Άβατο Εξαρχείων ή Μενιδίου;

Πιάσε το άβατο, απ' τα μαλλιά και τράβα το. Υπάρχουν πολλοί λόγοι και πολλοί τρόποι για να μιλήσεις για το άβατο και του Μενιδίου και όπου αλλού υπάρχει. Μπορείς να μιλήσεις για ό,τι συμβαίνει με πρόσχημα την επικαιρότητα (για παράδειγμα το θάνατο ενός παιδιού), μπορείς να μιλήσεις έχοντας στο μυαλό σου τις αιτίες και την κοινωνική τους διάσταση (μαζί και τη δική σου βέβαια) ή μπορείς απλώς να εκφράζεις ένα συντηρητισμό που συμπορεύεται με τις τηλεοπτικές αναλύσεις που ανακαλύπτουν ξαφνικά πως εκτός από τη Μύκονο υπάρχει και το Αιγάλεω, το Μενίδι ή το Περιστέρι.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν συγκεντρώσει κάποιος τις πολιτικές δηλώσεις για τα άβατα, τη συζήτηση μονοπωλεί το «άβατο των Εξαρχείων». Ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε να το καθαρίσει σε μια μέρα, ο Δένδιας το σκέφτεται και ανατριχιάζει, ο Φορτσάκης (ναι υπάρχει και αυτός) είναι έτοιμος να το εξαϋλώσει.

Μέχρι που σκοτώνεται ένα παιδί στο Μενίδι και ανακαλύπτεται και αυτό το άβατο δυτικότερα της Αθηνοκεντρικής πολιτικής ανησυχίας. Στο δε άβατο του Μενιδίου, υπάρχουν όπλα, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, εγκληματίες και φυσικά αθώος κόσμος. Σίγουρα δεν υπάρχουν μερικοί αντιφρονούντες αναρχικοί που απλώς δηλώνουν την εχθρότητά τους στο σύστημα.

Γιατί λοιπόν ασχολούμαστε με το άβατο των Εξαρχείων και όχι του κάθε Μενιδίου; Γιατί δεν υπόσχεται ο Μητσοτάκης εκκαθάριση εντός ωρών; Τι είναι αυτό που κάνει πιο επικίνδυνους πέντε αναρχικούς ή γραφικούς από τους πιστολέρο που εμπορεύονται ηρωίνη και λαδώνουν αστυνομικούς; Καλή ερώτηση.

Μήπως το Μενίδι είναι αρκετά μακριά από το Κολωνάκι όπου και τα σύνορα πολιτικής ανησυχίας μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου; Μήπως τα όπλα είναι λιγότερα βλαπτικά από τις (έστω και ακραίες) ιδέες; Μήπως τα ναρκωτικά είναι πιο ανεκτά από τα συνθήματα στους τοίχους των Εξαρχείων;

Να μια ευκαιρία, δυστυχώς κακή, για να συζητήσουμε αυτή τη διαφορετική συμπεριφορά. Το «νόμος και τάξη» όποτε και να εφαρμόστηκε, ήταν προσχηματικό και υποκριτικό. Νόμος και τάξη, πρωτίστως σημαίνει πως εξαλείφω τις αιτίες που διασαλεύουν την τάξη και δεν στέλνω απλώς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Επίσης δεν είναι «τάξη για την τάξη» αλλά τάξη σε μια κοινωνία με κανόνες, νόμους και ελευθερίες που όλοι πρέπει να σέβονται. Ακόμη, νόμος και τάξη δεν σημαίνει την επιβεβαίωση των ιδεοληψιών που διακατέχουν τα συντηρητικά κομμάτια της πολιτικής και της κοινωνίας, που θέλουν άρματα στους δρόμους και στρατοπρεπείς στην εξουσία.

Να αναφέρω μερικά άβατα ακόμη που απειλούν και το νόμο και την τάξη και την κοινή λογική. Είναι τα άβατα στους νομούς της Κρήτης απ' όπου εκλέγονται και ο Μητσοτάκης και πολλοί οπαδοί του νόμου και της τάξης, όπου τα όπλα και να ναρκωτικά καλύπτονται από τους ειδικούς νόμους στο άβατο. Χρησιμοποιούν μάλιστα την παράδοση των όπλων για να καλύψουν την ανομία. Στην Κρήτη οι Κρητικοί είχαν παραδοσιακά όπλα, για λόγους που επέβαλε το έθιμο, δεν είχαν μπαζούκας ούτε καλάσνικοφ για να πυροβολούν δεξιά και αριστερά. Το φαινόμενο της εκτεταμένης οπλοφορίας στην Κρήτη, επιβλήθηκε για να καλύψει λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών κάτω από τη δήθεν παράδοση. Είναι βουλευτές, πολιτευτές και μεγαλοδικηγόροι που βγάζουν από τη φυλακή όποιον πιαστεί στα πράσα. Τα Ζωνιανά δεν ήταν ένα φαινόμενο εν αιθρία.

Φυσικά ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε οι Κεφαλογιάννηδες, ούτε ο Μαρκογιαννάκης που θέλουν νόμο και τάξη, υποσχέθηκαν πως θα τελειώσουν με το άβατο ούτε της Κρήτης, ούτε του Μενιδίου.

Θα πλανάται πάντα το ερώτημα γιατί η πολιτική παρουσιάζει μεγαλύτερη ανεκτικότητα στις μαφίες απ' ό,τι στους τρομοκράτες και τους ιδεολόγους ψευδοτρομοκράτες.Mια εξήγηση δίνει ο φίλος μου Γκλένι Μίσα στο βιβλίο του, παγκόσμιο μπεστ σέλερ, “McMafia” (στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πάπυρος). Ο Μίσα γράφει πως οι μαφίες διαπλέκονται με την πολιτική και ξεπλένουν το χρήμα των πολιτικών. Το χρήμα των επίορκων πολιτικών κινείται στο ίδιο τσουβάλι ή Samsonite, με αυτό της μαφίας από τα ίδια πρόσωπα. Γι' αυτό έχουν και την ανοχή τους.

Η σύγκριση άβατου Εξαρχείων με δολοφονικό άβατο του Μενιδίου, θα θέτει πάντα το ερώτημα για το τι διαφοροποιεί τις πολιτικές συμπεριφορές και ευαισθησίες.

Υπάρχει φυσικά και ένα ανησυχητικό φαινόμενο που βαραίνει την «αριστερή αντίληψη» για τα άβατα. Η εξήγηση πως κάθε άβατο και γκέτο έχει κοινωνικές αιτίες που αν δεν αλλάξουν δεν αλλάζει ούτε το φαινόμενο, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την απραξία. Αν ώσπου να αλλάξει από τη ρίζα το φαινόμενο, οι πολίτες δεν αισθανθούν υποτυπωδώς ασφαλείς όχι μόνο για να ζήσουν αλλά για να αναπτύξουν και τα υγιή κοινωνικά αντισώματα, τότε θα καταλήξουν στην παθογένεια. 

Θα αποδεχθούν ή στην καλύτερη περίπτωση θα εθιστούν στα φαινόμενα της ανομίας. Η ανάγκη να λειτουργεί κράτος και η δυνατότητα να μπορεί να ακουμπά πάνω του ο πολίτης, δεν είναι ιδεολογικό και πολιτικό μονοπώλιο της συντηρητικής Δεξιάς, αλλά συστατικό στοιχείο της προοδευτικής πολιτικής και κοινωνίας. Αν δεν το καταλάβει αυτό η Αριστερά, γίνεται απλώς άβατο πολιτικής μακριά από την κοινωνία.

koutipandoras