Ας πούμε λοιπόν ότι βρίσκουμε κάπου και δανειζόμαστε μια τέτοια ζυγαριά, παλιακιά. Με τέσσερα τάσια. Και τη χρησιμοποιούμε για να μετρήσουμε πόσο βαραίνουν καινούργια πάθη ή παθήματα, συμπεριφορές και «αξίες» των ημερών μας.
του Παντελή Μπουκάλα
Τυπικά είναι δύσκολο να ζυγίσουμε με τις παλιές μεθόδους και ζυγαριές τέσσερα πράγματα ταυτόχρονα, για να διαπιστώσουμε τι βαραίνει περισσότερο. Τέτοιοι περιορισμοί δεν υπάρχουν όμως στην περιοχή της ποίησης, της επώνυμης και της ανώνυμης, της δημοτικής. Ετσι, ο λαϊκός ποιητής μπορεί να πει, «Ο θάνατος κι η ξενιτιά, η πίκρα κι η ορφάνια, / τα τέσσερα ζυγίστηκαν, βαρύτερα είν’ τα ξένα» (το δίστιχο κυκλοφορεί σε πολλές παραλλαγές, κατά τον τόπο και τον χρόνο) και να είναι απολύτως πιστευτός. Ο ξενιτεμός άλλωστε ήταν από πολύ παλιά το μαράζι μας. Και ξανάγινε.
Ας πούμε λοιπόν ότι βρίσκουμε κάπου και δανειζόμαστε μια τέτοια ζυγαριά, παλιακιά. Με τέσσερα τάσια. Και τη χρησιμοποιούμε για να μετρήσουμε πόσο βαραίνουν καινούργια πάθη ή παθήματα, συμπεριφορές και «αξίες» των ημερών μας. Ωστε να βαθμολογήσουμε την αναξιοπρέπειά τους, να τα τοποθετήσουμε με αντικειμενικότητα στην κλίμακα της αθλιότητας ή της λαμογιάς. Στο πρώτο τάσι λοιπόν τοποθετούμε όχι τους 106 φοιτητές της Πάτρας που αντέγραψαν την ίδια αγορασμένη εργασία, μην τους στριμώξουμε κιόλας, αλλά τους φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που πρόσφεραν την ψηφοθηρία τους (έτσι κι αλλιώς επαγγελματικών προδιαγραφών στα πανεπιστήμια) σαν ασπίδα στο αντιγραφιλίκι. Η αριστεία με νέο περιεχόμενο.
Στο δεύτερο τάσι βάζουμε τον γιατρό του ΚΑΤ που πιάστηκε προχθές να τσεπώνει φακελάκι, μαζί με τρία-τέσσερα αντίτυπα συγγραμμάτων του Ιπποκράτη· μόνο το εξώφυλλό τους όμως, τίποτε μέσα, ούτε καν ο κατεξευτελισμένος Ορκος. Στο τρίτο ανεβαίνουν πρώτα οι αστυνομικοί και έπειτα οι ιδιωτικοί σεκιουριτάδες του μετρό, που κατηγορούνται πως είχαν συμπρωταγωνιστικό ρόλο στη συμμορία των ελαφροχέρηδων που πλούτισε ξαφρίζοντας πορτοφόλια επιβατών. Το τέταρτο τάσι το κρατάμε για τους υπεύθυνους του δεξαμενοπλοίου που απάντλησε τα καύσιμα του ναυαγισμένου «Αγία Ζώνη ΙΙ», συμμετείχε δε στην όλη επιχείρηση έχοντας στα αμπάρια του λαθραίο πετρέλαιο.
Γιατρούς φακελολήπτες έχουμε ξαναδεί. Πολλές φορές. Αλλοι απαιτούν το φακελάκι με στυγνό αμοραλισμό και άλλοι δεν λένε όχι όταν την πρώτη κίνηση την κάνει ο ασθενής, κι ας είναι χορτασμένοι. Και αστυνομικούς ανομούντες έχουμε ξαναδεί. Πολλάκις. Τα άλλα δύο συμβάντα ανταγωνίζονται ως προς την πρωτοτυπία τους, αλλά σίγουρα τη νίκη τη δικαιούται το λαθραιοκάραβο. Τίποτε πιο βαρύ, τίποτε πιο ωμό και αγύρτικο από τη νοοτροπία που μετατρέπει την «Ελλάδα της ναυτοσύνης» σε Ελλάδα της κλεφτοσύνης.
καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου