Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας:
Η διαπίστωση: καχυποψία, ανυποληψία, απαξίωση. Αυτές οι 3 λέξεις συνοψίζουν την εικόνα που έχει σχηματίσει ο κόσμος για τα media. Μέσα σ αυτό το περιβάλλον, οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται με καχυποψία και δύσκολα μπορούν να διατηρήσουν την υπόληψη και την αξιοπρέπειά τους.
Ο κανόνας: η ανεξαρτησία του δημοσιογράφου υπονομεύεται από την πρώτη στιγμή που..
υπογράφεται η σύμβασή του με το μέσο που θα εργαστεί. Το μέσο έχει ιδιοκτήτη (κράτος, κόμμα, επιχειρηματία) που έχει συμφέροντα και γραμμή. Η υπηρέτηση της γραμμής (του αφεντικού) αποτελεί τελικά το πρώτο και μόνο κριτήριο αξιολόγησης του δημοσιογράφου. Και την αξιολόγηση (που έχει σχέση με την ύπαρξη και την εξέλιξή του στο χώρο) δεν την κάνει ο κόσμος, αλλά το αφεντικό του.
Η σαπίλα: κάπως έτσι εμφανίζονται και εξελίσσονται οι «ικανοί» υπηρέτες του συστήματος των media με διαφορετικές ο καθένας ταμπέλα και απόχρωση. Η ταξινόμηση, ευδιάκριτη:
• Οι (κακοπληρωμένοι) εργάτες: πρόκειται για τους πολλούς τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων που προσπαθούν (με μισθούς πείνας πια, με μισθούς που καταβάλλονται κάθε ενάμιση- δυο μήνες στην καλύτερη των περιπτώσεων, με συνθήκες εργασίας γαλέρας που απαιτεί το διαδίκτυο) να κάνουν τη δουλειά τους και να αντιμετωπίσουν τις συμπληγάδες των «συναδέλφων» τους όπως παρουσιάζονται συνοπτικά πιο κάτω.
• Τα αριστερά άλλοθι: είναι οι απαραίτητοι μαϊντανοί προκειμένου να διασφαλίζεται η «πολυφωνία» και η «αντικειμενικότητα» του Μέσου. Αυτοί κυκλοφορούν με την πύρινη ρομφαία και τα χώνουν στην εξουσία υπερασπιζόμενοι πάντα τα συμφέροντα του λαού. Η βροντερή φωνή τους ωστόσο, γλυκαίνει μέχρι αφωνίας όταν πρόκειται να μιλήσουν για το αφεντικό τους, το οποίο πάντα έχει δίκιο. Οι καλύτεροι από αυτούς (τους αριστερούς) απλώς σιωπούν—και περιμένουν να περάσει η μπόρα-- όταν σκάει μια υπόθεση που θίγει τα συμφέροντα του αφεντικού.
• Τα παπαγαλάκια: αυτοί είναι θα λέγαμε οι ενσωματωμένοι στο σύστημα που προσδιορίζει ο χώρος που καλύπτουν. Αλήθεια για αυτούς είναι αυτό που θα τους σερβίρει το γραφείο τύπου του ρεπορτάζ που καλύπτουν και υποχρέωσή τους είναι να σερβίρουν αυτήν την αλήθεια αμάσητη στον κόσμο. Το επαγγελματικό παρόν και μέλλον των εν λόγω έχει να κάνει μόνο με τον βαθμό ενσωμάτωσής τους στο σύστημα που υπηρετούν.
• Οι λοχίες: πρόκειται για τους «βαθμοφόρους» των Media – διευθυντές, αρχισυντάκτες και δε συμμαζεύεται - οι οποίοι φροντίζουν να μην ξεφεύγει τίποτε από τη γραμμή του αφεντικού. Είναι ο κρίκος που έχει επαφή με το αφεντικό , την δημοσιογραφική «πλέμπα» και τα συστήματα εξουσίας. Βασικό καθήκον των εν λόγω βαθμοφόρων είναι η αυτόματη προσαρμογή της είδησης με τέτοιον τρόπο που θα εξυπηρετεί το συμφέρον του αφεντικού στις σχέσεις του με τα συστήματα (οικονομικής και πολιτικής) εξουσίας.
• Οι αστέρες: πρόκειται για τους «πετυχημένους» που πέρασαν από τα προηγούμενα στάδια και κάποια στιγμή αναγνωρίστηκε η προσφορά τους. Τακτοποιημένοι και καλοπληρωμένοι εμφανίζονται κατά κανόνα στην τηλεόραση για να μιλήσουν για τα πάντα, πάντα υπό το πρίσμα των συμφερόντων που υπηρετούν και τα οποία τους εξασφάλισαν μια θέση στο πάνθεον του star system. Κάποιοι από τους εν λόγω είναι πια μικρο-αφεντικά καθώς τις καλές εποχές βούτηξαν από τις τράπεζες δανεικά με τα οποία γέμισαν τις τσέπες τους αφήνοντας τα χρέη στις επιχειρήσεις τους. Σήμερα εξακολουθούν να κυκλοφορούν με γεμάτη τσέπη και να κάνουν διάφορες μπίζνες , να μιλούν στην τηλεόραση και να δίνουν συμβουλές για τα πάντα ενώ την ίδια στιγμή αφήνουν εκατοντάδες εργαζόμενους (πρώην συναδέλφους τους) απλήρωτους για μήνες…
ΥΓ 1. Η εν εξελίξει μάχη για την διαμόρφωση του νέου σκηνικού στο χώρο των media προσφέρει στους προσεκτικούς παρατηρητές μια εικόνα για το πώς παίζεται γενικότερα το παιχνίδι. Ο πόλεμος για τη νέα μετοχική σύνθεση του mega φέρνει στον αφρό υποθέσεις ναρκωτικών και λαθρεμπορίας τσιγάρων. Οι στρατοί από πολιτικούς και δημοσιογράφους των εν λόγω επιχειρηματιών (Μαρινάκης- Σαββίδης) μάχονται μέχρις εσχάτων. Μέχρι να λάμψει η… αλήθεια ή να επέλθει ο συμβιβασμός, που θα σημάνει και σιωπητήριο σ’ ότι έχει να κάνει (και) με αυτές τις υποθέσεις.
ΥΓ2. Καθ’ ότι δημοσιογράφος για περισσότερα από 25 χρόνια εξυπακούεται ότι κάπου βρίσκομαι κι εγώ μέσα σ αυτήν την «κατηγοριοποίηση» που συνοπτικά περιέγραψα. Εξυπακούεται επίσης ότι έχω κι εγώ την ευθύνη που μου αναλογεί στην διαιώνισή της.
ΥΓ 3. Αποδεκτή κάθε άποψη που πιστεύει ότι οι «κακοί» που μάχεται δεν είναι ανεμόμυλοι. Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να αντιπαθήσει έναν Δον Κιχώτη…
zoornalistas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου