την μια, η συνδικαλιστική δραστηριότητα από την άλλη, μου έχουν δώσει μια καλή εικόνα του επιχειρείν στην Ελλάδα και του τρόπου που λειτουργούν μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Εδώ λοιπόν θέλω να αναφερθώ σε ορισμένες μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά και στην στάση που οφείλει να έχει η Πολιτεία απέναντί τους.
Του Γιώργου Φλωρά
Προφανώς υπάρχουν οι καλές και οι κακές επιχειρήσεις. Το καλό και το κακό φυσικά αφορά κριτική σε διαφορετικά επίπεδα λειτουργίας και δεν ισχύει πάντα ο ίδιος χαρακτηρισμός για κάθε μορφή δράσης των πολυεθνικών.
Σε επίπεδο γενικής λειτουργίας η συντριπτική πλειοψηφία των πολυεθνικών είναι όχι απλά καλές αλλά άριστες. Είναι ευτύχημα για κάθε Οικονομία να έχει πολλές πολυεθνικές επιχειρήσεις που μπορούν και προσφέρουν στους Έλληνες εργαζομένους ένα άριστο εργασιακό περιβάλλον, ικανοποιητικούς έως πολύ καλούς μισθούς (και επιπλέον παροχές), πλήρη ασφάλιση, προοπτικές καριέρας στον Όμιλο και ιδίως «μαθήματα» εργασίας σε προηγμένα εργασιακά περιβάλλοντα. Η εμπειρία ενός εργαζομένου σε μια πολυεθνική αποτελεί ιδιαίτερο προσόν όταν αυτός θα εργαστεί σε άλλες ελληνικές επιχειρήσεις ή θα ιδρύσει δική του επιχείρηση.
Σε επίπεδο φορολογικής συμπεριφοράς ορισμένες πολυεθνικές έχουν δύο διαφορετικά πρόσωπα. Δυο πρόσωπα που πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να πει ποιο επικρατεί έναντι του άλλου. Εδώ, κατά τη γνώμη μου, είναι το πρώτο σημείο που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρίσει μια πολυεθνική ως συμμορία. Από την μια θα αντιμετωπίσεις ένα άριστο λογιστήριο το οποίο είναι συνεπέστατο στις υποχρεώσεις του απέναντι στις φορολογικές αρχές.
Από την άλλη όμως θα αντιμετωπίσεις την μεταφορά κερδών, με αριστουργηματικό τρόπο, από την Ελλάδα, μέσω των ενδοομιλικών συναλλαγών, σε άλλες χώρες του Ομίλου και θα διαπιστώσεις ότι τα κέρδη που αφήνουν στην χώρα, προς φορολόγηση, είναι από ελάχιστα έως μηδαμινά. Μέσω υπερτιμολογήσεων στην αγορά πρώτης ύλης, μέσω τιμολογήσεων υπηρεσιών που δεν παρέχονται, μέσω παροχής δανείων με υψηλότατο επιτόκιο, τελικά, ορισμένες (έως πολλές) πολυεθνικές θα μεταφέρουν σημαντικά κέρδη σε άλλες χώρες, ζημιώνοντας σημαντικά την Ελληνική Οικονομία.
Προφανώς η ανωτέρω πρακτική δεν αφορά μόνο τις πολυεθνικές στην χώρα μας, αλλά αυτές είναι οι καθηγητές του εγκλήματος.
Και πάμε στο θέμα της συμπεριφοράς ορισμένων πολυεθνικών σε θέματα Ανταγωνισμού. Τονίζω, ορισμένων, για να μην θεωρηθεί ότι το γενικεύω. Έχοντας ζήσει και μελετήσει πολλά γύρω από το ζήτημα, με το χέρι στο Ευαγγέλιο, τους κατηγορώ (όχι όλους φυσικά) για συμμετοχή σε οργανωμένες εγκληματικές οργανώσεις. Το έγκλημα είναι πολλαπλό. Ληστεία των Καταναλωτών μεγάλου μεγέθους, καταστροφή με βίαιο τρόπο (εκβιασμοί, βανδαλισμοί, οικονομικός στραγγαλισμός) των ανταγωνιστών και των συνεργατών, οικονομική ζημιά στους εμπόρους-αγοραστές.
Φυσικά σε αυτό το έγκλημα δεν συμμετέχουν όλες οι πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Η Καμόρα της επιχειρηματικότητας θα βρεθεί, κυρίως, ανάμεσα σε αυτές που είτε δραστηριοποιούνται στον τομέα των καταναλωτικών αγαθών και έχουν σημαντικό μέγεθος διεθνώς, είτε τα προϊόντα τους ανήκουν στην κατηγορία των αναγκαίων αγαθών για τον Καταναλωτή (πρώτης ανάγκης).
Το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των εγκληματιών είναι ο εκβιασμός.
Για παράδειγμα, μια ομάδα 4-5 γραβατωμένων πωλητών μιας πολυεθνικής που εγκληματεί (οι πρακτικές της δηλαδή είναι παράνομες, πχ λόγω δεσπόζουσας θέσης) επισκέπτονται έναν εστιάτορα και τον ενημερώνουν ότι αν αγοράσει πάλι τις μπύρες της Χ ελληνικής εταιρείας θα διακόψουν την παροχή της δικής τους μπύρας, η οποία έχει μερίδιο αγοράς 80% και την ζητάει ο κόσμος. Δεν ζει δηλαδή εστιατόριο χωρίς την μπύρα τους. Ο εστιάτορας, μπροστά στην οικονομική καταστροφή, υποκύπτει στον εκβιασμό και διακόπτει την συνεργασία με την ελληνική μπύρα, στην οποία είχε καλύτερο κέρδος.
Η Ελληνική Δικαιοσύνη, δυστυχώς, την πρακτική αυτή την θεωρεί εμπορική πολιτική και όχι εκβιασμό (όταν γίνεται από δεσπόζουσα επιχείρηση).
Άλλο παράδειγμα είναι οι βανδαλισμοί. Πριν λίγα χρόνια, τεράστια πολυεθνική με δεσπόζουσα θέση στην αγορά των τσιπς, συνελήφθη να έχει στείλει το προσωπικό της, με κουκούλες και ρόπαλα, να καταστρέψει σκαλιέρες με πατατάκια των ανταγωνιστών σε περίπτερα. Όλα οργανωμένα από τον διευθυντή πωλήσεων. Βρέθηκαν τα emails, συνοδευόμενα από φωτογραφίες του βανδαλισμού και από άλλα emails προς τις άλλες περιοχές της χώρας με προτροπή να πάρουν παράδειγμα από τους «καλύτερους» και να πράξουν ανάλογα. Προφανώς οι εμπλεκόμενοι θα έλαβαν bonus και ίσως προαγωγή.
Σε άλλη περίπτωση η εγκληματική συμμορία πολυεθνικής με καταναλωτικά αγαθά έσκαγε τα λάστιχα των αυτοκινήτων διανομής ενός ανταγωνιστή που τους είχε καταγγείλει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Άλλη πολυεθνική στον χώρο του καφέ έστελνε ανθρώπους της στα ράφια των σούπερ μάρκετ και τρύπαγαν τα κουτάκια με τους καφέδες του μικρού Έλληνα ανταγωνιστή που τους έμπαινε στο μάτι.
Η στάση της Πολιτείας είναι από ευγενική έως υπόδουλη. Αντιμετωπίζει με έναν αδικαιολόγητο φόβο αυτούς τους εγκληματίες, σε τέτοιο βαθμό που κάποιος μπορεί να πιστέψει ότι κάπου τα έχει βρει μαζί τους. Το να συλληφθεί η αδικαιολόγητη μεταφορά κερδών στο εξωτερικό από τις πολυεθνικές δεν είναι το ευκολότερο αλλά είναι εφικτό. Πότε άραγε ακούσατε να μπαίνουν φυλακή για μεγάλου μεγέθους φοροδιαφυγή στελέχη πολυεθνικών; Ποτέ, αν θυμάμαι καλά τα τελευταία 30 χρόνια.
Το νομοθετικό πλαίσιο για τα καρτέλ είναι ανέκδοτο.
Προχθές κάποιος που δεν πλήρωσε 7 διόδια, καταδικάστηκε σε 42 ημέρες φυλάκιση. Και φυσικά, εκτός του ποινικού, χρωστάει τα χρήματα, στο αστικό επίπεδο. Αν μια πολυεθνική - εγκληματική συμμορία - καταληστέψει τους Καταναλωτές επί χρόνια κάνοντας κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης, τα διευθυντικά στελέχη της θα καταδικαστούν να πληρώσουν (αν τελικά τιμωρηθούν), στα ποινικά δικαστήρια, ένα απλό πρόστιμο 30-50 χιλιάδες ευρώ (εκτός από το διοικητικό πρόστιμο που θα επιβληθεί στην εταιρεία).
Πρόστιμο που φυσικά θα πληρώσει η εταιρεία για αυτούς. Καμία ποινή φυλάκισης για τα μέλη της εγκληματικής συμμορίας με τις γραβάτες δεν προβλέπει η κείμενη ποινική νομοθεσία, μόνο πρόστιμο.
Στην Αμερική τα στελέχη των εταιρειών που κλέβουν εκατομμύρια με παράνομη μεταφορά κερδών σε άλλες χώρες μπαίνουν φυλακή.
Στην Αμερική και πάλι όποιος στήσει καρτέλ πάει απευθείας φυλακή (πραγματική και όχι στα χαρτιά όπως στην Ελλάδα) με πολύ βαριές ποινές. Στην Αγγλία αν συμμετάσχεις ως φυσικό πρόσωπο σε παράνομες πρακτικές της εταιρείας σου σε θέματα Ανταγωνισμού, με δικαστική απόφαση σου απαγορεύουν από 2-15 χρόνια να αναλάβεις θέση Διευθυντή, οπουδήποτε. Καταλήγεις οδηγός ή πωλητής. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές οι χώρες δεν είναι φιλικές στην επιχειρηματικότητα;
Αν αυτό δεν αλλάξει στην Ελλάδα θα συνεχίσουμε να είμαστε υπόδουλοι ορισμένων σημαντικών ξένων εταιρειών που γελάνε με τα χάλια μας και κάνουν πάρτι με την αδιαφορία μας για τα εγκλήματά τους. Η προσέλκυση επενδύσεων που συνοδεύονται από εγκληματικές συμπεριφορές μόνο κακό κάνει στην χώρα σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου