Η Αυτοκέφαλη

Από κεκτημένη μάλλον ταχύτητα και πάλι η δεξιά ανέλαβε τον παραδοσιακό ρόλο του αρωγού και συμπαραστάτη της εκκλησίας στη διαχείριση των κορμιών των πολιτών σε μια χαρούμενη (κρύβεται η χαρά;) εκούσια - αμοιβαία - εκμετάλλευση.

Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου

Μέσα σ’αυτό το νταλαβέρι των φουσκωμένων διάνων, χάνεται ο άνθρωπος είτε πιστός, είτε άπιστος, είτε κορμί είτε ψυχή. Αν είναι πιστός, τότε αποτελεί αντικείμενο δικαιοδοσίας τους: θα τον βαφτίσουν, θα τον παντρέψουν και στο τέλος θα τον κηδέψουν. Με το αζημίωτο φυσικά. Στα μεσοδιαστήματα, θ’αποφασίζουν για πάρτη του. Έτσι και τώρα: «Ο θεός καθορίζει το φύλο.»

Συμφωνώ! Το φύλο το προσδιορίζει. Ο Θεός. Έρωτας. Γιατί κάθε δεκαπεντάχρονο «ευλογημένο», από την ηλικία του και όχι από το θυμιατό, κρύβει μια καρδιά που χτυπά για ένα αγόρι ή για ένα κορίτσι. Κι αυτό το χτυποκάρδι είναι η ταυτότητά του.

Ας μην είμαστε όμως αυστηροί με την εκκλησία κι ας σκεφτούμε πώς οι εκπρόσωποί της αντιλαμβάνονται αυτόν τον διαχρονικό θεό όλων των κοινών θνητών, φορώντας του γαμπριάτικο κοστούμι και ξορκίζοντας ενοχικά τα πάθη του κορμιού του ευσεβούς ποιμνίου.

Οι όποιες αλλαγές σε θέματα διαχείρισης του ανθρώπινου σώματος και προσωπικών επιλογών, θεωρούνται από την εκκλησία ως απειλή και φέρνουν πάντα αναστάτωση στους κόλπους της. Ίσως γιατί ακόμη δεν έχει απολέσει την ανατολίτικη καταγωγή της, και δεν έχει λησμονήσει ότι σαν νέα θρησκεία έφερε μεγάλες αλλαγές στην Ιστορία των λαών που την ασπάστηκαν (οικειοθελώς ή με τον τροχό), εξαφανίζοντας πολιτισμούς.

Παρ’όλα αυτά, όμως, ζητήματα όπως οι αμβλώσεις, η τέλεση πολιτικού γάμου, η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ο πολιτικός όρκος, η πολιτική κηδεία, το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, όχι μόνο έγιναν νόμος παρά τις αντιδράσεις της εκκλησίας, αλλά πέρασαν και στη συνείδηση του κόσμου, καλύπτοντας νομικά κενά και τις ανάγκες της νέας εποχής.

Έτσι λοιπόν, μπορεί η εκκλησία να σύρει πολιτικούς στα δικά της μονοπάτια (ομοφοβικά, ρατσιστικά κλπ) παίζοντας μπεγλέρι τον ανθρώπινο πόνο και τις αδυναμίες των ψυχών του κόσμου ετούτου και κολλώντας ταμπέλες σε ό,τι εκείνη θεωρεί «ανορθόδοξο», η δύναμή της όμως, είναι μικρότερη από την πληθωρική παρουσία της.

Κι εκείνα τα κορίτσια που υπέροχα ερωτεύονται σαν αγόρια και εκείνα τα αγόρια που θεϊκά αγαπούν σαν κορίτσια, που η δεξιά τ’αντιμετωπίζει σαν ιατρικά (παθολογικά) περιστατικά, που η εκκλησία θεωρεί ότι διαταράσσουν την «ομαλότητά» της, ποιός έχει δικαίωμα σε μια κοινωνία που δεν είναι θεοκρατική, σε μια δημοκρατική κοινωνία, να τους στερήσει την πραγματική τους ταυτότητα;

koutipandoras