Η Ζωή, ο Μανώλης κι η εθνική μας μοναξιά

Όταν μια κατάθεση στεφάνου στο Δίστομο γίνεται αφορμή τρελού καυγά

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Εκεί που έχει ολοκληρωθεί το κυριακάτικο γεύμα κι έχουν αράξει στον καναπέ, γυρνάει ο μέσος Έλληνας στη μέση Ελληνίδα και της λέει:
«Για πες μου αγάπη μου, με τι θα σφαχτούμε σήμερα;»
Και του απαντάει εκείνη:
«Ευκολάκι αγάπη μου, για το Δίστομο θα πλακωθούμε. Για την Κωνσταντοπούλου, τον Γλέζο και τον Γερμανό πρέσβη. Κι επειδή σ’ αγαπώ πολύ, διάλεξε πρώτος εσύ ποιανού το μέρος θα πάρεις»!..

Τα γεγονότα είναι πάνω κάτω γνωστά, για να μην τα λέω εγώ ορίστε το ρεπορτάζ του έγκυρου Νewpost:

«Στο βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας φαίνεται να στέκεται μπροστά στους επίσημους προσκεκλημένους και να απευθύνεται στον Γερμανό πρέσβη, εμποδίζοντάς τον να καταθέσει στεφάνι λέγοντας του ότι η Γερμανία πρέπει να καταβάλει τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων.
 Στη συνέχεια ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα στους επισήμους, φαίνεται να σηκώνεται από τη θέση του και να παίρνει από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη, παρακάμπτοντας την κα Κωνσταντοπούλου.​ Ο κ. Γλέζος έδωσε στον Γερμανό αξιωματούχο το στεφάνι για να το καταθέσει στο μνημείο των εκτελεσθέντων.»

Αυτό είναι το συμβάν, από το οποίο προέκυψαν δύο ιστορίες, μία μάλλον ευτράπελη κι μία σχετικώς σιχαμένη. Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ:
Ήταν σαφώς διασκεδαστική η αμηχανία του εξ ευωνύμων αντικυβερνητικού μετώπου απέναντι στο επεισόδιο. Να την πέσουν στον Γλέζο για την ευγένειά του απέναντι στον Γερμανό πρέσβη; Να την πέσουν στη Ζωή για τον τόνο της διαμαρτυρίας της; Να τους υπερασπιστούν και τους δύο δεν γινόταν, όπως δεν γινόταν να καταδικάσουν και τους δύο. Και δεν ήταν ούτε ένας Συριζαίος μπροστά, για να βρουν μια αφορμή να τον διαολοστείλουν. Εσωτερικό ζήτημα της αριστερής αντιπολίτευσης μας προέκυψε το Δίστομο, γεγονός που καταδεικνύει τόσο τα όρια της ρητορικής της όσο και το εύρος των προσωπικών διαφορών. Που εν τέλει καταλήγουν σε διαφωνίες για την ηγεμονία, που θα έλεγε κι ο δόλιος ο Γκράμσι…

Την ίδια ώρα πάντως που ο τρόμος των αδικαίωτων αριστερών έβγαζε γέλιο, η χολή απέναντι στην Κωνσταντοπούλου πραγματικά πάγωνε το αίμα. Τέτοιο ορυμαγδό δηλώσεων στα social media ότι η Ζωή είναι για τον ψυχίατρο, είναι για να παίρνει χάπια, είναι για να της φοράνε το πουκάμισο με τα μακριά μανίκια, δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ. Κι όλα αυτά για μια διαμαρτυρία απλώς φραστική. Υπερβολική βεβαίως στην έντασή και στην θεατρικότητά της, αλλά διόλου βίαιη και διόλου βάρβαρη. Το είδα κι εγώ το βίντεο και δεν παρατήρησα ούτε χέρι να σήκωσε η Ζωή, ούτε να εμπόδισε τον Γλέζο και τον πρέσβη. Αλλά το έχουμε εύκολο στην Ελλάδα όποιον ξεφεύγει από τις νόρμες της δικής μας κουλτούρας να του φοράμε ταμπέλες. Μας επιβάλλει η εθνική μας μοναξιά να τον εξοστρακίζουμε και να τον στέλνουμε ντουγρού για λοβοτομή…

Υ.Γ.: Για την υπόθεση του Athens Pride και τα καϊνάρια που εμπόδισαν τους αλληλέγγυους αστυνομικούς να παρελάσουν με τον υπόλοιπο κόσμο, υπενθυμίζω απλώς κάτι που είχε πει ο Πιερ Πάολο Παζολίνι αναφερόμενος στα αστόπαιδα των πανεπιστημίων και τον Μάη του ’68:
«Εγώ είμαι με τους χωροφύλακες»!

newpost.gr