Όταν οι δημοσιογράφοι σιωπούν

Το παράδοξο της εκκωφαντικής απουσίας ενημέρωσης για την εργασιακή εξαθλίωση των 18.500 εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

του Νίκου Τσαγκρή

Οι Φροϋδικοί και µετα-Φροϋδικοί ψυχαναλυτές επιχειρούν να ξεκλειδώσουν το ανθρώπινο Ασυνείδητο προκειμένου να διερευνήσουν τη σκοτεινή αυτή αποθήκη απωθημένων εμπειριών και εικόνων. Πιστεύουν ότι σε όλες τις εκδοχές ανθρωποειδών λειτουργεί ένας αυτόνομος μηχανισμός, ο μηχανισμός της Απώθησης. Ο οποίος μπαίνει σε λειτουργία κάθε φορά που το ανθρωποειδές πιέζεται από κάποιο αφόρητο συµπεριφορικό βάρος και το μεταφέρει στην "αποθήκη" του Ασυνείδητου.

Υποθέτω, αυτή είναι η λειτουργία (ο «μηχανισμός της απώθησης») που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να μη γράφουν ό,τι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, αλλά ό,τι πρέπει να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται∙ υπό την πίεση, ασφαλώς, του αφόρητου συμπεριφορικού βάρους που τους επιβάλλεται από το περιρρέον, στις δημοσιογραφικές αίθουσες σύνταξης, εκδοτικό «θέλω». Και τους κάνει να απωθούν στην «αποθήκη απωθημένων» τους ακόμα και ειδήσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή τους, την υγεία τους, τη ζωή και την υγεία των παιδιών τους: την κοινωνική τους ασφάλιση, την ιατρική τους περίθαλψη (την «ασπιρίνη» τους, που λέγαν οι παλαιότεροι), τις επικουρικές τους συντάξεις, τα εργασιακά τους «κεκτημένα»...

Τον ΕΔΟΕΑΠ που χάνεται στη σκόνη... Της αφασίας και της απραξίας των μνημονιακών κυβερνήσεων... Της κρίσης του καθεστώτος διαφθοράς και διαπλοκής που έτρεφε την μιντιοκρατία ως κυβερνητικό παρακράτος. Με την ανοχή και τη συμβολή των δημοσιογράφων. Την εκκωφαντική σιωπή τους...

*******

Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το ταμείο που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρική σύνταξη στους δημοσιογράφους και στους εργαζομένους στον Τύπο, με 18.500 ασφαλισμένους. Ένα υγιέστατο, μέχρι πρότινος, Ασφαλιστικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να καταρρέει από τότε που οι κυβερνώντες του αφαίρεσαν τον βασικό του πόρο, το Αγγελιόσημο.

* Ο κλάδος του Τύπου χτυπήθηκε από την ανεργία σε ποσοστό άνω του 45%. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

* Οι καναλάρχες, εκδότες, είναι οι μοναδικοί εργοδότες που δεν πληρώνουν εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά! Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

* Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, από τον Μάιο του 2016, δεν έκανε καμία πρόβλεψη για τον ΕΔΟΕΑΠ και τους 18.500 ασφαλισμένους του, πετώντας τους ουσιαστικά στον δρόμο. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

* Τον Σεπτέμβριο του 2017 διακόπηκε η παροχή Επικουρικής Σύνταξης λόγω των άδειων ταμείων του ΕΔΟΕΑΠ. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

* Στις 5 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Θοδωρής Βαρίκος άρχισε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την κατάρρευση του Ταμείου. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έσπευσαν για συμπαράστασή του. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

* Την Τετάρτη, 11 Οκτωβρίου, η δημοσιογράφος Αφροδίτη Υψηλάντη άρχισε απεργία πείνας στο πλευρό του Θ. Βαρίκου, διαμαρτυρόμενη για τη στάση πληρωμών επικουρικών συντάξεων στους συνταξιούχους συναδέλφους της. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

*******

«Είναι ο «μηχανισμός της απώθησης», που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να μη γράφουν ό,τι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, αλλά ό,τι πρέπει να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται», επαναλαμβάνω εγώ: υπό την πίεση, βεβαίως, του αφόρητου συμπεριφορικού βάρους που τους επιβάλλεται από το περιρρέον, στις δημοσιογραφικές αίθουσες σύνταξης, εκδοτικό «θέλω». Και τους κάνει να απωθούν στην «αποθήκη απωθημένων» τους, ακόμα και ειδήσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή τους, την υγεία τους, τη ζωή και την υγεία των παιδιών τους...

Είναι μια έκφανση αυτοχειρίας, ο θάνατος της δεοντολογίας και η απούσα κοινωνική συνείδηση, γράφει σε ένα σχετικό με το θέμα μας κείμενό του, στο Facebook, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιώργος Δουατζής: «Όταν οι εντεταλμένοι για την ενημέρωση των πολιτών δημοσιογράφοι αδιαφορούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογενειών τους. Όταν δημοσιογράφοι μένουν απαθείς σε απεργία πείνας συναδέλφου τους για τη διάσωση του δικού τους Ασφαλιστικού Ταμείου. Όταν τρέμουν τους εργοδότες τους και δεν τολμούν να γράψουν λέξη για την κατάρρευση του Ταμείου που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών τους. Όταν ως απεργοσπάστες αδιαφορούν για την αγωνία του κύριου σώματος των δημοσιογράφων που απεργεί. Τότε, για ποια ενημέρωση να μιλήσουμε, για ποια δεοντολογία, για ποια υπευθυνότητα, πώς και γιατί ο Έλληνας να εμπιστεύεται την ενημέρωση που του κάνουν οι δημοσιογράφοι;»

Ακριβώς: οι δημοσιογράφοι εξαθλιώνονται, χειραγωγούνται, και σιωπούν, η ενημέρωση χτυπιέται από παντού και η Δημοκρατία δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία.

avgi