Οι «αυθεντίες» των ΜΜΕ, οι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι, πρόσωπα αμφιλεγόμενα σαν τους πλατωνικούς δοξόσοφους, υπηρετούν τη μόνη πανούκλα της εποχής: το υπαρκτό, εκσυγχρονισμένο επί τα χείρω για τους λαούς, περιβάλλον των αγορών που κατατέμνει τους προλετάριους, σπρώχνοντάς τους σε εθνικές και ενδοταξικές διαμάχες. Οι εγχώριοι τιμητές του νεοσυντηρητισμού, σε αρμονία με τους εξωχώριους ομοϊδεάτες τους, κατασκευάζουν ό,τι μπορεί να κατασκευαστεί. Από τον κατακαημένο κορμοράνο στον Περσικό Κόλπο ως τη χολέρα στο «Έλενα», δεν είναι παρά μια ανάσα δρόμος.
της Κατέ Καζάντη
«…Γιατί, ακριβώς, ήξερε αυτό που εκείνο το χαρούμενο πλήθος αγνοούσε και που μπορούμε να διαβάσουμε στα βιβλία: πως ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει, ούτε εξαφανίζεται ποτέ, πως μπορεί να κοιμάται δεκάδες χρόνια μέσα στα έπιπλα και στα ρούχα, να προσμένει υπομονετικά μέσα στα δωμάτια, στα υπόγεια, στα σεντούκια, στα μαντίλια και στα χαρτιά. Και πως, ίσως, ερχόταν μια μέρα, για διδαχή ή συμφορά των ανθρώπων, που η πανούκλα θα ξυπνούσε τα ποντίκια της και θα τα έστελνε να ψοφήσουν σε μια ευτυχισμένη πολιτεία» Αλμπέρ Καμί, Η Πανούκλα
Ο βάκιλος του πανικού που προσπαθεί να εκλύσει κατά διαστήματα η χαζοχαρούμενη, κατά τα άλλα, στίλβη των ΜΜΕ δεν αποτελεί τίποτα καινούριο στη δημόσια ζωή της χώρας –και της παγκόσμιας, εν τέλει. Στις ώριμες κοινωνίες εξάλλου, όπως και στις ώριμες αγορές, δια των κατάλληλων εργαλείων–ανθρώπων, αυτός είναι ο στόχος: να μπορούν πανεύκολα εκείνοι που κατέχουν τα ΜΜΕ, οι επιχειρηματίες εκδότες–καναλάρχες, να μετασχηματίζουν τη συλλογική συνείδηση. Κι ενώ η κοινωνική ζωή κατέληξε διασυνοριακή λόγω τεχνολογίας, ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος νιώθει, ενίοτε, πιο ευάλωτος και απομονωμένος από έναν μεσαιωνικό σε καραντίνα. Ρατσισμοί, εθνικισμοί και κάθε άλλο αίσθημα παρόμοιο, από κάπου εδώ εκκινούν. Από τις παραποιημένες, δηλαδή, μεροληπτικές καταγραφές των πολιτικών και των κοινωνικών καταστάσεων.
Το ότι εν προκειμένω τα ελληνικά ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία με τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ, επιδόθηκαν σε ένα ακόμα κυνήγι, μεσαιωνικών μαγισσών, καμιά εντύπωση δεν προκαλεί. Η επιλεκτική όραση, η επιλεκτική ακοή, άρα και η επιλεκτική μετάδοση της είδησης αποτελεί ιδιοσυστατικό της σύγχρονης μορφής δημοσιογραφίας. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος και η στιγμή που οι εν Ελλάδι κάμερες ανακάλυψαν, αίφνης, τους αγωνιζόμενους, που πριν κατασυκοφαντούσαν, προλετάριους, είναι χαρακτηριστική ορισμένως και η τυφλότητά τους: στο κέντρο της Αθήνας, πέντε (5) άνθρωποι, επίσης δημοσιογράφοι βρίσκονται, εδώ και μέρες, σε απεργίας πείνας, έξω από το κτίριο του σωματείου τους. Εάν ανήκαν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα επαγγελματιών, οι ζωντανές συνδέσεις θα ήταν στην ημερήσια διάταξη των καναλιών, τα οποία και πιάνουν στασίδι για πολύ ολιγότερα. Αλλά επειδή εδώ, με τις συγκεκριμένες διεκδικήσεις, θίγονται και τα συμφέροντα της εργοδοσίας, η σιωπή τους είναι εκκωφαντική.
Οι «αυθεντίες» των ΜΜΕ, οι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι, πρόσωπα αμφιλεγόμενα σαν τους πλατωνικούς δοξόσοφους, υπηρετούν τη μόνη πανούκλα της εποχής: το υπαρκτό, εκσυγχρονισμένο επί τα χείρω για τους λαούς, περιβάλλον των αγορών που κατατέμνει τους προλετάριους, σπρώχνοντάς τους σε εθνικές και ενδοταξικές διαμάχες. Οι εγχώριοι τιμητές του νεοσυντηρητισμού, σε αρμονία με τους εξωχώριους ομοϊδεάτες τους, κατασκευάζουν ό,τι μπορεί να κατασκευαστεί. Από τον κατακαημένο κορμοράνο στον Περσικό Κόλπο ως τη χολέρα στο «Έλενα», δεν είναι παρά μια ανάσα δρόμος.
Η διάχυση της τοξικής παραπληροφόρησης μοναχά μια απάντηση μπορεί να έχει: τα μέσα παραγωγής στα ΜΜΕ (κανάλια, εφημερίδες, σάιτ κ.ο.κ.) να είναι στα χέρια των εργαζομένων, συλλογική ιδιοκτησία τους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, με πολλές παραμέτρους. Έως τότε, η ενεργοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΣΗΕΑ ή του εν υπνώσει ΕΣΡ αποτελούν ίσως μια κάποια λύση.
artinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου