Ποια Δικαιοσύνη; Ποια ανεξαρτησία;

Μετά την ομόφωνη απορριπτική απόφαση για αναστολή εκτέλεσης της ποινής τους από το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών, απόφαση που καταστρέφει μια προδιαγραφόμενη λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα και διαλύει το αίσθημα ελευθερίας και δικαίου για την Ηριάννα Β. Λ. αλλά και για τον Περικλή Μ. στον οποίο δεν αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα στην υγεία και ενδεχομένως (με φρίκη το συναισθάνομαι) στην ίδια τη ζωή (δηλαδή έχουμε μια πιθανή, έμμεση, καταδίκη σε θάνατο κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου), θα πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση: το πράγμα με την ανεξέλεγκτη και πολλές φορές αφηνιασμένη νομική συμπεριφορά της δικαστικής εξουσίας έφτασε στο μη περαιτέρω.

Του Κώστα Καναβούρη

Κι αυτό είναι κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια της συγκεκριμένης δίκης. Γίνεται πρόβλημα καθολικό που αφορά τον πυρήνα ενός κράτους δικαίου. Η ανεξέλεγκτη λοιπόν συμπεριφορά πολλών δικαστών αφορά πρώτα από όλα την ίδια τη δικαστική εξουσία, από την ηγεσία και τα συνδικαλιστικά της όργανα μέχρι τον τελευταίο λειτουργό. Είναι πολύ βαριά η ευθύνη τους για να σφυρίζουν αδιάφορα και να αντιδρούν αυτοματικά με ανακοινώσεις για παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, κάθε φορά που η δικαστική εξουσία προκαλεί βαριές βλάβες στο σώμα της κοινωνίας, με αποφάσεις (όπως τώρα) που υπερβαίνουν και τον χειρότερο (συντηρητικό) εαυτό της.

Αλλά και οι υπόλοιπες δύο συντεταγμένες εξουσίες δεν γίνεται να παραμένουν ουδέτερες με πρόσχημα την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Ποια ανεξαρτησία και ποια Δικαιοσύνη; Εδώ έχουμε μια βαριά ιδεολογική συμπεριφορά που συχνά υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Ποια ανεξαρτησία και ποια δικαιοσύνη; Αυτή που κρατάει φυλακή δυο νέους ανθρώπους, επειδή, όπως είπε και ο εισαγγελέας Γιώργος Γεράκης, «η έντονη αντικοινωνική συμπεριφορά εξακολουθεί να υφίσταται», και, από την άλλη, αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι πρεζέμποροι, σωματέμποροι και άλλα στοιχεία... υψηλής κοινωνικότητας; Όπως, ας πούμε, οι κατηγορούμενοι της Energa, που αφού άρπαξαν ένα σκασμό λεφτά, «τρώνε, πίνουν και την Άρτα φοβερίζουν», από τα κάτεργα της Μυκόνου. Θα πρέπει να είναι πολύ ικανός ο συνήγορός τους (τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ.) Μάκης Βορίδης... Για ποια Δικαιοσύνη μιλάμε; Για την ανεξέλεγκτη εξουσία που εξαντλεί την επιείκειά της (χωρίς την οποία δεν υφίσταται δικαιοσύνη), σε κοινωνικά στοιχεία όπως ο μαυρόψυχος και κορακοζώητος αρχιχούνταρος Παττακός που αποφυλακίστηκε για λόγους ανήκεστης βλάβης της υγείας του, ενώ ο Περικλής Μ. πρέπει να πεθάνει στη φυλακή; Γι’ αυτή την ανεξαρτησία μιλάμε; Γι’ αυτή τη Δικαιοσύνη; Α, ναι, να μην ξεχάσω και μια «χαριτωμένη» λεπτομέρεια. Στην πρώτη εκδίκαση της αίτησης αναστολής, ο εισαγγελέας Ιωάννης Προβατάρης, που προέταξε το κύρος της εξουσίας του, ώστε να μην κυκλοφορούν ανάμεσα μας εγκληματικά στοιχεία όπως η Ηριάννα Β. Λ. (που μαθαίνει γράμματα στους παρίες και τους διωγμένους), είναι ο ίδιος εισαγγελικός λειτουργός που με το ίδιο κύρος, την ίδια επιστημονική και λογική επάρκεια είχε εισηγηθεί την αποφυλάκιση της ηγεσίας της εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Να σημειώσουμε επιπροσθέτως, ότι και οι δύο εισαγγελείς ελέγχονται πειθαρχικά για την υπόθεση της Siemens.

Έχει λοιπόν βαρύ καθήκον τόσο το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών, όσο και συνολικά η δικαστική εξουσία, να εξηγήσει με απόλυτη δικαιική πειθώ, με απόλυτο σεβασμό και προσήλωση στο Σύνταγμα και τους νόμους, για ποιους λόγους πήρε αυτή την απόφαση. Να εξηγήσει τι ακριβώς είδαν οι δικαστές (όντως, μπορεί να είδαν) που δεν το είδε η ακαδημαϊκή κοινότητα, πλήθος διανοούμενων και επιστημόνων ολκής εδώ και στο εξωτερικό και η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που έδειξε με μεγαλειώδη τρόπο την αλληλεγγύη της. Οι ειρωνείες της προέδρου προς το ακροατήριο και τα φληναφήματα του εισαγγελέα δεν αποτελούν ικανή τεκμηρίωση.

Παρένθεση: είπε -ορθότατα- ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής Στο Κόκκινο πως «δεν μπορεί να επιτίθεται κανείς στους δικαστές επειδή δεν του αρέσει η απόφαση. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, δεν είναι οι δικαστές αντικείμενο χλεύης ή βιαιοτήτων». Ούτε όμως το ακροατήριο μπορεί να είναι αντικείμενο χλεύης από την πλευρά της έδρας. Τούτο συνιστά ασέβεια και προσβάλλει τον δημόσιο χαρακτήρα της δίκης. Ή μήπως όχι, κύριε υπουργέ; Κλείνει η παρένθεση.

Να εξηγήσουν λοιπόν. Εάν δεν το πράξουν, θα έχουμε εμπαθή κακοδικία ιδιάζουσας σκληρότητας. Αναίτια επίδειξη αγριότητας, που (επειδή ισχύει το «ουδέν αναίτιο» του Ηράκλειτου), έχει στόχους αλλότριους και επίφοβους για τη δημοκρατία και όχι την απόδοση δικαιοσύνης. Μια απόφαση κοινωνικά διαλυτική, γιατί διαχέει δικαστικό φόβο και απώλεια του αισθήματος κοινωνικής ασφάλειας. Αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρότατα υπ’ όψη τους οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Δεν γίνεται να παρατηρούν αμέτοχοι τα τρένα της Δημοκρατίας να περνούν, προς όφελος μιας προσχηματικής ανεξαρτησίας και μιας ταξικά ανοιχτομάτας Δικαιοσύνης των ισχυρών. Ψηφίστηκαν άλλωστε ΚΑΙ για να προστατεύουν. ΚΑΙ για να παρηγορούν. ΚΑΙ για να εμποδίζουν τους επίβουλους. ΚΑΙ για να νομοθετούν τιμωρώντας τους κλέφτες πολιτεύματος.

Στο κάτω - κάτω είναι η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός που διακηρύττει σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι προσπαθεί πάση δυνάμει να βγούμε από την κρίση «με την κοινωνία όρθια». Καμιά κοινωνία όμως δεν μπορεί να σταθεί όρθια χωρίς το αίσθημα δικαίου. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί όρθια όταν ακρωτηριάζουν βάναυσα τη λογική και ηθική της οντότητα. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί όρθια με την ύπουλη διάχυση του τρωκτικού αισθήματος «δεν μπορεί, κάτι θα έκαναν». Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί όρθια όταν αρπάζουν τα πιο καλά παιδιά μέσα από τα χέρια της, μόνο και μόνο επειδή μπορούν να το κάνουν.

Το θέμα λοιπόν είναι να μην μπορούν. Κι αυτό είναι το βαρύ καθήκον όλων μας. Και των θεσμισμένων εξουσιών και της κοινωνίας. Το πράγμα επείγει και κάποιοι πρέπει να βιαστούν. Αλλιώς είναι ήδη αργά. Ανεπανόρθωτα αργά.

πηγή: avgi.gr