Το μητσοτακικό βλέμμα

Οι δύο ηγέτες να μιλούν για μία άλλη Ευρώπη από εκείνη του Σόιμπλε και του Μητσοτάκη, και εκείνος να είναι αναγκασμένος να βρίσκεται εκεί, να βλέπει τους δύο κοντούς να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται. Ω, πόσο σας μισώ απαίσια στρουμφάκια…

του Νίκου Μωραΐτη

Αν προσέξει κανείς εκείνο το βλέμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον Μακρόν την ώρα της ομιλίας του πρωθυπουργού στην Πνύκα.

Αν αποκωδικοποιήσει κανείς τα συναισθήματά του. Αν νιώσει λίγο όπως ένιωσε εκείνος. Κάτι ανάμεσα σε “τι έγινε παιδιά, σεισμός, τον νιώσατε ή μόνο εγώ;” και “κορμί στους πέντε ανέμους, τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους”.

Δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί, ούτε στο επίσημο γεύμα μετά, αλλά δεν μπορούσε και να μην παραστεί, λόγω του θεσμικού του ρόλου ως προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και δεν μπορούσε να έρθει καμία βοήθεια από τη Siemens να τον γλιτώσει από τα καταναγκαστικά έργα.

Σε αυτό το βλέμμα Μητσοτάκη συνοψίζεται όλη η επίσκεψη Μακρόν στην Ελλάδα. 

Έπρεπε να είναι παρών στο “Μακρόν – Τσίπρας συμμαχία”, στο επενδυτικό άνοιγμα, να βλέπει τον γάλλο πρόεδρο να ευχαριστεί δύο φορές τον Τσίπρα στα ελληνικά, να ακούει “τι προσφέραμε στους Έλληνες τα τελευταία δέκα χρόνια παρά ανεργία;”, να ζει μπροστά του το μεγαλύτερο εφιάλτη.

Οι δύο ηγέτες να μιλούν για μία άλλη Ευρώπη από εκείνη του Σόιμπλε και του Μητσοτάκη, και εκείνος να είναι αναγκασμένος να βρίσκεται εκεί, να βλέπει τους δύο κοντούς να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται. Ω, πόσο σας μισώ απαίσια στρουμφάκια…

Το μητσοτακικό βλέμμα της απόγνωσης, βέβαια, δεν ήταν μονόδρομος.Υπήρξαν στο παρελθόν επισκέψεις ξένων ηγετών στις οποίες ο έλληνας πρωθυπουργός δεν κατάφερε να πάρει όλα τα φώτα πάνω του και ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατόρθωσε να αρθρώσει ένα λόγο αυτόνομο και ουσιαστικό. Αλλά για να έχεις μία τέτοια εξέλιξη πρέπει να είσαι ηγέτης, να έχεις λόγο και όχι ένα άδειο βλέμμα.

ALTSANTIRI