Ο τελευταίος ρατσισμός κι ο δικηγόρος

Όταν οι κοιλιές στην παραλία γίνονται αφορμή για παραληρήματα

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης


Εν μέσω ανησυχίας στο Κατάρ (ναι, ναι το καταλάβαμε ότι πρέπει να ανέβει η τιμή του πετρελαίου), εκλογών στη Βρετανία (ναι, ναι το καταλάβαμε ότι πρέπει να βάλετε κάμερες ακόμη και στην λεκάνη της τουαλέτας) και φωτογραφίας που «έγινε viral για τον πιο υπέροχο λόγο» (ναι, ναι το ίντερνετ εξακολουθεί να μαλακίζεται ασύστολα), το θέμα που μου τράβηξαν την προσοχή αυτές τις μέρες ήταν το εξής: Η επίθεση ενός δικηγόρου από τη Σαλονίκη στα πλαδαρά γυναικεία σώματα της παραλίας. Λόγω εποχής βεβαίως και λόγω ρατσιστικού παραληρήματος!
Και το σπάω σε πενηνταράκια για να μην χανόμαστε με τον δικηγόρο τον καραμπουζουκλή.. 
που μπήκε στον κόπο να αναλύσει το φαινόμενο της «παντελώς αγύμναστης-πλαδαρής ελληνίδας γκόμενας». Όπου έκατσε κι έγραψε ολόκληρη πραγματεία για «ζελεδένιες κοιλιές», για «πεσμένους γλουτούς», για «κάκιστη ημίγυμνη όψη», για «μη σφριγιλούς πισινούς», για «φιλενάδες που περιφέρονται στην αμμουδιά σαν φάλαινες ή σαν βατράχια με μαγιό στην καλύτερη περίπτωση». Και συμπλήρωσε με τόλμη «λυπηθείτε μας εμάς τους καλόπιστους παρατηρητές που ήρθαμε στην παραλία να χαλαρώσει το μάτι μας».

Τσόντα, με δυο λόγια! Τσόντα, τσοντούλα και οφθαλμόλουτρο και μπράβο του κυρίου δικηγόρου που το παραδέχθηκε ευθαρσώς. Εγώ αν ήμουν πρόεδρος δικαστηρίου θα του παραχωρούσα το ελαφρυντικό του βρασμού ορμονών και της αναστάτωσης λαγόνων, πριν προχωρήσω περαιτέρω στην ακροαματική διαδικασία. Έτσι είναι παιδιά, αναστενάρης είναι ο άνθρωπος, όλη μέρα στα γραφεία τις βλέπει τις άλλες με τα ταγιέρ και τα παντελόνια και ονειρεύεται πότε θα πάει στην παραλία να χαζέψει κάνα κορμί. Βεβαίως υπάρχει το ίντερνετ γι αυτή τη δουλειά, έχει εφευρεθεί εδώ και χρόνια, αλήθεια λέω, αλλά μπορεί ο άνθρωπος να μην αντέχει τις οθόνες και τις καρέκλες και το ημίφως. Αλήθειες να λέμε, άλλη γλύκα έχει η τσόντα στην παραλία!

Πέρα απ’ τα ζητήματα του καθενός ωστόσο, καλό είναι να δούμε και λίγο το ζητηματάκι με τον τελευταίο ρατσισμό. Το είχα ξαναγράψει προ μηνών με αφορμή το πέσιμο ενός ιεράρχη στο Νίκο Φίλη, ότι τώρα που δεν τολμάνε και τόσο πολύ οι ρατσιστές να βγούνε μπροστά και να την πέσουνε στους ανάπηρους, στους μαύρους, στους gay κ.λπ. κ.λπ. το τελευταίο καταφύγιο της καφρίλας είναι το πάχος. Γιατί η κοινωνία μπορεί να καταδίκασε σε γενικές (σε πολύ γενικές…) γραμμές τις υπόλοιπες αηδίες, αλλά τα κιλά ακόμη της προκαλούν ενοχλήσεις. Και βρίσκει αφορμή ο κάθε μερακλής να σολάρει!

Να τα χώσει και να γκρινιάξει για τα κιλά, για την πλαδαρότητα, για την έλλειψη γυμναστηρίου, για την απουσία σφριγιλότητας, για όλα αυτά που αφήνουν πικρή γεύση στον φρέντο πλάι στο κύμα. Δεν είναι μόνος του βέβαια σε αυτό το τσουνάμι ανοησίας. Έχει από πίσω του προκαταλήψεις αιώνων, έχει τη βιομηχανία ομορφιάς (το καρτέλ των καλλυντικών, που λέει κι ο γίγαντας ο Κικίλιας), έχει την βαρβατίλα του αρσενικού, έχει την δικτατορία της ευεξίας που μας τυραννάει πρωί βράδυ. Όπου αν δεν ανήκεις στο πρότυπο, στο ευρύτερο έστω πλαίσιο του προτύπου, είσαι φάλαινα, βάτραχος, γίδα, φώκια και πάει λέγοντας.

Τον μασουλήσανε βεβαίως τον δικηγόρο στα social media κι έσπευσε κι αυτός να κάνει ένα κο-κο-κο τρικούβερτο του στυλ «προς Θεού δεν είναι τόσο κακό όσο μου αποδίδουν». Και θα πάρει κι αυτό το στόρι τη σειρά του, μόλις ακουστεί η πρώτη ντουφεκιά στον Περσικό ή το πρώτο «γκαντάμ» της κυρά Τερέζας. Αλλά η πρόκληση παραμένει: Θα τον πολεμήσουμε τον τελευταίο ρατσισμό, ανοιχτά, ζόρικα και αποφασιστικά; Ή θα αφήσουμε τον κάθε μπαγλαμά να προσβάλλει κόσμο και ντουνιά για μερικά γραμμάρια λίπους και ολίγους πόντους περιφέρειας;

- newpost